No. 1
Een zeer persoonlijk en ontroerend verslag over een actie voor hulp aan een Bosnisch gezin in Nederland en aan in Kroatië achtergebleven Bosnische vluchtelingen.
Verhaalstructuur
Chronologisch wordt verslag gedaan van het ontstaan van de actie en hoe deze tot een goed einde wordt gebracht, met gedegen informatie over de verschillende niveaus van de hulpverlening.
Er is een behoorlijk volledig beeld ontstaan van de situatie waarbinnen de hulpverleners hun werk hebben gedaan. Soms is de tekst veel belangrijker dan de beelden, die hier en daar van geringe kwaliteit zijn. Desondanks komt er toch een indringende boodschap over.
Foto’s, krantenartikelen en een registrerende camera leveren een eenvoudige maar treffende beeldtaal. Het commentaar brengt alles tot leven en maakt van het geheel een samenhangend en indringend verhaal.
Met name over de beginfase beschikte men niet over filmbeelden en wordt met foto’s gewerkt; er is dan hoofdzakelijk woordinformatie.
De intro had eigenlijk veel korter gekund en de link naar de titel komt erg laat.
Na de intro met de foto’s is met goed camerawerk de grote ellende heel discreet in beeld gebracht.
WAARDERING: BRONS
No. 2
Een wat geforceerd en overigens vrij bekend verfilmd grapje.
Het verhaal is kort en bondig verteld, zonder overbodige details. De plot is echter niet zo sterk.
De figuur van “meneer pastoor” is niet erg geloofwaardig. In het algemeen wordt vrij matig geacteerd.
Dat de boerin een onderbroek “toevallig” bij de hand heeft in de keuken komt toch op zijn minst ongeloofwaardig over.
Er zijn mooie locaties gebruikt.
Het meest positieve van de film is de verzorgde fotografie, waarbij het eerste beeld meteen de aandacht trekt. Een aantal interieurscènes zijn echter onderbelicht.
De sfeer van een voorbije tijd is goed in beeld gebracht, met passende kleding.
Rechttoe rechtaan montage.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 3
Als de film is afgelopen vraagt de kijker zich af hoe hij de vertaalslag moet maken van de titel naar de audiovisuele presentatie. Is het heimwee van de mens die het leven als een kruis met zich meesjouwt, terugkijkend op een ongecompliceerde liefde? Of wil de maker op een symbolische wijze zijn gevoelens van wanhoop, onmacht en frustratie aan ons opbiechten?
Omdat wij gewend zijn te kijken naar opeenvolgende beelden waaruit we een verhaal kunnen construeren en een dergelijke beeldopbouw in deze film ontbreekt, is het nagenoeg onmogelijk te constateren wie wie is, waarom alles plaatsvindt en wat de drijfveer van de maker is geweest om de combinatie ‘heimwee – verstoorde relatie’ op deze manier te presenteren. Zelfs als je als kijker besluit enkel mee te deinen op een reeks impressies, is het moeilijk de verhaalstructuur te herkennen. Ongetwijfeld zal de maker de bedoeling hebben gehad op een geheel eigen wijze zijn publiek iets te willen meedelen. Het antwoord op wat dit dan zou moeten zijn, is de jury ontgaan.
Ondanks het feit dat het onduidelijk is wat aan Heimwee ten grondslag zou kunnen liggen, heeft de jury waardering voor de mooie parallelmontage en de esthetiek van de beelden.
Door het veelvuldig herhalen van beelden bereikt de maker wellicht ongewild dat de interesse om te blijven kijken en combineren afneemt. Dat zal zeker niet de bedoeling zijn geweest.
WAARDERING: BRONS
No. 4
Een origineel idee: parallelmontage met opgenomen TV-beelden en een meisje dat zich laat bodypainten, als metafoor voor het voetbalenthousiasme van het Nederlandse volk.
De parallelmontage wordt consequent volgehouden. Het slotbeeld waarbij even gelachen wordt om de boel te relativeren kon misschien iets nadrukkelijker zijn. Jammer is dat de verrassing in de toelichting wordt verraden.
Er zijn wat weinige filmische grappen.
Er is mooi gewerkt met camerastandpunten, close-ups en uitlichting.
Uitgerekend het slotbeeld was kwalitatief en qua belichting veel minder sterk dan de rest van de film.
Leuke vlotte montage, goede close-ups en goed bijpassende muziek.
WAARDERING: BRONS
Het relatieprobleem tussen een wat ouder echtpaar wordt fijngevoelig verteld door middel van dialogen en telefoongesprekken, waarbij de contactstoornis tussen vader en dochter als uitgangspunt dient.
Waarom wil de dochter op haar 35e nog steeds geen kind, terwijl de tijd dringt?
Een heel goed scenario, dat in 10 minuten uitstekend wordt uitgewerkt.
Het spanningsveld in dit gezin wordt op subtiele wijze opgebouwd en er volgt een goed getimede ontlading.
Het voorlezen van de dagboekbladzijde aan het begin is iets te goedkoop als inleiding voor deze overigens zeer fijngevoelige film.
Men kan zich afvragen wat ene Cora in het verhaal moet.
Enkele camerastandpunten (man aan tafel van iets uit de hoogte) leken minder gelukkig gekozen, maar overigens mooi verzorgd geheel zowel beeldesthetisch als de geluids-toepassing, waarbij vooral de muziekmomenten goed gekozen zijn.
Mooie belichting, hoewel hier en daar wat vlak. Mooie montage met aandacht voor details. Keurig verzorgde titel.
Toneelspel blijft moeilijk; toch waardering voor de makers die een psychologisch conflict redelijk helder en toch verrassend tot klaarheid hebben gebracht.
WAARDERING: ZILVER
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 6
Een boeiende persoonlijkheid – een nogal controversieel schilder – wordt in beeld gebracht: als persoon, met zijn creaties en in zijn eigen museum. Het geheel is echter niet meer dan een impressie geworden; meer pretentie heeft deze film niet.
De schilder vertelt over twee hoofdthema’s: 1) macht; 2) dood en leven. Die twee thema’s worden echter nauwelijks in beeld gebracht in relatie tot zijn werk.
De uitleg van de schilder Lammert Boerma toont iets van zijn psychische uitbarstingen in zijn schilderijen, maar niet echt veel. De werkelijke drijfveren worden maar heel sober toegelicht.
De film komt wat rommelig over; er is nauwelijks sprake van een verhaalstructuur.
Men zou graag wat meer over de persoon van de schilder geleerd hebben; waarom hij schildert en wat hij schildert.
De filmische vormgeving is in het geheel wat rommelig.
De beelden zijn niet goed uitgediept. Er is meer te maken van schilderijen via meer close-ups en bijpassende teksten.
Er zijn wel een aantal mooie camera-instellingen in de film toegepast en er is hier en daar door de montage een verrassend effect bereikt.
De best aardige muziekkeuze zou iets van de dramatiek moeten onthullen, maar dat is niet altijd gelukt. Het live geluid is zeer matig.
De titel loopt te snel.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 7
Sympathieke film over de noodzaak en de bijna onmogelijkheid van het milieubewust fokken van varkens.
De boerin, een bezeten vakvrouw, moet het tenslotte afleggen tegen de verlammende bureaucratie rondom haar bedrijf.
De boerin vertelt op haar eigen intelligente wijze haar verhaal en veel beter dan een “voice over” verhoogt dit de authenticiteit en de geloofwaardigheid, maar ….. tegelijk is dit ook een nadeel, omdat een (te) groot deel van de film uit een halftotaal van de pratende boerin bestaat, die dan nog soms erg moeilijk is te verstaan aangezien ze nogal eens binnensmonds praat en bovendien het omgevingslawaai storend is.
De informatie zou in een kortere versie zeker zo goed zijn overgekomen. Desondanks blijft de film door de vertellende boerin onderhoudend en krijgt tenslotte nog enigszins een dramatische wending.
De opbouw van het bedrijf is mooi in beeld gebracht. Er zijn weliswaar niet veel interessante close-ups, maar de totale cameravoering is in orde met leuke en relevante beelden. De enkele wat minder geslaagde beelden zijn acceptabel door het “nieuwsgierigheidkarakter” van de film.
Het slot van de film is wat overdreven zwaar aangezet.
Het geluid is wat aan de magere kant.
WAARDERING: BRONS
No. 8
Simpel verhaaltje over een dame die een vreemde ontdekking in bad doet, met animatietechniek in beeld gebracht.
Een nogal oppervlakkig grapje met een enigszins voorspelbare plot.
Aardige tekenstijl, maar niet echt apart of opvallend. Muziek wordt vrij abrupt onderbroken. Geluidseffecten verder wel op z’n plaats.
De achtergronden zijn wat mager uitgewerkt.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 9
De vos in zijn leefgebied. Het wellicht eindeloze geduld van de maker is beloond met een grote variatie aan beelden en situaties.
Compleet en boeiend overzicht van de vos en zijn biotoop in de Peel. Ook flora en fauna worden op subtiele wijze in de film verweven voor zover zij van belang zijn voor de vossen.
Deze prachtige natuurfilm is echter wat onvolledig - het paren, de dracht en het vangen van een prooi ontbreken. De herhalingen van de spelende jongen kunnen dat niet volledig compenseren.
Er zijn enkele opstapjes naar spanning en dramatiek in het verhaal, maar over het algemeen is de sfeer ontspannen en informatief.
Het feit dat deze dieren zo moeilijk en bijna uitsluitend vanuit schuilhutten zijn te filmen, maakt het ruime aanbod aan (vooral fotografisch) mooie beelden alleen maar des te verdienstelijker. Jammer van een aantal overbelichte beeldjes, d.w.z. telkens één bij het begin van sommige shots.
De 16 mm opnames laten licht en kleur goed tot hun recht komen. Waar mogelijk is gebruik gemaakt van shot en tegenshot bij de spannende scènes; dit komt echter wat weinig voor.
Beelden van de verzorging van de jonge vossen neemt het grootste deel in beslag.
Mooie belichting (strijklicht) en prachtige shots met subjectieve cameravoering.
Goed getimed deskundig commentaar. De krassende kraai komt wat vaak voor in de geluidsband.
Conclusie: Een prachtige natuurfilm die met veel zorg is gemaakt. Proficiat!
