No. 26
De film geeft een beeld van ontwapenende en ongebreidelde toekomstfantasieën van kinderen, terwijl ze allerlei werkstukken maken die met de toekomst te maken hebben.
Verhaalstructuur
Tijdens een themadag spreken kinderen zich uit over onderwerpen die met de toekomst te maken hebben, zoals tijdmachines. Daarvoor is de interviewmethode gekozen. De kinderen gedragen zich daarbij vrij ongedwongen, met vaak leuke antwoorden. De slotvraag (over 31 december 1999) verrast de kijker en sluit niet goed aan bij de eerder vertoonde veel verdergaande toekomst-fantasieën.
Tussen elk interviewblokje over een bepaald thema zien we kinderen plakken en knippen. Het einde van de film is verrassend door het plotseling introduceren van het doel van alle handenarbeid: een ‘modeshow’.
Een vrij statisch filmverslag met vaak dezelfde beelduitsnede. Er is wel mooi dicht op de kinderen gefilmd, zonder dat de aanwezigheid van de camera invloed op hun spontaniteit uitoefent.
De cameravoering is echter wat onrustig bij de knutselopnames.
De verstaanbaarheid en de beeldmontage zijn goed verzorgd.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
De camera registreert wat een bijna ranzige vakantierealiteit is en werkt in die zin bevestigend voor een cliché: Nederlanders in Spanje en de vernederlandsing van een Spaans vakantie-oord.
Helaas is het geheel niet cynisch genoeg.
Gekozen is voor een niet-chronologische volgorde van een vakantie in Spanje, met sterke clipachige trekken van etende, zonnende en “vakantievierende” Nederlanders. De willekeurige volgorde zorgt ervoor dat het (gelukkig) wat onvoorspelbaar wordt. Een leuke start met het “onderweg” zijn middels de richtingborden tot in Spanje.
Door de compilatie van veel beelden rond dezelfde gegevens blijft de film op één niveau steken. Aan het slot krijgt de clip een speelfilmachtig karakter, hetgeen als een stijlbreuk gezien kan worden.
Doordat er terecht gekozen is voor een snelle beeldwisseling is een juiste cameravoering minder aan de orde. De beeldcompositie is daarentegen van groot belang. Deze ontstijgt niet aan het gemiddeld niveau. Wel is er een behoorlijke afwisseling tussen totalen en close-ups.
Als gekozen wordt voor beeldmontage op het ritme van een muziekwerkje, moet het wel synchroon gemonteerd worden. Dat is helaas maar ten dele gelukt.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 3
Het verhaal van de onmogelijkheid van het blijvend zelf verzorgen van een dierbare huisgenoot in een voortschrijdend dementieproces. Van verzet tot acceptatie.
Het verval van een man die gaat dementeren wordt vrij goed in beeld gebracht.
Het eerste deel van de film laat voornamelijk de agressiviteit van de zieke zien; het is een opeenstapeling van wat een dementerend mens kan veroorzaken. In het tweede deel, dat veel korter is, zien we de gang naar het verzorgingshuis na de omslag van de vrouw.
Het verzet van de vrouw tegen opname van haar man is wel aanwezig, maar doordat de dialogen vrij kort zijn en zichzelf steeds herhalen, komt dit niet genoeg uit de verf.
De scènes op zich zijn niet slecht en hebben een soort heftigheid die, als die beter in balans waren, wel tot hun recht zouden zijn gekomen.
De film heeft een hoog realiteitsgehalte: we herkennen alles wat er te zien is direct uit onze werkelijkheid. De acteerprestaties zijn matig, te nadrukkelijk worden reacties en emoties overspeeld (overacting); de gesproken teksten zijn vaak te veel van het goede en voegen weinig toe aan wat we al zien. Het meest opvallende is dat het de maker gaat om de worsteling van de vrouw en we in verhouding in de film veel meer de man volgen: in die zin is de vertelling in onbalans.
De cameravoering is redelijk tot goed. De decoupage is niet overal functioneel, zoals: het aanvegen van de blaadjes en dan nog eens een close-up van het deponeren in de groene bak. Ook de nadrukkelijk in beeld gebrachte WC-tegeltjes spelen in het verhaal geen enkele rol meer.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
Het thema van deze film: de weerzin van een man tegen de vakantiefilms die hij moet zien. Met een ietwat cynisch ‘koekje van eigen deeg’ rekent hij af met de ‘terreur’ van de bevriende vakantiefilmer.
De tekst is vaak belangrijker dan de beelden in de informatieoverdracht. De ‘monologue intérieur’ schetst het probleem en verhaalt de stap om te ontsnappen aan het vakantiesyndroom.
Door het met enige satire vertellen van de ervaringen met vakantiefilmers en de belevingen op de gezellige avonden waarop naar de vakantiefilms moet worden gekeken, rekent de maker met dit verschijnsel af. Zijn satire blijft echter steken in oppervlakkigheid.
Men zit meer naar een idee dan naar een film te kijken.
Het maken van een filmpje tegen alle regels in komt daarbij onvoldoende uit de verf. De humor zit in de letterlijke opvatting van het taalgebruik (“Ik zie de bui al hangen”, de springers, het over de as gaan).
