.

Voorspelbaarheid en de dagelijkse rituelen brengen een man tot wanhoop en doen hem verlangen naar een uitweg.

De sequenties file – werk – file, en dat iedere dag weer, is prima in beeld gebracht.

De man zwicht voor de schimmen en er volgt een blinde achtervolging vol overgave over land en door bossen naar het lokkende water, waar een boot wacht om de verlossende overtocht te maken.

Het realistische loopt naadloos over in het surrealistische. Dit is mooi vormgegeven door onder andere de choreografie in het bos, hoewel de dans wel wat te lang is uitgesponnen.

In het eerste deel van de film is bewust geen geluid gebruikt als verwijzing naar de leegte in zijn leven, de zoete muziek in het tweede deel als overgang naar de andere wereld. En de donkere lucht in het derde gedeelte als opmaat naar de fatale finale.

We zien mooi camerawerk.

Mooie symboliek door het kijken in de achteruitkijkspiegels.

Het feit dat we van de man wel close-ups zien en van de schimmen niet, is ook een verwijzing naar het realistische versus het surrealistische.

De acteerprestatie van de man komt geloofwaardig over.

De jury ervaart de film als zonder einde. Een rimpeling in het water had een effectieve aanwijzing kunnen zijn.

Is het najagen van schimmen net zo doelloos als de dagelijkse sleur?

Waardering:                                 BRONS