WAARDERING: ZILVER
No. 10
Een leuk thema om zo oude (en nieuwe) auto’s in beeld te brengen. De wending in de film is bijzonder aardig als blijkt dat de oude man in de auto ligt te dromen.
Een leuke verweving van droom en werkelijkheid.
Aanvankelijk stoort het dat de man die in de oude garage auto’s oppoetst ook niet de kleding uit de tijd van vroeger draagt – achteraf besef je dat het een droom is waarin immers niets onmogelijk is, maar toch had het gekund.
Mooie sepia-achtige fotografie in het begin van de film (de tijd van “vroeger”) met authentieke aankleding, behalve dat de monteur een moderne bril en modern schoeisel droeg.
Er zijn mooie camerastandpunten gekozen en er zijn aardige close-ups van de auto’s, van de jongen en van de oude man.
Goede muziekkeuze, hoewel wat theatraal bij de beginshots en de aftiteling.
WAARDERING: BRONS
No. 11
Dansfilm met motieven van de vier jaargetijden, uitgebeeld in/op het boomkroonpad in Borger (Drente).
Hoewel nauwelijks een verhaal te bespeuren is, wordt de toeschouwer geconfronteerd met een zeer boeiend kijkspel. Door verassende standpunten worden de dansen vaak een genot om te bekijken.
De toelichting bij deze film vermeldt: “Nederland in de laatste eeuw”. Dat is in de film helemaal niet terug te vinden. Word bedoeld: de afgelopen 100 jaar of het laatste stukje van deze eeuw?
Verrassende experimenten met beeldkader, vorm, kleur en beweging; er is vernieuwend en creatief gewerkt.
Het dansen wordt zeer goed in beeld gebracht. Prachtige overgangen van dezelfde bewegingen vanuit verschillende camerastandpunten. De camera “danst” mee met de dansers en laat ze vanuit alle hoeken heel goed zien. Jammer dat de tegenlichttotalen wat tegenvallen.
Mooie beeldregie in vooral het vierde deel. Stukken van zinnenprikkelende schoonheid wisselen af met minder interessante passages qua camerahantering en beeldregie.
Uitstekende muziektoepassing.
Film zou winnen bij inkorten!
WAARDERING : ZILVER
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 12
Mooi afgewerkte vakantiefilm over het leven in het dorp San Veran in de Franse Alpen, die verder gaat dan de loutere vakantiereportage.
De film leert ons veel over de streek, maar misschien toch wel te weinig over de mensen die er wonen en waarom ze er wonen.
De maker heeft ervoor gekozen om enkel oppervlakkig op de aanwezige problematiek (het leven op grote hoogte) in te gaan.
De intro van de film, die voornamelijk bestaat uit opnamen van een lange autorit naar het dorp, is wat aan de lange kant, maar door het goed gedoseerde informatieve commentaar blijft de film desondanks boeien. Een reisfilm van het betere soort.
Mooie fotografie van zowel het prachtige landschap als van interessante details. Rustige, maar jammer genoeg soms wat aarzelende camerabewegingen.
De lange rit naar het dorp had heel wat korter gemonteerd kunnen worden.
Grappige titeltrucage.
Prettige commentaarstem. De geluidtoepassing is over het algemeen redelijk, hoewel de audio-automaat goed hoorbaar is.
De keuze van de juiste achtergrondmuziek is niet eenvoudig en is vaak afhankelijk van persoonlijke voorkeur. Zelfs binnen een jury kan daarover verschil van mening zijn.
WAARDERING: BRONS
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 13
Een gepersonifieerd boomverhaal. In het kader van een voor kinderen bedoeld bomenproject een acceptabel verhaal.
Van thema in de klas naar droom van de boom met steeds leukere scènes, waarbij de overdrijving niets afdoet aan de boodschap. De vraag is of deze benadering kinderen wel aanspreekt.
De hele ingebeelde scène van het meisje dat boom geworden is werd schijnbaar in één enkele take opgenomen en dat is knap.
Beelden en geluid in de schoolklas zijn prima; alleen spreekt de juf teveel langs de camera heen zonder dat je de klas ziet. De sfeer in de klas is erg “clean” en te geënsceneerd.
De regie en het acteren zijn hier en daar wat stroef; er is zelfs sprake van overacting.
Aardig was de subjectieve cameravoering vanuit de boom – de gepersonifieerde boom ziet het leven voor zich afspelen. De iets bolle lens accentueert de bedoeling.
Bromfietsers, terwijl je ze niet kunt zien door het affiche, zijn toch te volgen door het geluid dat ze maken.
De geluidsregistratie is overwegend goed, met nu en dan wel last van wind in de microfoon.
Goede muziekkeuze.
WAARDERING: BRONS
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 14
Korte reportage over de betekenis van rijst in Indonesië.
We zien hier echt wat een toerist te zien krijgt en de film is in zoverre verdienstelijk dat daar nog wat behoorlijks mee gedaan is.
De kracht van de film zit in de beperking van het onderwerp. De rijstbouw wordt in deze film goed getoond en verwoord: een goede afwisseling van beelden, die interessant zijn en zonder pretentie of verrassende wendingen en met een duidelijk commentaar ter ondersteuning van deze beelden.
Gedegen camerawerk, met mooie fotografie.
Shotvolgorde is afwisselend en levert een boeiend kijkspel. Er zijn echter wat beelden die geen functie hebben in het verhaal en dat werkt wat storend als daarbij geen toelichting wordt gegeven.
Goed verzorgd geluid, al was de stem van de gids wat overstuurd.
Goede ondersteunende muziek. Prettige en rustige commentaarstem, die misschien wat formeel overkomt.
WAARDERING: BRONS
No. 15
Een bizarre droom rond een Viking.
Misschien leuk voor kleuters, maar dat een volwassene dit droomt is nauwelijks denkbaar.
Hoewel in een droom alles mogelijk is, komt dit wel erg ongeloofwaardig over.
Wel een creatief idee om vakantiemateriaal te gebruiken. Als dit zich had afgespeeld in een kinderbrein was het aannemelijker geweest. Helaas mislukt als festivalfilm.
Het geheel zit redelijk in elkaar, met goed opgenomen beeldmateriaal.
Geen verrassende montage.
De muziek levert nauwelijks enige toegevoegde waarde aan de beelden.
WAARDERING: VERMELDING
No. 16
Een zwarte Labrador blijkt de trouwe huishulp van een motorisch gehandicapt meisje te zijn.
We zien eerst de twee spelende honden en hoe vooral de zwarte Labrador van het water houdt om daarna des te treffender zijn werk als huishulp te kunnen appreciëren.
Wat als een niemendalletje begon krijgt ineens een verrassende wending.
Is er geen betere titel te verzinnen?
De in het water spelende honden worden hartveroverend in beeld gebracht.
Rennende honden volgen met de camera is niet eenvoudig, maar de cameraman is daar heel goed in geslaagd.
Verantwoorde slow motions.
Vlotte montage en goede muziekkeuze.
WAARDERING: ZILVER
No. 17
Mede door de onontbeerlijke hulp van de begeleidende tekst meent de jury in de film een symbolische reiziger (de prop) te volgen die na terugkomst in eigen land tot de conclusie komt dat het daar ook niet meer is wat het geweest is.
Dikwijls gebruikt een verteller van een verhaal de 5 W’s om structuur aan te brengen in het verloop van het gebeuren.
De maker van deze film maakt het de kijker niet gemakkelijk om het “waar, wie, wat, waarom en wanneer” te onderkennen waardoor de film, ondanks de prachtige overgangen, een “Spielerei’ blijft met mooie beelden, leuke vervreemdingseffecten en knap gevonden overgangen. Het experiment mist de visie op een eigen normering, waardoor de inhoud te hermetisch blijft om de kijker ook dat gevoel te geven dat de maker graag had willen communiceren.
Om het thema te visualiseren heeft de maker een aantal van de vele computermogelijkheden ingezet. Technisch gezien zijn dit soms hoogstandjes, maar ze zijn vaak niet echt ondergeschikt aan en ingepast in de gevoelswaarde van de beelden.
Toch kan men waardering hebben voor de verrassende aanpak als experiment, al is de maker daarin niet geheel geslaagd.
WAARDERING: BRONS
No. 18
Terugblik naar de kindertijd, waaruit blijkt waarom de dochter zo gehecht is aan moeder en waarom ze die het meest mist.
Goed opgebouwd, met interessante details over het leven zoals het vroeger was.
De intro is echter wat zwak neergezet. De flashback is mooi maar heeft weinig spanning. Het einde maakt het geheel daarentegen heel gevoelig en ingetogen.
Simpele handelingen, die door hun plaats in het verleden toch de dramatiek van “wat niet meer is”, goed weten neer te zetten.
Redelijke cameravoering en een goede sfeerschepping, met veel zorg voor detail en de historische authenticiteit.
Mooie stijlvolle aankleding en redelijke acteerprestaties, hoewel wat stroef om het volledig aanvaardbaar te maken. Een kleine misser is de plotselinge ommekeer van huilend kind naar neutraal kijkend kind bij het aanleggen van het verband.
Jammer dat de introbeelden nogal grauw zijn, terwijl de “kinderjaren” zo mooi zijn belicht.
De montage is wat traag, maar wel correct uitgevoerd.
WAARDERING: BRONS
No. 19
Authentieke getuigenis van en over een Mexicaanse danser-choreograaf, die bewust gekozen heeft om in een ander land te leven met al de moeilijkheden die dit met zich meebrengt.
Het verhaal omvat zijn ambities, tegenslagen en de onmogelijkheid te leven in Mexico, ondanks zijn sterk verlangen om zijn moeder vaker te zien.
Juan is heel goed neergezet: zijn privé problemen, zijn passie voor dansen, zijn gave voor fotografie, maar de dans wint en daarom de totale uitvoering tot slot.
Een interview zonder interviewer, gelardeerd met scènes en locaties waarin de hoofdpersoon goed tot zijn recht komt en er een eenheid ontstaat tussen zijn uitspraken en de situaties waarin hij terechtkomt.
Prachtig is de wijze waarop de voice-over van Juan met beelden is gecombineerd. Mooi vooral is de synthese van levensverhaal en dans.