De film is statisch, vooral in het slotbeeld, en in de speelgedeeltes vaak slordig gefilmd.
De beelden en sequenties zorgen wel voor voldoende afwisseling, maar zijn in de samenhang soms verwarrend.
Het begin is origineel, met het geluid van de ratelende projector.
De commentaarstem klinkt wat terughoudend; die had best wat krachtiger en kordater mogen zijn.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 23
Deze reportage (geen documentaire!) geeft een helder beeld van een opgewekte, traditionele groepsactiviteit van de vrouwen van Sirigu in Noord-Ghana: het op traditionele wijze decoreren van een muur van een woning.
De beelden en het begeleidend commentaar informeren ons over het arbeidsproces, maar vooral de beelden en de geluiden leggen een duidelijk accent op de gezamenlijkheid, het plezier en de leefwijze.
Waarom het decoreren wordt afgewisseld met zang en dans wordt niet geheel duidelijk gemaakt. Is het een afdwingen of een verlangen naar ‘iets’?
De cameravoering is rustig met een goede afwisseling in beelduitsnede. Er is oog voor detail, zoals de schaduw van een vrouw die eerst het beeld in komt. Het camerastandpunt is veelal vanuit een hoog standpunt waardoor we ‘neerkijken’ op de vrouwen. Dat zal niet de bedoeling zijn!
De drie geluidslagen in het eerste deel van de film (ritme, omgevingsgeluid en commentaar) vormen een mooi geheel; jammer dat het ritme in geluid later wegvalt en op het eind pas weer terugkomt.
De titel “De muren van Sirigu” komt gevoelsmatig op een ritmisch verkeerd moment. Het ‘raspende’ geluid is intrigerend; daar hadden we graag iets meer van willen weten.
De muziek is passend en niet opvallend. De commentaartekst is informatief.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 38
De film geeft een beeld van de methodiek om jonge mensen te motiveren hun werk beter te doen.
De film geeft geen antwoord op de vraag wie die jongeren zijn en waarom ze de begeleiding nodig hebben die ze krijgen. De structuur is een afwisselend tweeluik, waarin in korte, heldere gesprekken een ontwikkeling wordt verteld en daarnaast een beeld van het gedrag op de werkvloer geeft. Enkele overlegsituaties tussen de begeleiders leiden de afspraken met de pupillen in.
We zien het traject van beoordeling, gesprek en controle. Het specifieke aan deze methode blijft echter verborgen. De situaties worden nagespeeld. De dialogen zijn fragmentarisch en het spel niet overtuigend. Er worden twee personen gevolgd, maar bij alle twee volgens precies hetzelfde patroon.
De cameravoering is redelijk, met mooie scherpe beelden en goed registrerend. Er is echter met weinig fantasie/creativiteit gefilmd.
Een afwisselende en soms snelle montage houdt de aandacht vast, alles is redelijk goed verstaanbaar en de muziek is stimulerend.
Er is echter zelden sprake van emotie, onder andere omdat de dialogen te veel zijn ingestudeerd.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 13
In een herfstig bos met verwaaiende bladeren loopt een wandelaar op een pop onder het bladerdek en besluit om die mee te nemen.
Zoals blijkt uit de onderling nogal afwijkende interpretaties van de juryleden is dit een film waarvan het thema en de inhoud niet voor iedereen even duidelijk is.
Jurylid 1: Naar de inhoud kan men raden; de film laat ruimte voor associaties rond dood, verlies, kidnapping…. De sfeer is somber.
Jurylid 2: Op de helft van haar leven vindt een vrouw eindelijk het geluk waarnaar ze zo lang heeft uitgekeken.
Jurylid 3: Gaat het hier om: het leven en de natuur? Of om de levenloosheid en de natuur?
Jurylid 4: Angst, verlies, herstel. Emoties door associaties.
Er is rechtlijnig en chronologisch gefilmd. Er is geen informatie via tekst, maar de muziek is zeer sfeerbepalend. De opgeroepen sfeer weet de maker tot het einde goed vast te houden.
Volgens een van de juryleden symboliseren de huilende baby en de pop het verdriet dat de jonge vrouw in de film in haar jeugd heeft gehad. De bladeren staan symbool voor het voortschrijdende leven. Uiteindelijk wordt de draad (de pop) weer opgepakt.
Een ander jurylid meent dat er te weinig symboliek is om dit korte verhaal inhoudelijk te begrijpen. De symboliek van de pop laat ons (ietwat verwarrend) fantaseren rond geboorte, leven en vergankelijkheid. De eigenlijke boodschap kan bij de kijkers inhoudelijk verschillend overkomen.
Er is vanuit lage standpunten gefilmd, hetgeen meewerkt aan de sombere, zware sfeer. De bewuste keuze om het personage, de wandelaar, niet te “onthullen” verhoogt de mysterieuze sfeer. Het elektronische geluid als op de pop wordt getrapt verrast, maar maakt weinig duidelijk behalve dat de wandelaar op de pop wordt geattendeerd.