De laatste dans is mooi, maar in wezen iets te lang in verhouding tot de rest van de film.
De filmische vormgeving is van een bijzondere schoonheid. Beeld en geluid zijn voortdurend in harmonie. Vooral de dans is zeer goed in beeld gebracht, met veel aandacht voor close-ups van de vier dansers.
Mooie montage, met veel afwisseling. Zeer fraaie belichting.
De dans aan het einde van de film had wat korter mogen zijn, zodat het geheel meer film dan dans wordt.
Conclusie: een juweel van een film, die van het eerste tot het laatste shot boeiend is en waarin de menselijkheid van de hoofdpersoon uitstekend tot uitdrukking is gebracht.
WAARDERING: GOUD
No. 20
Documentaire over het vak van blokbreker en de toepassing van mergelblokken bij de restauratie van oude gebouwen; “door de eeuwen heen” klinkt echter wat aanmatigend als men de film gezien heeft.
Helder en duidelijk opgebouwd. Alleen had het ontstaan van de mergelsteen wat verder uitgediept kunnen worden en daarna waarvoor de mergel nu nog wordt gebruikt, zoals het gebruik bij restauratiewerkzaamheden.
Slechts in het begin zijn er wat menselijke aspecten, zoals armoe, wonen in de mergelgrotten, etc.
De mergelwinning wordt duidelijk met de nodige close-ups in beeld gebracht. De camera was vooral registrerend aanwezig. Wel was er relevante afwisseling van close-ups en andere uitsneden.
De belichting, met name van de restauratie, is niet steeds constant.
Het commentaar is wel ter zake, maar de commentaarstem is wat gezapig traag.
Acceptabele, doch wel wat pretentieloze muziek die aan het verhaal eigenlijk niets toevoegt.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 21
Muziekclip: Een etherpiraat aast op de ellende van verkeersslachtoffers en wordt er tenslotte zelf een. Als experiment wel aardig, maar hier was eigenlijk een vakkundige begeleiding onontbeerlijk om de maker grip te laten krijgen op zijn eigen werkwijze.
Gebruikmakend van de muziek (waarvan helaas de tekst niet goed kan worden verstaan) is getracht de gevoelens uit te beelden met meestal gemanipuleerde beelden.
Het verhaal van de man die van de ene ramp naar de andere rijdt komt niet goed uit de verf omdat de beelden van de muziekgroep te veel overheersen. Hij wordt uiteindelijk zelf slachtoffer, maar dit komt juist te weinig aan bod. We zien één enkel shot bij een versplinterde voorruit, maar dat is bij de overdaad van de andere beelden wat al te schamel.
Er zijn weliswaar leuke trucages toegepast maar dit levert nog geen film op. Veel herhalingen en een zangtekst die niet te verstaan is leveren een clip op die toch wel onder de maat is.
Vervreemdingstechnieken kunnen best leuk zijn, maar ze moeten ook zin hebben. Men kan een eindje meegaan met de maker van de film, maar de trukendoos is hier toch veel te vrijblijvend gebruikt.
De nasynchronisatie laat helaas veel te wensen over.
De beeldwisselingen zijn ook niet strak op de maat. Veel beelden zijn wel mooi op zich maar zouden met een betere montage beter tot zijn recht komen.
Het ritme van de beeldwisselingen wordt onderbroken wanneer in het beeld actie is waarvan het tempo niet inhaakt op het ritme. Daardoor wordt het onsamenhangend en willekeurig.
Snelheid suggereren door vertraagde beelden levert niet het gewenste resultaat op.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 22
Een thrillerachtig verhaal in zwart/wit; een subtiele mengeling van werkelijkheid en fictie van een schrijver.
Door parallelmontage worden werkelijkheid en fictie erg functioneel in de film en dat bouwt wel goed de spanning op.
In een sobere, wat ouderwets aandoende stijl wordt een en ander helder uit de doeken gedaan, waarbij onze aandacht voortdurend geboeid wordt.
Spannende overgangen tussen de belevenissen van de schrijver en die van zijn hoofdrolspeelster.
Het verhaal heeft een verrassend einde in petto. De kracht van de film ligt echter in de geweldige sfeeropbouw, die herinneringen oproept aan “The third man” en “Psycho”.
Prachtig verfilmd, met mooie afwisseling van standpunten.
De claire-obscure beelden worden prachtig ondersteund door een prima geluidsband en een sobere, bijzonder sfeervolle belichting.
Waarom wordt er eigenlijk Engels gesproken?
WAARDERING: ZILVER
No. 23
Een wat al te simpel, nogal ongeloofwaardig verhaal: iemand verkoopt een boompje voor fl. 182.000! Hoewel de pointe verrast, blijven we toch met een gevoel van ……hè jammer.
De kijker wordt volledig op het verkeerde been gezet. De pointe komt onverwacht en wordt door een echo nog even aangezet.
De ontwikkeling van het verhaal maakt de grap echter ongeloofwaardig en derhalve is de film in zijn opzet niet geslaagd.
Goede beeldwisselingen en camerastandpunten.
Vlotte montage, met waar nodig een functionele overvloeier.
Goed verstaanbaar geluid.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 24
Het eerste deel van Vincent van Gogh’s kunstenaarsleven wordt getoond aan de hand van reproducties en fragmenten uit brieven aan zijn broer Theo en hoe hij ertoe komt zichzelf “boerenschilder” te noemen.
Schilderijen uit latere perioden zijn zonder verdere verklaring dan hier ook niet op hun plaats.
Het volgen van de teksten (brieven) van Vincent geven een gedegen beeld van het denken van de schilder.
Als een rode draad door het hele verhaal wordt een schilder getoond die een doek schildert dat qua compositie geïnspireerd is op een doek van Vincent, maar het heeft verder geen duidelijke zin.
De filmer heeft de citaten uit de brieven effectief geïllustreerd met beelden van zijn schilderijen en live beelden. Dit brengt de denk- en gevoelswereld van de schilder heel dichtbij.
Het is een redelijk mooi geheel geworden, maar de “live beelden” er tussendoor hebben niet kunnen bereiken dat het meer film dan klankbeeld is geworden. Er zit toch wat te weinig lijn in het verhaal en het einde van de film komt dan ook vrij plotseling.
Door bescheiden camerawerk en achtergrondmuziek is deze film voor de kijker zeer toegankelijk en direct.
De tekst is wat monotoon gesproken, maar is zeer onderhoudend en getuigt van een goede studie van het onderwerp.
Het volgen van de bezige schilder die geen Van Gogh is draagt minder krachtig bij.
WAARDERING: BRONS
No. 25
Leuk verslag van een groots massasportevenement, met veel camera’s opgenomen om alle impressies te noteren en daarvan een chronologische montage te maken met genoeg sfeer en afwisseling.
Interessant opgebouwd, met afwisseling van interviews, lopers en allerlei belangwekkende of leuke details.
Met name “de krenten in de pap” tillen deze film op een hoger plan dan een pure registratie.
Een rake sfeertekening.
Goed gefilmd en vooral goed gemonteerd, hoewel de film zou winnen bij een wat kortere montage.
Er is leuk gewerkt met de muziekfragmenten.
De interviews zijn wat rechttoe rechtaan gefilmd.
Het geheel is een fraaie en interessante film geworden.
WAARDERING: BRONS
No. 26
Een leuk idee. Gedicht van Marsman als basis voor een kritische persiflage op het zinloos gebruik van beeldtrucages. Aardige vorm om veel videocamerabezitters een spiegeltje voor te houden.
Intro door zwaar aangezette titel bereidt de kijker er al op voor dat de uitwerking anders zal zijn dan hij in eerste instantie verwacht. Leuk bedacht en consequent opgebouwd met de sterkste beeldgrap aan het eind.
De sterkte van de film is dat het een echte beeldgrap is. Het heeft wat verrassends! Leuke vondst.
Functioneel gebruik van trucages die niet gebruikt behoren te worden.
In deze film is de trukendoos zinvol opengetrokken.
WAARDERING: BRONS
No. 27
Een verstoord dutje
Kort en bondig wordt het verhaaltje neergezet. De pointe komt goed over. De maker laat aan het eind zien dat zijn pretentie niet meer is dan een grapje en daarin is hij geslaagd.
Er is weinig afwisseling in de beelden en de beeldkwaliteit had beter gekund.
Het spel is wat onlogisch, maar in de opzet acceptabel.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 28
Pleidooi voor een eerlijke verdeling van de lasten, waar het de verantwoordelijkheid voor overproductie en milieuoverlast betreft die nu slechts door de boeren moet worden betaald.
Een documentaire die niets aan duidelijkheid te wensen overlaat.
Het commentaar laat een interpretatie van de kijker nauwelijks toe, waardoor het als opdringerig wordt ervaren. De kijker krijgt nauwelijks ruimte om zelf zijn conclusies te vormen. De vraag is of de maker hiermee veel toeschouwers van zijn gelijk zal kunnen overtuigen.
Over het algemeen goede cameravoering en bij het verhaal passende beeldkeuze. Goede montage.
Een beetje te veel “plaatje bij een praatje” omdat is uitgegaan van de tekst en niet van het beeld bij het maken van het scenario.
Het commentaar bestaat hier en daar uit lange samengestelde zinnen, die in documentaires vermeden moeten worden.
Afgezien van de nogal opdringerige commentaarstem is het geluid goed verzorgd.
WAARDERING: BRONS
No. 29
Het onvermogen om in het reine te komen met tegenslagen en de gevolgen voor de relatie van twee mensen die in wezen elkaar liefhebben.
De opbouw van het verhaal leidt zonder spanningsverlies naar een climax en door het einde (het verlies van de auto) krijgt het verhaal een niet op te lossen noodlotssfeer van een Grieks drama. Deze mensen zullen hun (nood-)lot altijd met zich meetorsen.
De parallelmontage in het begin van de film geeft een goed beeld van beide mensen – kleine misverstanden worden grote problemen.
Het conflict over de automatten is wel wat overdreven doorgevoerd.
Of het einde van de film iedereen zal bekoren is de vraag; ook de jury was daaromtrent niet eensgezind.
Er wordt redelijk tot goed geacteerd, al valt de waarzegster wat tegen. Goede casting en regie en hele sterke dialogen.
Goede cameravoering en een goede vlotte montage.
Kleding, mise-en-scène, acteurs, auto en locaties zijn allen zeer geloofwaardig.
De muziek geeft een sterke ondersteuning aan een dramatische film.
WAARDERING: ZILVER
No. 30
Een mooi verslag van de gezamenlijke inspanningen die een Afrikaanse dorpsgemeenschap moet leveren om te kunnen overleven.
Een dag is gevolgd zoals die is verlopen van de vroege ochtend tot de avond. De beelden vertellen ons het verhaal van het uitvaren van de boot, de vangst, het binnenhalen van de vis, de twisten en de dankbetuiging.
Geen voice-over, geen interviews, geen achtergrondmuziek, enkel live geluid; de ondertitels leveren de ontbrekende informatie.
Bijzonder mooie fotografie, met aandacht voor detail en ook voor kleine menselijke bijzonderheden, steeds met eerbied voor de medemens.
De spaarzame ondertitels zijn nu en dan storend en vaak zelfs overbodig.
De vraag is waarom een Engelse titel nodig is.
WAARDERING: BRONS
No. 31
Impressie van een oude man die vanuit het verpleeghuis een wandelingetje maakt tot hij bij en in zijn vroegere huis komt, waar hij tenslotte een foto vindt van Boris, zijn vroegere hond.
Er is niet echt sprake van een verhaal; daarvoor ontbreekt een dramatische lijn.
Je zou meer opbouw verwachten. De foto’s zouden relatie met het verleden moeten leggen, maar alleen de hond roept het verleden echt op. Met zo’n man en zo’n locatie zou meer mogelijk zijn geweest.
Het sterke punt van deze film is de sfeer en de locatiekeuze, maar zowel de regie als het acteren zijn wat onbeholpen.
Op het moment dat de man gaat spreken wordt dit ervaren als een stijlbreuk omdat de stem “te jong” klinkt.
Mooie fotografie in de totaal verkommerde krotwoning. Je ruikt de vergankelijkheid!
Keuze voor muziek als belangrijkste geluidslaag, met slechts even live geluid van de acteur. De gekozen muziek is niet onaardig, maar die houdt plotseling op en is niet zo gebruikt dat die het gebrek aan regiekwaliteit kan opvangen.
De film verdient een mooiere titel zonder lelijke spelfout (gemonteert).
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 32
Gespeelde documentaire waarin ouders en begeleiders in een soort rollenspel de mentaal gehandicapte persoon helpen bij het uitstippelen van zijn toekomst.
De film geeft veel inzicht in de wijze waarop met geestelijk gehandicapten plannen voor hun toekomst worden gemaakt.
De maker laat een sector zien die meestal voor velen onbekend is.
Goed opgebouwd, waarbij steeds zorg besteed wordt om op het mentale niveau van de mindervalide te blijven. Hierdoor bereikt men dat ook wij de problemen van de gehandicapte beter aanvoelen en/of begrijpen.
Het keuzeproces wordt op een fraaie wijze geconcretiseerd en het geheel getuigt van lef en originaliteit van de filmer.
Het is een duidelijke voorlichtingsfilm voor een bepaalde doelgroep, als festivalfilm wellicht wat minder geschikt.
Goed, soms verrassend en creatief camerawerk. Close-ups zijn goed, vooral waar Kees aan het woord is.
De “rol” van Kees springt er zeer positief uit.
Live geluid met gesprekken en gespeelde scènes met dialogen.
De dialogen zijn vaak vanuit dezelfde standpunten opgenomen.
Bescheiden en correcte plaats voor de muziek.
WAARDERING: ZILVER
No. 33
Reportage van een bezoek (opendeurdag) aan het stoomgemaal Halfweg. Er is (slechts) gebruik gemaakt van beelden en tekst van wat er die dag te zien en te horen viel.
Zowel de beelden als de uitleg van de gids/conservator vertellen ons iets over de stoommachine, maar erg weinig over de werking van het gemaal zelf. Het laten zien en het noemen van de capaciteit van de schepraderen is niet voldoende.
De inleiding door voice-over geeft een goede probleemstelling.
Er is genoeg beeldmateriaal om het verhaal levendig te houden en niet te vervallen in een ‘pratend hoofd’.
De totale vormgeving is echter wat vlak. Behalve het (redelijk goede) live geluid zou wat ritmische muziek een goede ondersteuning geweest zijn.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 34
THE GOOD, THE BAD AND THE COOKIES
In dit speelfilmpje (een parodie) worden we bewust op het verkeerde been gezet om een spanningsveld te creëren.
Een leuke parodie op een bekende film, waarin de spanning goed wordt opgebouwd.
Hoewel de plot verrassend is, is deze toch wat ongeloofwaardig.
Het is eigenlijk een prima oefening om filmtaal, enscenering en spelregie te leren beheersen.
Zowel de muziek als de vormgeving verwijzen, net als de titel, direct naar de (bijna) gelijknamige western. De geluidsband is uiteraard van “The good, the bad and the ugly”.
Shotkeuzes en aankleding blijven wat achter. Wel een goed gekozen omgeving en een juiste typering van ‘the good’ en ‘the bad’.
Een nauwkeurige analyse van de originele film zou de maker veel kunnen leren.
Het is juist de pointe die iets sneller had moeten komen. We weten dat de koekjes er liggen nog voordat we ze zien en juist dit moment had iets sneller moeten gaan.
Geen spectaculaire montage.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 35
Een oude vrouw op een (Grieks) kerkhof herinnert zich episodes uit haar leven en/of die van anderen.
Het zijn weliswaar sfeervolle beelden met mooie ondersteunende muziek, maar toch overtuigt de film niet geheel. De film komt traag op gang en door een veelheid van kerkhofbeelden is de rode draad wat versluierd.
Er is wel stemming maar geen duidelijke lijn; je blijft je daarom afvragen: “Wat moet ik hiermee?”
Hoewel de beelden van de graven en ornamenten op het kerkhof werkelijk prachtig zijn, dreigt de film te vervallen tot een reeks bewegende dia’s. De maker is kennelijk zo onder de indruk geraakt van de uitzonderlijke sfeer van een dergelijke locatie dat hij heeft aangenomen dat de keuze van het onderwerp, ondersteund door de juiste muziek, voldoende is om onze emoties op de juiste toonhoogte te brengen.
Beeld en muziek lijken prachtig samen te gaan, echter de combinatie Grieks kerkhof – Latijnse gezangen past toch eigenlijk niet.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 36
We zien een groot aantal vogels zoals ze in een tuin wonen en/of foerageren. De achtergrond-informatie is wat oppervlakkig en vrijblijvend. De aanhef van de film doet ons eigenlijk een belangrijker film verwachten dan we te zien krijgen.
Chronologisch het jaar rond worden de bewegingen van de vogels gevolgd. Misschien iets te veel van: Nu zien we dit en hij doet dat ……
Vaak worden opzetjes niet afgemaakt, terwijl er door de voice-over wel een verwachting wordt neergezet. De hele film, inclusief de begintekst in beeld en de gezaghebbende stem, heeft een sfeer van belangrijkheid die toch wel aardig past bij de aandacht die voor dit onderwerp door de maker wordt opgebracht en opgeëist. De uitleg wordt niet altijd bekrachtigd door de beelden.
Engelengeduld zal er voor nodig zijn geweest om zoveel mooie opnamen van zoveel vogels te kunnen maken.
Deze film maakt het door de goede combinatie van mooie beelden met een goed onderhoudend commentaar. Ondanks dat we nogal eens hetzelfde zien, blijft de film boeien. De film moet het vooral hebben van de close-ups die rijkelijk aanwezig zijn; de totalen vallen in scherpte wat tegen.
Het commentaar is ontwapenend en geeft toch goede informatie. Een stem met een andere klankkleur zou de film ten goede komen.
De vogelgeluiden die we horen, stemmen niet steeds overeen met wat we zien. Effectgeluid (of live geluid) valt regelmatig weg als de voice-over een pauze maakt en dat is jammer.
De tekst aan het begin van de film mag wat langzamer en de film zou korter gemonteerd mogen worden.
WAARDERING: BRONS
No. 37
Sport omdat het zo leuk kan zijn (voor iedereen).
Impressie van een sportdag voor geestelijk gehandicapten.
Wat de maker voor ogen heeft is onduidelijk. De film hinkt op twee gedachten: een film die ons laat zien hoe deze mensen een dergelijke sportgebeurtenis beleven of een clipachtige montage op muziek. Nu komen geen van beide aspecten geheel tot hun recht.
Door het ontbreken van een duidelijke visie van de maker is de film in feite niet meer dan een pure registratie van een dagje sporten.
Duidelijk wordt wel dat ook deze mensen meedoen om te winnen en dus afwijkend is van wat de titel suggereert.
Er is zeer verzorgd gefilmd, met aardige close-ups die op de gezichten duidelijk de inspanning weergeven.
De montage is redelijk, al zijn er hier en daar stijlbreuken.
Voor een groot gedeelte is goed op de muziek gesneden; dat geeft in elk geval de film vaart.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 38
Man vraagt de buitenwereld te begrijpen hoe verlaten iemand zich voelt als hem onrecht is aangedaan.
Omdat ‘iemand’ iets is overkomen, heeft hij het medium film als middel gebruikt om anderen met dat probleem te confronteren met het doel van hen steun te verkrijgen. Er is voor gekozen om dit met behulp van metaforen en een voice-over onder de aandacht van de kijker te brengen.
Om begrip te krijgen voor de situatie is het belangrijk dat de kijker, gaandeweg de film, een zekere sympathie gaat opbrengen voor de betrokkene.
Door echter de schuld alleen op anderen (managers?) te schuiven en dit door een monotone, desolaat klinkende stem te laten uitspreken, krijgt de kijker helaas de neiging zich te willen afwenden van het probleem. Hij wil er zich eigenlijk niet mee bemoeien.
Als de maker heeft bedoeld dat de verkilling onherroepelijk is, is hij tot op zekere hoogte erin geslaagd dit uit te drukken.