Het geluid, met name het buitenbeeldse geluid, is zeer goed. Niet alleen het gehuil, maar ook de afnemende hartslag nadat er op de pop is getrapt, vertellen een heel verhaal. De muziek past volledig bij de sfeer.
Filmisch is dit een erg sterk product.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 37
Het ontstaan van het Noord-Hollandse dorp Oost-Knollendam en zijn evolutie tot het jaar 2000.
Na eerst in vogelvlucht het dorp te hebben aanschouwd, belanden we met behulp van prenten en kaarten in de ontstaansgeschiedenis. Samen met het commentaar krijgen we een goed beeld daarvan. Er zit tot op dat moment structuur in de film.
Met het overgaan naar het heden wordt de film echter fragmentarisch. De beelden blijven vaak oppervlakkig. De makers willen teveel tegelijk laten zien en daardoor komt er onrust in de film. Wat wel duidelijk naar voren komt is het bloeiend verenigingsleven.
De film is onrustig vormgegeven met buitengewoon veel (en vaak onscherpe) beelden. Vooral de bewegende beelden vanuit het vliegtuigje en met de rijder vanuit de auto zijn onrustig en onscherp.
Er is nauwelijks sprake van enige establishment.
Er is gebruik gemaakt van meerdere soorten beeldovergangen, die wat lukraak zijn toegepast.
Zo te zien is de film pas in de montage samengesteld en heeft een richtinggevend scenario ontbroken.
Het commentaar voegt voldoende informatie toe, hoewel er soms gezegd wordt wat we zien. De commentaarstem is prettig om te horen. De muziek is echter te overheersend.
De inhoud van deze documentaire is toch wel boeiend, waarbij verleden (zwart/wit beelden) en heden (kleur) een redelijk goede parallel vormen.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 4
Een natuurfilm om van te genieten.
De maker toont ons veel van wat leeft en bloeit rond een waterplas.
Geen verhaal in traditionele zin; het is meer een sfeertekening over de in detail onvoorstelbare hoeveelheid leven dat zich in de natuur afspeelt. Met een ‘zwervende’ camera wordt geregistreerd, soms in overzichten, soms in minuscule details.
Alleen in het begin is er commentaar, dat eindigt met: “Er gebeurt veel, maar dan moeten we wel stil zijn.”
Helaas gebeurt er nu en dan niet zo veel als we weer eens bloemen zien, die dan afleidend werken.
Maar de werkelijk schilderachtige beelden laten ons wegdromen in deze oase van pais en vree; tot het moment dat ons getoond wordt dat het onder deze schone schijn ook een kwestie is van overleven.
De totaliteit van de film geeft een heldere impressie, die van begin tot einde boeit.
Prachtig camerawerk, met zeer scherpe beelden. Totalen, half-totalen en met name de close-ups en macro-opnamen zorgen er voor dat er een grote betrokkenheid ontstaat.
Vooral de ‘jachtscènes’ van kikkers en reiger zijn spannend, waarbij de vertraagde opnamen het mogelijk maken om het observeren van de bewegingen goed te volgen.
Het openingscommentaar is doeltreffend en het is een goede keuze geweest om zoveel mogelijk de beelden voor zich te laten spreken.
De muziek ondersteunt voortdurend de sfeer, echter zonder opdringerig te worden.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
De vraag: wat is “vrij zijn” eigenlijk? Een man spreekt de kijker direct aan, hij stelt bovenstaande vraag en oppert tijdens een bosloop allerlei antwoorden.
Via een bosloop met rustpunten wordt een wat oppervlakkige filosofie aan de hand van verschijnselen uit de natuur toegelicht.
Het geheel is wat sober en oppervlakkig uitgewerkt en kan niet echt imponeren. Wat ontbreekt is een goede research en een concept om een dergelijk onderwerp te visualiseren.
De structuur van de film is eenduidig: een stukje lopen – stil staan – een paar shots van datgene waarop gewezen wordt – en weer verder joggen naar het volgende plekje. De tekst is in wezen wat een toegevoegde waarde zou moeten geven. Dat is echter niet gelukt, de pseudo-wijsheden ontstijgen zelden het niveau van de wandbordspreuken.
Inhoudelijk blijft het geheel wat mager.
Een onrustige cameravoering met veel totalen, waarbij lang niet alle beelden even scherp zijn.
De speelwijze van de man is zonderling te noemen.
De verstaanbaarheid en de geluidsmix zijn acceptabel.
Met het voorhanden zijnde filmmateriaal valt de montage nog best mee.
De overvloeiers die de reis rond de wereld suggereren zijn wat flauw.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
Op een min of meer satirische wijze geeft de maker ons zijn visie op Japanners op vakantie.
Het idee is wel duidelijk: Japanners doen veel met de camera (maar Nederlanders doen dat ook!).
In korte ritmische shots, meestal op de muziek gemonteerd, zien we Japanners vooral elkaar in een vreemde omgeving vastleggen.
Inhoudelijk hebben de beelden over Japan echter weinig mee te delen.
De drie delen (het aanleggen, het afdrukken en het wegnemen van de toestellen) geven een ietwat komische impressie.