De verdienstelijke fotografie, de passende natuurbeelden en de mooi gevonden parallellen vormen geen echte eenheid met de tekst van het gedicht, die soms wat gekunsteld en gezwollen overkomt. Daarnaast heeft de jury de indruk dat de maker bij de montage grote moeite heeft gehad om het beeld de tekst te laten bijhouden.
De maker heeft desondanks een goede poging gedaan een maatschappelijk gebeuren door middel van het medium film onder de aandacht te brengen.
WAARDERING: BRONS
No. 39
Een muzieknummer met een kleine toevoeging die de tekst wat meer kleur zou moeten geven.
De pianist en de zangeres worden opgevoerd op een podium met wat klungelig aandoende beelden ertussen van een jongen en een meisje (zij zelf) die elkaar op een donker moment ontmoeten.
Beelden van de pianist zijn hoofdzakelijk beperkt tot zijn handen en de twee mensen die elkaar vinden vertonen geen enkele emotie.
De kijker wordt op een spoor van vormgeving en styling gezet die geen enkele zeggingskracht blijkt te hebben.
De cameravoering is nodeloos ingetogen – de camerastandpunten zijn niet gevarieerd en er is nauwelijks sprake van enige camerabewegingen. Bij een clip zouden wat meer creatieve beeldwisselingen op zijn plaats zijn geweest.
De beelden zijn wel goed uitgelicht, maar het geheel is rommelig en esthetisch niet geslaagd.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 40
Prachtige natuurfilm over een waterwingebied.
Op een onderhoudende manier wordt ons een vrij compleet beeld geschilderd van de fauna en flora in een waterwingebied.
Het fragment van de zich wassende vogels onder de muziek van Chopin is een prachtig hoogtepunt. Het item van de sprinkhanen had achterwege kunnen blijven.
Rustige cameravoering.
Het monteren van bepaalde passages op de muziek geeft deze film net dat ietsje meer.
De muziek is vrolijk en ondersteunt daarmee het feestelijke karakter van de beelden.
Het commentaar is prettig om naar te luisteren, hoewel het nogal eens wordt “opgesomd”.
De muziek staat soms wat hard t.o.v. het volume van het gesproken commentaar.
Binnen het genre is dit beslist een zeer geslaagde film.
WAARDERING: ZILVER
No. 41
Interessante documentaire over het leven van Antoni van Leeuwenhoek en zijn betekenis voor de microbiologie. De kijker had graag iets meer vernomen over de werking van zijn uitvinding – de microscoop.
Hoewel de film gaat over Antoni van Leeuwenhoek wordt er in het begin te veel aandacht besteed aan diens geboortestad Delft. Dat is weliswaar interessant, maar wellicht was het onderwerp “microscoop” wat verder uit te diepen geweest in plaats van het verwerken van al die locaties en personen waarmee Van Leeuwenhoek wat te maken had. Die extra informatie leidt net iets te veel van het onderwerp af.
De kijker blijft wachten tot het verhaal over de microben komt en dat komt helemaal niet.
Er moet wel een grondig historisch onderzoek aan deze film vooraf zijn gegaan.
Beeld en geluid zijn goed verzorgd. Mooie evenwichtige belichting.
Met name in de intro van de film zitten enkele beelden met hedendaags verkeer die als een stijlbreuk overkomen.
Film is beeld dat voor zich moet spreken met als aanvulling tekst. In deze documentaire is het nu en dan precies andersom en dan gaat de spanning met het beeld problemen geven. Of de tekst is te snel en het beeld niet relevant of te gehaast, of het beeld staat te lang waardoor teksten onnatuurlijke pauzes krijgen.
Het commentaar wordt door een prettige stem gesproken.
Ondanks een aantal onvolkomenheden is dit toch een degelijke en interessante documentaire.
WAARDERING: BRONS
No. 42
Het is natuurlijk erg leuk om met een filmclub een film te maken en iedereen daar een taak en/of rol in te laten vervullen. Als het de bedoeling was om een echte klucht te maken, is men daarin helaas niet geslaagd.
Er zit nauwelijks enige lijn in het script. Er moet eerst een goed verhaal zijn voordat men kan gaan filmen. Het is nu nauwelijks meer dan wat gekunsteld verfilmd toneel geworden, op mooie locaties met rommelige dialogen. Leuk voor de makers en de rest van de club, maar niet voor de toeschouwer die de spelers niet kent.
De cameravoering is redelijk, maar te veel als een toneelregistratie. De montage is onvoldoende.
Het geluid varieert sterk in helderheid, sterkte en kwaliteit.
De acteerprestaties zijn niet uitgebuit omdat de spelregie beslist ontoereikend is. Echte situaties kunnen leiden tot komische omstandigheden, maar mensen die lollig proberen te zijn, zijn alleen maar onbeholpen.
Eigenlijk jammer van al het werk.
WAARDERING: VERMELDING
No. 43
De vergankelijkheid van het leven, verbeeld in een combinatie van Westerse en Oosterse symboliek.
De toelichting vermeldt: “Een nieuwe manier om een film te maken……”. Zo nieuw is dit echter niet; vanaf het begin van de filmkunst hebben cineasten dergelijke films gemaakt.
Uurwerk, rijpe appel, molen, oude man, kleuter, meisje op school – dit zijn de sterke symbolen aan de hand waarvan het voortschrijden van de tijd, zowel als het moment van onze korte vlucht door het leven, wordt gesuggereerd. De gebruikte symboliek is soms echter zo nauw verweven met de Oosterse cultuur dat ze voor een Westers publiek vrij moeilijk te begrijpen is.
Mooie fotografie en eenvoudige, doch doeltreffende montage. De muziek past goed bij de gebruikte beelden.
De symboliek wordt mede tot uitdrukking gebracht door gebruik te maken van herhalingen – het charmeert en intrigeert, maar roept tegelijkertijd ongeduld op bij de Westerse kijker.
WAARDERING: BRONS
No. 44
Cameraman vaart mee met campingeigenaar over ondergelopen verlaten camping.
Een boottochtje over de ondergelopen camping op eenvoudige wijze in beeld gebracht, maar voorzien van een eerste klas droge, wrange galgenhumor. Het filmpje komt ontwapenend over en werkt danig op de lachspieren.
Er wordt niet over oorzaken of oplossingen gepraat. Het blijft daardoor leuk maar wel wat oppervlakkig.
De bewegingsruimte van de cameraman was in de sloep uiteraard vrij beperkt. Hij heeft er kennelijk nog het beste van gemaakt.
De meest bruikbare shots zijn rechttoe rechtaan achter elkaar gezet.
De eenvoudige montage bevat helaas een stijlbreuk: de meevarende man wordt niet in beeld gebracht.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 45
Tijdens het spelen van het muziekstuk “Deseo Lejano” voor zijn kinderen overziet een gitarist/componist zijn carrière en blijkt hij nog één wens te hebben.
Artiesten hebben er dikwijls moeite mee te stoppen en een punt te zetten achter hun carrière. De maakster heeft een min of meer geslaagde poging ondernomen om het daarbij gepaard gaande gevoel van verlangen naar wat is geweest, te visualiseren. Om dat verlangen naar vroeger extra te accentueren, laat de maakster de gitarist verzuimen om zijn hedendaags geluk te zien: zijn zorgzame vrouw, de twee leuke dochters en een mooie tuin. De flashbacks tijdens het “huisconcert” voor zijn gezin ademen verschillende sferen, waarbij je je kunt afvragen of dit bewust gekozen contrast de bedoeling wel ondersteunt.
Een mooi gegeven dat voldoende visuele mogelijkheden biedt.
De muziek draagt de beelden.
Zelden wordt een film “te kort” gevonden, maar in deze film worden ons binnen 4 minuten diverse scènes op totaal verschillende locaties getoond, die een wat schokkerige verhaaltrant teweegbrengen. Een nadere uitwerking van de flashbacks en wat vloeiender overgangen zouden wellicht een nog harmonischer geheel opleveren.
WAARDERING: BRONS
No. 46
Minutenlang wordt ons een weggelopen, bijna verdronken, in verlammende doodsangst verkerende jonge stier getoond terwijl de omstanders er wat lacherig en grapjes makend omheen staan. Het dier wordt tenslotte naar het abattoir gebracht.
Een reportage, doch meer nog een registratie van een gebeurtenis zonder veel montage, zonder voice-over, maar waarin het live geluid (commentaar van de omstanders) een wezenlijke rol speelt.
Toch had deze film ingekort kunnen worden zonder aan zeggingskracht in te boeten. Als kijker vraag je je echter af, of en hoe het humaner had gekund. Het is meer de verfilming van een dilemma. Is de film bedoeld als aanklacht? Wat moet je er verder als kijker mee?
Wanneer het probleem duidelijk is, wil de kijker betrokken worden bij de besluitvorming om tot een oplossing te komen. Er is waardering voor het camerawerk op een dergelijke locatie, maar de beelden en de geregistreerde geluiden doen geen moeite het beslissingsproces duidelijker te maken. Zo blijft het een macaber kijkspel – “ramptoerisme”. Zelfs afrondende informatie is niet beschikbaar, al heeft de film een goed passende eindtekst.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 47
In grandioze locaties opgenomen speelfilm. Zowel de symboliek van de valk als de reden van de aanwezigheid van Wolfgang Amadeus Mozart is niet duidelijk.
Een amateur-productie met professionele kwaliteiten, waarbij de verhaallijn zich ontwikkelt vanuit de situaties en niet zozeer vanuit de karakters. De karakters zijn oppervlakkig, bijna karikaturaal uitgewerkt; overacting past daarbij.
Het verhaal speelt ruim 200 jaar geleden en er is duidelijk de sfeer van die tijd weergegeven.
Prachtige beelden, waarbij de camera als het ware een dialoog aangaat met de mise-en-scène. Schitterende opname van de valk op horst, maar de zin van de valk is onduidelijk.
Prachtige kostuums, locaties en enscenering.
De muziek is sfeervol en passend bij de passages of scènes.
De regie dwingt respect af. Uiteraard spelen niet alle medewerkers een glansrol, maar over het algemeen genomen een geweldige prestatie. De Mozart-figuur komt echter niet zo goed uit de verf.
Goed verzorgde montage met een uitstekende geluidsband.
Er zijn echter enkele anachronismen (zoals een hedendaags type muziekblad op de piano en de herdershond) en het Frans is niet overal correct (“le” i.p.v. “la” bij “grande-mère” en “fête”).
Eindconclusie: een uitstekende totaalindruk.
WAARDERING: GOUD
No. 48
Goede reportage van een niet ongevaarlijke bergwandeling, die ons meeneemt naar een prachtig gebied alsof we er zelf bij zijn.
De film geeft niet slechts een goed beeld van de omgeving, maar ook welke inspanning men zich moet getroosten om de top te bereiken. De gevaarlijke situaties komen goed over en maken de film boeiend.
Onderhoudend verteld, zowel door de interessante en afwisselende beelden als door de prettige commentaarstem.
Mooie fotografie, met voldoende half-totalen en close-ups voor de nodige afwisseling.
Goede cameravoering en een vlotte montage.
De muziekkeuze is minder geslaagd (Seagull), omdat deze meer associaties oproept met zee en water dan met deze woeste schoonheid.
Goed commentaar.
Eindtitel: muziek Neil Diamond (niet Daimond!).
WAARDERING: BRONS
No. 49
Een jongen die in de knoop zit, probeert zelfmoord te plegen.
Het verhaal komt met enige dialogen op gang tot het punt wordt bereikt dat de hoofdpersoon zelfmoord wil plegen. Dan wordt de film leuk omdat iedere poging mislukt.
Alles is slordig en snel gefilmd, maar blijft toch boeien. De leeftijd van de makers geeft het de charme van de wilde haren en het experiment.
De tegenslagen worden wat gekunsteld gebracht. Ook het acteren is niet steeds geloofwaardig. Het geheel is echter verdienstelijk en verdient aansporing om op de ingeslagen weg verder te gaan.
Een ongecompliceerde cameravoering, met over het algemeen lange shots en veel totalen.
Er zijn enkele montageslordigheden, zoals het binnenkomen van Marieke.
Enkele scènes zijn te veel “gespeeld” met een opgezegde tekst.
Toch zit er een goede vaart in de film.
De montage die gebruikt maakt van een goed uitgezochte muziekscore geeft deze soms wat banale film af en toe toch dat ietsje meer, hetgeen hem dan weer boven de banaliteit uittilt.
WAARDERING: BRONS
No. 50
Een genrefilm over het afstompende van de steeds weer herhalende handelingen in de geïndustrialiseerde voedselbereiding.
Impressie op muziek met veel herhalingen geven een indruk van de steeds weerkerende routinehandelingen bij het bereidings- en verpakkingsproces van maaltijden. Er komt rust als alles in de voedselwagen is geladen, waardoor de kijker ook tot rust komt.
Zakelijkheid en afstandelijkheid worden op verrassende manier verbeeld. De film ademt daardoor een bijzondere sfeer.
Het duurt net iets te lang voor wij beginnen te beseffen waarover het gaat.
Er is intensief gebruik gemaakt van herhalingsbeelden en -geluiden, zodat een eigen compositie ontstaat. Het experiment is in die zin geslaagd dat er een duidelijke sfeer wordt neergezet.
De interessante beeldwisselingen, voorzien van een goede geluidsondersteuning, maken de visie van de maakster op den duur duidelijk. Toch zijn er wat veel herhalingen.
WAARDERING: BRONS
No. 51
Een ontspannend filmpje over een ontspannend zeiltochtje met (bekende) muziek.
Tochtje vanaf het hijsen tot het reven van de zeilen. We zien enkele typische handelingen van de zeilers en het ontspannen geklets van de mensen aan boord.
Op basis van het gezang worden bestaande beelden gehergroepeerd tot een verbeelding van het lied.
De film gaat niet alleen over het zeilen, maar ook over het watertoerisme in het algemeen.
De over het algemeen vrij aardige filmbeelden zijn enigszins op de maat van de muziek gemonteerd. De beelden zijn nogal willekeurig en ook niet allemaal even sterk.
De geluidslaag zou wat helderder mogen zijn. De lage tonen hebben nu de overhand (behalve bij de sopraan) en maken het geluid wat dof. Er zit ook nogal wat “galm” onder de intro van de muziek.
Eigenlijk past koormuziek niet erg goed bij deze film. Waarom niet de originele versie van “Sailing” van Rod Stewart?
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 52
Een filmverhaal in 1 minuut. Met simpele beeldtaal wordt het probleem duidelijk gemaakt.
Een summiere samenvatting van een bijzonder complex probleem, waarin de huidige problematiek van Indonesië aan de orde komt.
De portemonnee die steeds gewurgd wordt door de krantenberichten brengt heel overtuigend over waar het om gaat. De filmer heeft het lef om in slechts 1 minuut iets belangrijks te vertellen.
Door de kernachtigheid en de zeggingskracht van de getoonde beelden en de gebruikte technieken is dit filmpje zeer effectief, verrassend en daardoor sterk in zijn eenvoud.
Er is goed gebruik gemaakt van de moderne montagemogelijkheden.
WAARDERING: BRONS
No. 53
Een heel originele manier om een documentaire te maken over de stad Luik
Om de scriptie van Julie Simenon te kunnen becommentariëren reist haar leraar naar Luik en bezoekt daar een aantal historisch interessante plaatsen.
De kijker wordt door Julie’s leraar meegenomen naar allerlei bezienswaardigheden van Luik. De uitleg ter plaatse is over het algemeen informatief, maar komt toch wat belerend over. De vraag is of op die wijze de film wel uitnodigt om de stad Luik eens te bezoeken.
De leraar/verteller is nogal vaak in beeld, maar op die manier wordt wel een erg betrokken commentaar bereikt.
De rustige intro geeft al snel een goede sfeer weer. Toch komt Luik er in deze film tamelijk vlak uit, al heeft de maker over het algemeen wel een goed oog voor details gehad.
Een rustige montage en een passende muzikale achtergrond maken deze documentaire alleszins acceptabel.
WAARDERING: BRONS
No. 54
In deze digitale animatiefilm wordt – met een knipoog naar de TV – de relatie van onze leefwereld tot de kosmos aan de orde gesteld.
De verhaalstructuur is wat ad hoc-achtig, maar door de gekozen animatiestijl is dit wel acceptabel. Een associatie met hetgeen op TV geboden wordt is min of meer de rode draad.
Wat er gebeurt is niet altijd even gemakkelijk te volgen, maar het boeit wel.
De maker beheerst de 3D techniek zo ver dat hij een aparte wereld tot inhoudelijk leven weet te wekken. Prachtig, verrassend en ook eindeloos veel werk.
De muziek is passend bij stijl en onderwerp; de muzikale ondersteuning krijgt bij het orgel zelfs ineens de rol van live geluid.
Het figuurtje in het verhaal is goed gedoseerd, maar het is jammer dat nu en dan de huiselijke sfeer in de woonkamer van dit figuurtje nogal steriel overkomt.
De computeranimatie is verrassend, maar door het ongekend aantal mogelijkheden is wel erg veel uit de kast gehaald; de maker moet er daarom voor waken zich niet te verliezen in digitale “Spielerei”.
WAARDERING: ZILVER
No. 55
Een heel goed scenario met een verrassende ontknoping.
Toch komt het verhaal bij de jury niet helemaal over zoals het waarschijnlijk bedoeld werd. Zo merken we niet waarom Nadine niet geliefd is – we zien niet echt de jaloezie bij de anderen.
Het is een knap opgenomen en gemonteerde film met overtuigend spel, subtiele belichting en een spannend plot, waarbij de ontknoping verrassend is. Het geheel is professioneel opgezet en gemaakt.
Het verhaal is goed opgebouwd. Over wie nu eigenlijk de film gaat blijft heel lang verborgen; er is van begin af aan een goed gedoseerde spanningsopbouw. Echter, de ontmaskering van Nadine had wat meer versluierd kunnen worden. Nu is de plotselinge omschakeling van de lieve, kinderlijke, onschuldige ballerina naar de doortrapte leugenaarster en misdadigster niet zo geloofwaardig.
Schitterend camerawerk, waarbij de meeste beelden opvallen vanwege de mooie compositie. Ook het snijden in de beweging bij de dansscènes is zeer bijzonder.
De muziek is erg functioneel en nooit overheersend.
Alle aspecten van filmtaal, dialoog, licht, geluid en acteerprestaties dragen bij aan een aantrekkelijk verhaal in een charmante omgeving.
Jammer is wel dat sommige teksten nogal emotieloos zijn opgezegd en daardoor niet geheel overtuigend overkomen.
Desondanks is dit een zeer goede film, die tot het einde toe de volle aandacht vast blijft houden.
WAARDERING: GOUD
No. 56
Impressies van een havendag in Gorinchem.
Een impressie van een havendag, die hier en daar komische elementen bevat, maar toch in goede bedoelingen blijft steken.
De enigszins rommelig aan elkaar gebreide beelden weten wel een bepaalde sfeer op te roepen, maar blijven voor buitenstaanders vrij oninteressant.
Wat wil de maker ons meer zeggen dan dat hij daar aanwezig was? De eventuele betrokkenheid van de kijker is geheel willekeurig.
Veel totalen, waarin zoveel details zitten dat het oog geen rust krijgt.
De montage is erg willekeurig zonder enige kritische keuzes.
De muzikale omlijsting is ook nogal willekeurig en minder geschikt.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 57
Interessante natuurfilm met veel informatie over de fuut en zijn biotoop.
De dramatiek rond het in stand houden van de soort wordt overtuigend neergezet in de ingetogen stijl van een onderhoudende documentaire.
Enkele shots vallen in negatieve zin op; er worden dan andere (water)vogels getoond zonder dat daarbij de relatie tot de fuut wordt belicht.
Prachtige opnames.
Rustig, onderhoudend ritme.
Gelukkig eens geen achtergrondmuziekje, maar enkel live geluid ter versterking van de sfeer van de beelden.
Mooi rustig commentaar, goed getimed en een prettige professionele stem.
Al met al een zeer geslaagde natuurfilm.
WAARDERING: ZILVER
No. 58
De restauratie van een legervaandel wordt op de voet gevolgd in het legermuseum. In de inleiding wordt er iets verteld over het museum en de restauratie wordt door de restauratrice zelf ingeleid.