De camera naar het oog brengen geeft een leuke bewegingsherhaling.
De verdienste van dit 1-minuutfilmpje is wel de montage op het ritme van de muziek.
Het openingsbeeld is leuk, maar een sprankelend eindshot ontbreekt.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
Een impressie van het Griekse eiland Lesbos, in beelden van wat er zoal te doen is, gekoppeld aan een oproep in de tekst om in je vakantie van gebaande paden af te wijken.
In deze vakantiefilm laat de maker ons kennismaken met de bewoners van Lesbos en hun activiteiten – vissen, handelen, terraszitten, enz. Als alleen bedoeld is het eiland zonder toeristen te zien, voldoet de film aan de gestelde titel: “Lesbos anders”.
Omdat de kijker toch weer langs allerlei toeristische plekjes wordt geleid, zoals de haven en het kasteel, wordt de titel echter weer afgezwakt en gaat de film toch weer lijken op de bekende vakantiefilm.
Zonder de film geheel op te willen hangen aan de titel, suggereert deze iets anders dan we te zien krijgen en dat doet afbreuk aan het geheel.
Het commentaar bij de beelden is duidelijk verstaanbaar en informatief. Hier en daar echter ook wat misleidend als bijvoorbeeld midden in de film gezegd wordt dat het beslist de moeite waard is om nog eens terug te komen, waardoor bij de kijker de indruk ontstaat dat de film ten einde loopt. Dat blijkt niet het geval te zijn; er wordt als het ware ‘hergestart’.
Het live geluid van de muziek is goed gesneden.
De gekozen camerastandpunten in deze sobere vakantiefilm zijn over het algemeen goed te noemen doch nergens echt verrassend.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Niet vertoond *
Een korte impressie van Kaapstad en omgeving in beeld en begeleidende informatie, waarin een mening doorklinkt.
Aan de hand van een stukje geschiedenis wordt een introductie gegeven op Kaapstad. Dan worden in recordtempo een aantal wetenswaardigheden verteld, waarbij en passant problemen en vooruitgang worden meegenomen.
Het geheel blijft nogal oppervlakkig; nergens wordt bij stilgestaan, noch in tekst, noch in beeld. De maker besteedt wel wat aandacht aan de townships, waarbij de armoede en het verval redelijk goed naar voren komen. De omgeving van Kaapstad wordt in sfeervolle beelden getoond; maar ook nu lijkt het alsof we slechts even kennis mogen nemen.
Een film over een land dat zo’n heksenketel is, met zo veel woelingen en gebeurtenissen, op een oppervlakkige en nogal paternalistische wijze van commentaar voorzien, geeft een wat onbehaaglijk gevoel.
De cameravoering is weinig creatief, met vaak scheve beelden. Veel totalen vanuit vaste camerastandpunten, met weinig details. De enkele close-ups zijn er vooral van bloemen en planten, en van een paar mensen. De beeldkeuzes dragen bij tot een algemene impressie.
Het commentaar is een opsomming, dat met veel te weinig pauzes veel verschillende onderwerpen aan elkaar breit.
De muziek is vrij algemeen en niet echt ondersteunend. Een uitzondering hierop is de bongo-muziek als introductie op het bezoek aan de sloppenwijk.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2000 (niet behorend tot de 44 best gewaardeerde films)
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 28
Een beklemmende clip: een filmische reflectie op themamuziek van Pink Floyd met een aansprekende gemoedsstemming en een metafoor tussen dieren en mensen.
Een heel lange aanloop met heidevelden wordt als introductie gebruikt om de plotselinge onrust nog sterker te accentueren. Die onrust wordt veroorzaakt door vechtende en oorlogvoerende mensen. Schapen worden (als mensen in de oorlog) naar de slachtbank geleid. Om weer een quasi rust uit te drukken, die overigens heel onrustig werkt, duren de eindshots met de meisjes wel heel erg lang, met als resultaat dat de aandacht dan geheel verslapt!
Het verhaal zit in de song en de geladenheid van de muziek.
De kijker ondergaat de metafoor door een sterke harmonie tussen beeld en geluid; dat geldt dan voornamelijk voor hen die de inhoud van de song “Animals” van Pink Floyd kennen.
Bestaande en nieuwe beelden sluiten goed op elkaar aan, waarbij ook gebruik is gemaakt van animatietechnieken.
Een in het begin erg goede, flitsende montage en in het ritme van de muziek goed gezocht beeld. Na enige tijd begint het onduidelijke concept toch wat op te breken en valt ook de goede montage weg.
De strakheid in het begin is in groot contrast met de eindbeelden; misschien een bewuste stijlbreuk, maar het laat een onbevredigend gevoel na.
De film is eigenlijk wat te lang; de ‘boodschap’ is halverwege al duidelijk.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 43
Een aansprekend verhaal over een 17-jarig meisje dat aan astma lijdt en daarvoor een speciale verzorging en begeleiding krijgt.
Op een duidelijke wijze wordt gevisualiseerd hoe de behandeling is van een jonge astmapatiënte. De cineaste doet dat via interviews en een voice-over.