Hoewel het onderwerp uniek is, blijft de vraag of een dergelijke film iedereen zal kunnen boeien.
Zeer gedetailleerd en stap voor stap volgen we de volledige restauratie van een historisch belangrijk legervaandel.
Hoewel alles op de voet wordt gevolgd, zijn er toch enkele hiaten, zoals: of de zijde dezelfde structuur als het oude doek heeft en hoe het gat met de geverfde zijde wordt opgevuld.
De eigen visie van de filmmaker over de waarde van dit soort restauratiewerk wordt gemist in deze documentaire.
Hoewel het in feite een reportage is, wordt de documentairestijl consequent aangehouden en door een verzorgde fotografie en een duidelijk commentaar ondersteund.
Het commentaar van de restauratrice zelf komt wat over als een stijlbreuk; deze zou beter als voice-over zijn overgekomen.
Een erg snelle uitzoom aan het begin doet het ergste vrezen, de rest van het camerawerk is echter rustig, met voldoende afwisseling in standpunten.
Een leuke titel met een dubbele bodem.
De muziek maakt het geheel tamelijk emotieloos.
WAARDERING: BRONS
No. 59
Het feit dat vijf pijpen van een krachtcentrale worden neergehaald wordt belicht vanuit het standpunt van de bewoners.
Het verhaal is vrij eenvoudig: beelden van de “pijpen” vóór de afbraak vanuit diverse gezichtshoeken, enkele interviews en het opblazen van de pijpen.
Men zou wat meer reacties uit het publiek willen horen, vooral als je als maker alleen maar als eigen opmerking hebt: “Nou is ’t jammer….”.
Het drievoudige beeld geeft een verrassend ruimtelijk effect, maar versterkt nauwelijks het filmverhaal. Interessant voor de plaatselijke bevolking, maar voor een breder filmpubliek heeft dit nauwelijks meerwaarde.
De vormgeving is uiteraard vernieuwend en spectaculair, doch het nut van de multi-screen techniek met drie schermen is niet duidelijk.
Slechts op twee plaatsen werkte dit goed:
1) als men de trein ziet rijden en op een ander scherm ziet wat je vanuit de trein kunt waarnemen;
2) het vallen van de pijpen vanuit drie gezichtshoeken.
Het geluid is van uitstekende kwaliteit.
Er zijn grote kleurverschillen op de drie beeldschermen.
Ondanks een aantal tekortkoningen, toch een pluim voor deze nieuwe vormgeving.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 60
DORPSBEWONERS IN DE OMOVALLEI (ETHIOPIË)
Een documentaire (reportage/vakantiefilm) over primitieve volksstammen in Ethiopië.
Het grote pluspunt van deze film is het feit dat de film diep ingaat op de mensen en hun leefwereld, van mensen waar we zelden of nooit iets van horen.
Dat maakt de film tot een zeer waardevol document.
In een overvloed aan beeld- en woordinformatie wordt een beeld geschetst van de Omo-vallei.
Hoewel er nauwelijks kritische keuzes zijn gemaakt uit al die beelden, worden veel situaties en vragen slechts oppervlakkig belicht, zoals: “ ’s Nachts krijgen de gasten een meisje toegewezen….” En hoe zit het dan met aids? “Vrouw heeft water en komt op ons toelopen…” Ja, en verder?
Hoewel het commentaar goede informatie geeft, is de grote hoeveelheid nauwelijks te verwerken.
Het is ook niet duidelijk waar precies de vallei ligt en waar de bezochte dorpen in de vallei liggen.
Wel unieke beelden! Jammer van de laatste “boodschap” van de westerse cultuur.
Beelden en montage zijn over het algemeen correct, maar jammer genoeg zijn er toch nog te veel onrustige en ook onscherpe beelden.
Er zijn mooie pogingen gedaan om live geluid in de film te integreren; alleen het knorren van de varkens leek wat onnatuurlijk en “erbij gemaakt”.
Vooral in het begin is de voice-over nogal kort en afgemeten; naarmate de film vordert wordt het beter. Hoewel wat overladen, is de tekst zeer informatief; we krijgen daardoor een zeer goede indruk van land en volk.
De film verdient een schoonmaakbeurt!
WAARDERING: BRONS
No. 61
Reisverslag van een lange avontuurlijke reis door Noordwest Afrika, die door slechts weinigen van ons kan worden gemaakt en juist daarom zo interessant is.
Een indrukwekkend reisdocument waarin alle facetten van een dergelijk waagstuk voorkomen.
Het verslag is op een interessante wijze verteld en doorspekt met mooie beelden en interessante details.
De kijker krijgt een goede indruk van de leefomstandigheden en prioriteiten, de gevaren en de mogelijkheden van een reis per auto door Afrika.
De film begint wat overdreven in de “ik en mijn zoon” vorm, maar dat gaat spoedig over. De rol van de zoon wordt aangestipt, maar komt eigenlijk niet goed uit de verf.
Bepaalde items worden nogal fragmentarisch behandeld. Wat is er bijvoorbeeld zo bijzonder aan de legendarische stad Atar?
Mooie titel en prachtig introbeeld dat een bepaalde kwaliteit belooft. Dat wordt grotendeels waargemaakt door mooie fotografie met opmerkelijke beelden, vooral in het eerste deel van de film.
De filmer heeft echt iets te vertellen waarbij zijn prettige en vooral rustige stem een groot contrast vormt met de voelbare spanning van het reizen en overleven.
Hier en daar had de montage wat zorgvuldiger gekund.
Goede muziekondersteuning.
WAARDERING: ZILVER
No. 62
Reclamespotje.
Winterkoninkje voert zijn jongen - “En nu eerst een Bavaria”.
Leuke verrassende spot met een knipoog naar een bekend biermerk.
Voor een spot zitten er iets te veel beelden in die bijna hetzelfde zijn.
Grafische vormgeving aan het einde is niet geweldig maar wel voldoende.
Weinig creatief montagewerk. Wellicht had het aanvoeren van voedsel nog iets sneller gemonteerd kunnen worden.
Goede muziekkeuze.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 63
Het probleem van de alleenstaande oudere – wel of niet naar het bejaardenhuis – wordt goed uitgewerkt.
Pas weduwnaar geworden is de man eerste rade- en reddeloos, maar neemt tenslotte zijn eigen toekomst in handen.
Een vrij matig filmverhaal, maar met redelijk goede acteerprestaties.
We krijgen best wel sympathie voor de man als hij ingaat op de egoïstische beslissing van zijn dochter en schoonzoon. De kapotte auto was daarvoor niet nodig en komt nogal gezocht over.
Het sterkste in het verhaal is het feit dat men de oude man ziet groeien als persoon: van een slachtoffer naar een vechter.
Spelregie blijft een moeilijk vak. Soms komt het spel wat overdreven over.
Obligate beelden van een weduwnaar (aan het graf, niet kunnen eten). De spanning tussen de weduwnaar en zijn dochter is weinig uitgediept.
Toch is het verhaal, ondanks enkele inconsequentheden, goed te volgen en het einde voorspelbaar maar vertederend.
Er is een wat vlakke belichting.
De montage is redelijk.
WAARDERING: BRONS
No. 64
Een bizarre sprong in beeld en geluid. Een poging om wat uit te beelden, maar er is niet veel anders in te ontdekken dan plaatjes op muziekeffecten gesneden (zonder boodschap).
De manier waarop het getoonde beeldmateriaal is behandeld, doet de getoonde beelden, waarvan er verschillende tot de top van de kunstgeschiedenis behoren, beslist geen eer maar wel onrecht aan!
De synthese tussen beeld en geluid is slechts op een paar plaatsen gelukt. De vele herhalingen van de “trucs” storen meer dan dat ze iets aan de film toevoegen.
De camerabewegingen doen afbreuk aan de gekozen kunstwerken. Ook de muziekkeuze is een wereld op zich zonder duidelijke relatie met de rest.
De filmmaker heeft op deze wijze het werk van beroemde voorgangers geweld aangedaan zonder zelf tot enige vormkeuze te komen.
WAARDERING: VERMELDING
No. 65
Een goede gedachte om een stukje geschiedenis op deze manier op te halen en tot leven te brengen op en rond een modern kruispunt!
Hoewel het hele verhaal verteld wordt door middel van de voice-over techniek, blijft het geheel toch zeer onderhoudend door de veelvuldige foto’s en ander archiefmateriaal.
Complimenten voor de research en het opsporen van relevant beeldmateriaal.
Er is mooi gebruik gemaakt van historische foto’s, al beperkt een “foto-film” de montagemogelijkheden. Door in te zoomen op details, of details als close-ups weer te geven, had er iets meer variatie in de beelden gebracht kunnen worden.
De film is voorzien van informatief commentaar, waarbij de commentaarstem beter is dan het live geluid van de presentatrice.
De muziek heeft geen duidelijke ondersteunende functie – ze stoort niet, maar voegt ook niets toe.
WAARDERING: BRONS
No. 66
Een gefrustreerde eenzame grootvader die vlucht in het maken van vliegers en wanhopig wacht op hereniging met zijn kleinzoon.
Het gegeven is interessant en biedt mogelijkheden tot diepgang.
Om niet meteen met de (achter)deur in huis te vallen, is het thema verpakt in een TV-programma.
Langzaam verschuift de aandacht die men heeft voor de presentator naar de grootvader en diens verlangen zijn kleinzoon weer te mogen ontmoeten. Het dringt tot de kijker door dat er achter de hobby van de oude man meer zit dan alleen maar vliegers maken.
Om de onmacht van de grootvader ook bij de kijker te laten doordringen, laten de makers hem een emotionele monoloog houden waarin hij zich niet meer tot Erik Doets en zijn publiek richt maar via de onzichtbare TV-camera tot zijn kleinzoon.
De film eindigt met een (valse) hoop om toch nog een keer met zijn kleinzoon te gaan vliegeren.
De filmische vormgeving blijft op een wat laag niveau hangen. Het camerastandpunt bij de dialogen verandert nauwelijks en er is weinig afwisseling in totalen en half-totalen en er zijn vrijwel geen close-ups. Voorbeeld: Het gesprek bij de naaimachine is te statisch opgenomen; een statief moet stabiele beelden geven, maar dient niet om minutenlang een vast standpunt te houden. Sommige shots duren ook veel te lang, bijvoorbeeld als Frans begint te vertellen over de scheiding.