We volgen Marieke in haar proces om in een tehuis met andere jonge patiënten te leren omgaan met haar ziekte en dat in chronologische volgorde: het volgen van activiteiten, de behandeling, de gesprekken met begeleiders, Marieke zelf, haar ouders, een leerkracht van school.
In afwisselende scènes wordt een helder beeld gegeven van de ingreep van zo’n ziekte in iemands leven. Het is een inzichtelijk en persoonlijk verhaal geworden, dat nergens sentimenteel wordt.
Op het eind van de film wordt het meisje weer opgehaald door haar vader en moeder. Een sterk punt is de opmerking van de ouders dat ze het een volgende keer (als ze tenminste de kennis zouden hebben die ze nu hebben) anders zouden aanpakken.
Een rustige en stabiele cameravoering laat de jonge mensen in kwestie optimaal aan bod komen.
De film dankt haar zeggingskracht aan de afwisseling in beelden.
De montage verloopt vlot en is hier en daar gewaagd en zelfs in staat enkele rare overgangen te verdoezelen (bij de tafeltennistafel).
Een helder commentaar en een goede commentaarstem.
Gelukkig horen we de vragen in de interviews niet. De interviews met het ouderpaar zijn helaas statisch en nogal saai.
De film ademt een sfeer van natuurlijkheid.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 25
Een clipachtige, op muziek gemonteerde impressie van skatende en stuntende jongens op de grens van lef en behendigheid en zo gemaakt dat de kijker echt meeleeft met het gevaar dat de jongelui lopen.
Een aan de vaarweg zittende jongeman blikt terug of heeft een visioen. Misschien vraagt hij zich af of zijn leven op deze gezapige manier verder moet. Het antwoord volgt dan meteen. In een snelle overgang gaan we mee met rollerskaters die allerlei capriolen uithalen, daarbij gevaar en letsel trotserend. Des te gewaagder des te mooier; het plezier spat er werkelijk van af.
En dan zit hij weer aan de waterkant, met de blik op dezelfde kustvaarder. Het is voor hem duidelijk wat de keuze zal worden.
Door een zeer snelle opeenvolging van zich soms herhalende beelden imponeert de film vooral in het middengedeelte. De waarschuwingen vooraf zijn oubollig en overbodig.
De camera volgt op een zwierige manier de snelle bewegingen en zit boven op de handeling, waardoor het gevoel van spanning en gevaar goed op de kijker wordt overgebracht. De herhalingen werken sterk.
Op sommige momenten is de film aan de slordige kant (als bijvoorbeeld in beeld omstanders te zien zijn, waarvan er één filmt) zodat het gevoel van enscenering ontstaat, hetgeen de brutale sfeer van de rest van de scènes over dit stuntwerk ondermijnt.
De kwaliteit van de beelden is niet zo goed.
Spectaculaire montage van de stunts – soms iets te veel van het goede.
De muziek is opzwepend, passend bij de beelden en daarmee het gevoel goed versterkend.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 33
Man/motorrijder neemt de opdracht aan om – tegen een vorstelijke beloning – een urn met de as van een overleden vrouw ergens op te halen en te bezorgen bij een voormalige vriend/compagnon die er eerder met zijn vrouw vandoor is gegaan. Hij blijkt voor een karretje te zijn gespannen; in werkelijkheid gaat het over een moord en heel veel diamanten. De opdrachtgever wordt omgebracht.
De moraal, die er wel heel stevig wordt ingewreven, is: wat je zaait zul je oogsten.
De film kenmerkt zich door een gebrek aan structuur: soms is het een actiefilm, dan weer “easy rider”, soms ook sfeerbeelden op muziek, onverwachte wendingen en flashbacks, zodat de twee hoofdpersonen (Rutger en Eva) een heldere profilering ontnomen wordt. Wat zijn hun beweegredenen, hun motieven?
De film komt wat ongeloofwaardig over door (onder andere):
- de uitgesponnen scènes, zoals het eindeloze telefoongesprek en het onderweg zijn van de motorrijder;
- het feit dat schijnbaar iedereen ‘zomaar’ een vuurwapen bezit.
De kijker wordt geconfronteerd met set-ups, zoals het hippiemeisje dat wordt opgevoerd en een andere motorrijder die op de achtergrond aanwezig is bij het tankstation. Wie zijn dat? Waarom zijn zij zo prominent in beeld? Deze set-ups worden niet ingelost.
Het geheel zou aan vaart winnen door het inkorten van een aantal scènes.
Er is veel werk gemaakt van het kiezen van goede camerastandpunten. De cameravoering behaalt een voldoende niveau, maar er wordt nogal eens de fout gemaakt over de as te gaan (motorrijder rijdt dan weer van links naar rechts en dan weer van rechts naar links). De film wekt daardoor de indruk zich op enkele vierkante kilometers af te spelen door al het gedraai en verschillende rijrichtingen.
De typecasting is erg goed. De acteurs en actrices hebben echter nogal moeite met de dialogen. Het wordt ze door de scenarioschrijver ook niet gemakkelijk gemaakt!
Zeer goede grafische titel.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 2
Fantasieverhaal over een prinsje dat op zoek is naar zijn verleden.
Een verteld sprookje met een achtergrond van mooie natuurbeelden en buitenlandse gebouwen. Als rode draad een foto van het prinsje dat de diverse locaties bezoekt waar zijn ouders gewoond moeten hebben. Een origineel idee, dat vol fantasie is verteld.
De sprongen die het verhaal maakt zijn erg groot en misschien is 5 minuten wel erg kort voor deze film.
De beelden illustreren wat wordt verteld en zijn sfeervol, zij het kort.
De verteltrant en de stem zelf verhogen de filmwaarde.
De montage zit goed en de beeldkwaliteit verhoogt het kijkgenot.
Enkele minder geslaagde scènes storen: in het sprookje zien we losse ideeën filmisch vertaald met werkelijkheidsbeelden (zoals het orkestje met levende personages) maar ook wel eens met statische beelden (de jonkvrouw is een levenloze etalagepop). Dat brengt een soort onevenwichtigheid in de uitbeelding van het verhaaltje.
Er is goed gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de hedendaagse montageapparatuur biedt (opening, prins).
Goede muziekkeuze.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 6
Een jongeman op zoek naar het antwoord op de vraag waarom hij zijn moeder heeft moeten missen van jongs af.
Het verhaal is middels flashbacks (zwart/wit) en hedendaagse beelden (kleur) verteld. Wie de moeder is blijft onduidelijk, eveneens waarom de jongeman zijn moeder niet mag zien en wat zijn dominante vader daarmee voorheeft. Is hij wellicht een ongewenst kind?
In beklemmende beelden wordt de slechte verhouding tussen zijn ouders geschetst.
Net als de jongeman blijft de toeschouwer zitten met de vraag wat nu eigenlijk de reden was van het vertrek van zijn moeder en wat er verder met haar is gebeurd (zelfdoding door verdrinking?).
Er valt veel in te vullen door de kijker.
De cameravoering en beeldopbouw zijn goed, met een scherp oog voor details.
Vooral in het begin zijn er tamelijk veel ‘rugshots’. Vraag is of dat bewust is gedaan (zwarte rug van vader!).
Er is goed gebruik gemaakt van zwart/wit en kleur als tijdsaanduiding.
Redelijke acteerprestaties, waarbij het jongetje ontwapenend is.
De innerlijke vragen van het jongetje (die hardop worden uitgesproken) zijn overbodig. De overige dialogen zijn kort en ter zake doende, hoewel ze het niet gemakkelijk maken de film volledig te begrijpen.
De gecomponeerde muziek voor deze film is ondersteunend, maar piano + synthesizer + gitaar (elektrisch) is wel erg veel van het goede. De muziek is eigenlijk wat te dominant; wat meer sfeergeluid had zeker de film ten goede gekomen.
De film straalt beslist een bepaalde sfeer uit, maar had wel wat korter mogen zijn.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 20
Relaas van de laatste gang van de laatste schillenboer in Nederland, gefilmd in een wat registrerende, afstandelijke vorm.
De film neemt geen stelling, maar appelleert wel aan de nostalgie.
Interviews afgewisseld met beelden van het ophalen van schillen (voor de laatste keer).
Het beroep kent niet veel variatie, zodat de meeste informatie via de tekst wordt overgedragen.
Hoewel er achter zo’n mededeling toch een kleine tragedie schuil moet gaan, ervaart de kijker dat nauwelijks. Op een afstandelijke manier krijgen we de reden van een en ander te horen.
Leuke vormgeving van de titel in het wiel van de wagen: DE LAATSTE RONDE.
De afwisseling tussen werkbeelden en interviewbeelden is wat lukraak, soms met vrij harde overgangen.
De cameravoering is hier en daar wat onrustig.
De interviews zijn opgenomen vanuit één camerastandpunt en zijn daardoor wat saai geworden. Het is goed dat de vragen buiten beeld zijn gebleven.
Het kleurrijke deel van de etende koeien in de stal is prachtig. Als je ziet hoeveel kleur die schillen hebben, ga je ineens een ander soort film zien.
Het slotshot (bedankje) detoneert.
De gekozen muziek is wat afgezaagd (saxofoon).
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 19
Man en vrouw zijn op elkaar uitgekeken. Ze worden uitgespeeld door een collega van de vrouw.
Een driehoeksverhouding die niet tot ontwikkeling komt met aan het einde een verrassende wending.
De kijker maakt kennis met een werkende jonge vrouw (José) die zich bij haar collega (Amber) beklaagt over de ongeïnteresseerde houding van haar man (Karel). Amber stelt voor met José een avondje uit te gaan. Dit ontwikkelt zich tot een beginnende relatie, totdat Karel de twee vrouwen vrijend op de bank aantreft. José verlaat het huis en gaat zelfstandig wonen. Terug op kantoor ziet ze uit het raam Karel en Amber verliefd weggaan! Hoewel voorspelbaar (met uitzondering van het slot) zit het verhaal redelijk goed in elkaar en de ontknoping is verrassend. Een van de juryleden vond de clou ongeloofwaardig en een ander zelfs verwarrend omdat dit de aandacht van José zou afleiden!