Geen mooie beeldkwaliteit en vlakke belichting.
De muziek (begin en eind) past niet goed bij het onderwerp.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
No. 67
Enkele historische hoogtepunten van Ierland.
Een onderhoudende reisfilm met een historisch accent, dat goed is gedocumenteerd en van begin tot einde interessant is.
De historie wordt met deze film daadwerkelijk dichterbij gebracht.
Toch zijn er enkele kleine missers, zoals: de Romeinse god die wordt getoond en de verwachting wekt dat er nog meer informatie volgt.
Uitstekend camerawerk.
De prachtige, heldere en scherpe beelden worden ondersteund door een interessant commentaar, ingesproken door een prettige stem.
De verhouding tussen beeld en commentaar doet erg plezierig aan – de beelden spreken vaak voor zich, zonder dat daarbij een overvloed aan woordinformatie nodig is.
In de montage had wat meer met overvloeiers gewerkt kunnen worden, met name het introshot van de zanger naar het landschap.
Goede achtergrondmuziek.
WAARDERING: ZILVER
No. 68
Impressie van een kunsttentoonstelling in een watertoren.
De maker heeft de mogelijkheden die video heden ten dage biedt aangegrepen om aan een kunsttentoonstelling een dimensie toe te voegen, waardoor een kunstwerk in duplo ontstaat.
Begrijpelijk is dat hij zich in zijn enthousiasme soms heeft laten meeslepen door de bereikte effecten, waardoor de film net iets te lang gaat duren.
Duidelijk is dat in dit soort films de inbreng van de echte kunstenaar van zeer groot belang is.
Door de combinatie tentoonstelling – watertoren – video is echter een film ontstaan die het bekijken meer dan waard is.
De maker heeft kans gezien een filmisch indringend geheel neer te zetten. Hij weet dit te bereiken door een goede cameravoering met het bestaande licht en daaraan perfect passende new-age-achtige muziek toe te voegen.
Ook de montage, waarin overvloeiers en dubbelbeelden een belangrijke rol spelen, draagt goed bij aan het geheel.
Aqua’98 is een productie waarin de balans tussen film en band-diaserie toch wel naar “film” doorslaat.
WAARDERING: BRONS
No. 69
Milieubewust bezig zijn met onbespoten gewassen en scharrelkippen.
Een documentaire met charme. Het werk van de ecoboer wordt goed duidelijk gemaakt. De film heeft echter geen “stellingname” en is als zodanig meer een reportage.
De cameravoering is rustig en met een goede afwisseling en uitsneden. Het beeld is nergens opdringerig, maar ook niet verrassend of opvallend in zijn vormgeving.
Rustige montage.
De commentaarstem en het live geluid hebben een goede verhouding tot elkaar.
De makers hebben ervoor gekozen om de boer zelf de tekst te laten inspreken en dat is eigenlijk jammer. De stem van de boer is weliswaar authentiek, maar draagt niet bij aan de goede verstaanbaarheid; er blijkt bovendien weinig bezieling uit.
WAARDERING: BRONS
No. 70
Een onderhoudende film over een gletscher in de Hohe Tauern en hoe die zich in de loop der jaren steeds verder terugtrekt.
Een mooi, goed gedocumenteerd portret van een gletscher, maar met een overvloed aan woordinformatie. Er is zoveel commentaar dat de film schreeuwt om “rustpunten”. De film is door deze hoeveelheid aan woordinformatie nogal onrustig geworden.
Een rustige cameravoering en mooie fotografie. Het heldere, transparante licht van het hooggebergte straalt uit de film.
De montage is goed, met af en toe een overvloeier die niet zo zinvol is.
Persoonlijke voorkeur speelt een belangrijke rol bij de muziekkeuze. Wat voor de een mooi klinkt, komt bij de andere over als akoestisch behang. Ook de juryleden kunnen onderling verschillend hierover oordelen.
Zo kan ook commentaar gesproken in een bepaalde spreektaal voor de een aantrekkelijk zijn terwijl een ander zich daaraan juist stoort.
In deze film worden Duitse namen niet correct uitgesproken.
WAARDERING: BRONS
No. 71
Een goed uitgedacht scenario: geld maakt wel gelukkig, als je je tijd maar vooruit bent.
Hoewel de film aanvankelijk wat moeizaam op gang komt, weet de maker toch de aandacht goed vast te houden. Zodra het geld binnen is komt er echt vaart in en het slot is verrassend.
Er is behoorlijk goed gebruik gemaakt van camerastandpunten, licht, dialoog en mise-en-scène, maar waar komen in vredesnaam al die onscherpe beelden vandaan in een overigens perfect gefotografeerde film?
Het spel is redelijk overtuigend, hoewel er nu en dan gevaar dreigt voor overacting; toch kan men emotioneel meeleven met de rolfiguren.
Een leuke titel, mooie locatiekeuzes en een goede vlotte montage dragen er toe bij dat dit een bijzonder leuke film is geworden.
WAARDERING: ZILVER
No. 72
Bali is een mooi eiland; de bevolking van dit eiland en hun gewoonten zijn beslist aanleiding genoeg om daarover een film te maken. We hebben een afwisselend reisverslag kunnen zien met goede informatie.
Het is belangrijk om een dergelijke film in goede afgeronde hoofdstukken in te delen. In het begin is de structuur nogal rommelig, maar vanaf de lijkverbranding wordt die veel beter.
De maker verdient een compliment voor het goede camerawerk. Interessante beelden worden getoond, met mooie details. Jammer dat de cameravoering hier en daar wat onstabiel is, maar voor het merendeel is die ruimschoots voldoende.
Het begin van de film is te vlot gemonteerd en maakt daardoor het eerste deel onrustig. Bij de lijkverbranding en de dansen is een beter en vooral rustig beeld ontstaan. Bij de montage zijn hier en daar tussenshots gebruikt die weinig of niet ter zake doen.
Er is functioneel gebruik gemaakt van muziek, live geluid en voice-over, met voldoende tijd om het beeld te laten vertellen, waardoor een interessante reportage is ontstaan. De verteller blijft bescheiden en verschaft de kijker goede toegang tot het onderwerp, hoewel de tekst een paar keer niet precies de vertoonde beelden volgt.
WAARDERING: BRONS
No. 73
Steven verfilmde een eigen gedicht dat “Op zoek naar geluk” zou kunnen heten.
Vanuit een simpele opbouw naar een even simpele als ontwapenende conclusie.
Een verdienstelijke genrefilm, waarin een gedicht de rode draad vormt. De tekst van het gedicht wordt in beeld gebracht. De twee vormen een eenheid, want de beelden kunnen niet zonder de tekst.
Experimenteel en toch volledig toegankelijk voor de argeloze toeschouwer, die op zachtzinnige wijze wordt verleid om zijn gevoel open te stellen.
Hier en daar zijn de beelden niet zo passend maar als geheel overtuigt de film wel, al graaft de film niet bijzonder diep.
Het meisje (ze zit naast me) komt wat knullig over en dat is jammer.
De statische camera is niet in overeenstemming met het onrustige zoeken zoals verwoord in het gedicht. Dit is eigenlijk een gemiste kans; camerabeweging is ook een uitdrukkingsmiddel.
De maker heeft echter toch de meeste mogelijkheden van de filmtaal weten te benutten en ondergeschikt gemaakt aan zijn verhaal, zonder zijn toevlucht te moeten nemen tot overbodige trucages.
Een verantwoording voor de geleende beelden ontbreekt.
Er is waardering voor de montage, waarin een leuke opbouw zit vanuit het niets.
De ondersteunende muziek en de voice-over passen prachtig in het geheel.
WAARDERING: BRONS
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele
Amateurs
No. 74
De maker heeft een mooi overzicht gegeven van de restauratie van een oude waterradmolen.
De maker heeft ervoor gekozen om de beelden voor zich te laten spreken en dat doen ze meestal ook. Enige toelichting van sommige handelingen die we zien lijkt echter toch wel wenselijk. Zo denken we soms dat we een flashback krijgen omdat het reeds gemonteerde rad plotseling gedemonteerd is. Ging het uitsluitend om het rad of zien we ook delen van het binnenwerk van de molen tot stand komen? Enige verklaring op dat gebied zou wel op zijn plaats zijn geweest.
Als je naar deze film kijkt met interesse in houtbewerking is het een aardige documentaire; er gaat echter nooit iets mis, waardoor het normaal menselijke niet uit de verf komt.
Er zijn mooie shots, met veel details in close-up, maar er is nauwelijks een kritische keuze gemaakt uit al dat beeldmateriaal. Deze film had veel korter en indringender kunnen zijn.
De standpunten zijn wel goed gekozen. De volgorde van de shots is echter hier en daar problematisch en veel shots zijn te lang.
Het gesproken woord in beeld voegt niets toe en is soms onverstaanbaar.
De voice-over is over het algemeen wel in orde, al komt het commentaar aan het begin van de film niet prettig over. Jammer dat we zoveel toelichting missen.
WAARDERING: BRONS
No. 75
Het verhaal van een doodzieke vrouw, zeer indringend in beeld gebracht.
Een film om stil van te worden!
Een terugblik en een vooruitblik van een stervende, zo mooi en integer in beeld gebracht dat er emoties worden opgeroepen bij de kijker, zonder overdaad aan effecten.
Toelichting en interview als leidraad maken het de kijker mogelijk zonder afleiding of reserve mee te leven met het verhaal.
Gelukkig vervalt de film nergens in vals sentiment, hoewel het “Pie Jesu” van Andrew Lloyd Webber daar soms wel toe uitnodigt.
Beeldvoering met veel grote close-ups, bijna te veel maar toch goed.
Zinvolle effecten en overvloeiers.
Geluid behoorlijk; soms overlappen live stem en voice-over elkaar even.
Muziekkeuze zwaar, maar volledig passend bij de zwaarte van het onderwerp.
Één beeld zal de kijker zeker bijblijven: de reeks foto’s tegen het einde van de film met, in dubbelbelichting, de takken van de bomen die ook op haar doodsprentje zouden moeten komen. Knap!
WAARDERING: ZILVER