De cameravoering is van een acceptabel niveau en er is zorgvuldig gedecoupeerd en gekadreerd.
De belichting laat echter vaak te wensen over.
Het scenario richt zich te weinig op de karakterontwikkeling van José, waardoor de film erg eenzijdig is en de dialogen en het spel niet helemaal goed uit de verf komen.
De acteerprestaties zijn van een redelijke kwaliteit. Vooral het spel van Amber is erg goed, maar dat van Karel lijdt aan overacting. De scène waarin Karel onverwachts thuis komt is beslist onvoldoende.
De titel is mooi dubbelzinnig.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 30
Een ontroerend portret van een man die, met enige ironie, zijn hart voor zijn stad Maastricht en de Maastrichtse taal laat spreken.
Gekozen is voor een door Pol Brounts verteld levensverhaal en gegevens over “zijn” taal en Maastricht, gelardeerd met beelden. De beelden begeleiden meer de tekst dan omgekeerd.
Noonk Pol vertelt honderduit, hetgeen er uiteindelijk in resulteert dat het verhaal en de beelden ver uiteen lopen. Het duidelijkst is dat bij de boottocht over de Maas.
Of Noonk Pol zo’n levensgenieter is komt er niet geheel uit.
De herfst op het kerkhof symboliseert de herfst in het leven van Noonk Pol.
De camera registreert afwisselend doch onopvallend in een interview of op locatie het verhaal van Noonk Pol. De beelden van Maastricht zijn fraai van compositie en, in een tempo passend bij de verteltrant, goed gemonteerd. De kijker heeft moeite om zich echt te kunnen oriënteren, maar heeft desondanks wel een beeld van de stad gekregen.
De muziekkeuze is sfeerbepalend, opgewekt (hoewel een van de juryleden spreekt van “muzikaal behang”).
De teksten zijn goed te verstaan (als men tenminste het Maastrichts verstaat!); de versjes vormen een leuk intermezzo.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 15
Twee verschillende meningen van de jury over de inhoud:
- Een verbeelding van de fysieke inspanning en de gevergde concentratie die daarvoor nodig is bij een danser. Jammer van de (door de maakster verschafte) inhoudelijke omschrijving.
- Om de inhoud te begrijpen, moet men terugvallen op de opgave van de maakster: dansen ná het dansen in het hoofd van de danser.
Associatieve beeldenreeks met een verschuiving van pure fysieke inspanning naar de innerlijke aandacht die daarvoor nodig is.
De maakster heeft ervoor gekozen de gedachtespinsels van de danser over te brengen via herhalende, dubbele, zwart/wit en kleurbeelden. In deze methodiek lijkt zij niet altijd consequent te zijn geweest en komt de bedoeling van sommige zich steeds herhalende beelden niet functioneel over. Wat overblijft is een ondefinieerbaar gevoel dat zou kunnen beantwoorden aan de bedoeling van de maakster om aan te duiden dat de danser ook nog niet met zichzelf en met de uitvoering van zijn dans in het reine is.
De cameravoering is verrassend en actief, de beelduitsnede zeer wisselend en de decoupage uitstekend. Er is vooral dichtbij gefilmd met grote aandacht voor fysieke details.
Aardig dat is gekozen voor een wat ruwer mannenlijf i.p.v. de lichamelijke perfectie.
Er is veel gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de hedendaagse montage-apparatuur biedt.
Keuze van spannende indringende muziek, die met ademhaling fraai is gecombineerd. De harmonie tussen beeld en geluid is hier opmerkelijk.
In tegenstelling tot de inhoud, die niet echt uit de verf komt, zorgt de filmische vormgeving ervoor dat men toch een vijftal minuten geboeid blijft kijken.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 40
Als een schoolkameraad dodelijk verongelukt is tijdens voetbalrellen brengen zijn vriendjes hem een laatste groet.
De harde realiteit vermengd met de romantiek van een stel jongens.
De maker heeft kans gezien een film met verrassende wendingen neer te zetten die zich zelfs tot de realiteit van het voetbalstadion uitstrekt. De onvoorwaardelijke clubliefde komt goed tot uiting tijdens de TV-uitzendingen en de bezoeken aan de training. Feitelijke informatie wordt verstrekt via die televisiebeelden en de onderwijzeres.
De jury blijft echter zitten met een aantal vragen. Zo is door de summiere introductie van de jongens niet echt duidelijk wie wie is en het ontbreken van familie, de school enz. bij de begrafenis komt ongeloofwaardig over.
De geluidsbegeleiding is opvallend en heeft een sterke dramatische invloed.
De dialogen zijn summier; er is vooral in het begin veel overgelaten aan de spontaniteit van de jongens. Daardoor loopt echter de tekst tijdens het TV-verslag niet goed t.o.v. het beeld op TV.
De cameravoering is rustig en van goede kwaliteit. De montage is goed verzorgd.
Het spel van de doodgraver komt erg sterk over.
Tenslotte: De themakeuze is gedurfd doch verdient een betere aanpak.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 14
Een blik achter de schermen van een bepaald aspect van het hindoeïsme in het noorden van India: het levende pantomimespel – Kathakali (goed tegenover kwaad).
Via een mondelinge inleiding over een aantal aspecten van het hindoeïsme maken we kennis met de Kathakali, een oud pantomimespel dat via gelaatsuitdrukkingen bepaalde gemoedstoestanden tracht uit te beelden.
De kijker krijgt echter geen vastomlijnd beeld van wat deze theatervorm precies omhelst; bewegingen en gelaatsuitdrukkingen worden niet verklaard.
De rustige cameravoering, met name in het middengedeelte (grimeren, dansen), doet recht aan deze kleurrijke theaterkunst. Nu en dan laat de beeldscherpte te wensen over.
De commentaarstem is te nadrukkelijk en de tekst lijkt te veel opgelezen in een ongevarieerde intonatie. Sommige uitspraken zijn bevoogdend.
De opleiding in de Kathakali en het eigenlijke optreden zijn wat te summier behandeld vergeleken met de voorbereiding en het grimeren.
De montage, het geluid, de muziekkeuze en bovenal de close-ups van het grimeren voldoen om de film toch interessant te maken.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 29
Het proces van wat familieleden kunnen doormaken als een van hen thuis niet meer te handhaven is. Een actueel thema wordt verduidelijkt.
We zitten meteen midden in het probleem als moeder ’s nachts om 4 uur in haar overjas thee wil gaan zetten.
Via een zorgvuldige opbouw worden de problemen duidelijk, niet alleen die van de patiënt doch ook die van de familieleden (vader, dochter).
Op indrukwekkende wijze ervaren we de dementie van de vrouw en de wanhoop van de dochter.
De aandacht verflauwt wat als moeder eenmaal in het tehuis zit.
De cameravoering is erg verzorgd en de beeldopbouw is evenwichtig.
De puur filmische opening is zeer sterk.
De montage is uitstekend met een sublieme decoupage in de handelingen.
De film had korter gekund door vooral aan het slot scènes weg te laten: als de acceptatie er is van iedereen wordt niet zoveel meer toegevoegd.
De dialogen zijn duidelijk en telkens goed afgerond.
De moeder is zeer overtuigend in haar dementie en prachtig om te volgen. Alleen is er nauwelijks enige ontwikkeling te zien in de mate van dementie. Hoewel de emotie van de dochter vooral tot uiting komt via huilbuien is zij beslist overtuigend.
WAARDERING: GOUD
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 11
Documentaire over een werkgroep die jonge roofvogels ringt.
We volgen de roofvogelringers op een van hun tochten als ze buizerd- en havikjongen gaan ringen.
Interessant om te zien hoe die jongen zo rustig blijven en zich laten “bewerken”.
De maker weet zeer dichtbij opnamen te maken van de diverse handelingen.
Het protest van de ouders en wat meer kenmerken van de vogels komen nauwelijks aan bod en geven de film een enigszins summier karakter.
Goed camerawerk (in en bij de nesten). De beeldkeuzes zijn goed en informatief en laten precies zien wat er aan de hand is.
Mooie, rustgevende commentaarstem en goed afgewogen commentaar dat in het begin wat snel inkomt zonder enige toonzetting of sfeerinleiding.
Hoewel interessant in beeld gebracht, overstijgt de film nergens de pure registratie.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 7
DE BUURVROUW KOMT KOFFIEDRINKEN
Evenals de buurvrouw komt de kijker op de koffie als duidelijk wordt wie de buurvrouw is.
Een leuke grap, met een verrassend slot.
Een afscheid die ruimte biedt voor het koffiebezoek, maar de eigenlijke scène met de vertrekkende man is echter overbodig.
De set-up met de blauwe jurkzoom is uitstekend.
Door de “buurvrouw” vrijwel geheel buiten beeld te houden, wordt de clou van het verhaal tot aan het einde goed bewaard. De ontknoping is dan ook zeer verrassend!
De muziek geeft een sterke ondersteuning aan deze 1-minuutfilm, doch het geluidsniveau en de verstaanbaarheid hadden beter gekund.
Aan de deur is de vrouw verrast, maar ze kent toch haar bezoek; zij is immers de buurvrouw!
De grap zit op zich goed in elkaar, maar technisch zou zo’n kort filmpje natuurlijk perfect moeten zijn.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 18
Een beeld van wat gedurende de verschillende jaargetijden in de bossen rond Paleis Het Loo leeft en verandert, voornamelijk voor wat betreft de zoogdieren.
Een reeks van mooie natuuropnamen, afwisseling in vergezichten, doorkijkjes in het bos en beelden van de daar levende dieren. Met name de everzwijnen en de edelherten worden belicht.
Schitterende fotografie, met nevelige beelden in totalen en aktiebeelden in medium shots.
Rustige cameravoering, zowel in de pan’s als in het meegaan van de camera met de dieren.
Mooie beeldcompositie en een prima montage.
Een goede commentaarstem en terzake deskundig commentaar. Hier en daar wordt verteld wat we al zien, zoals het drinken door de wilde zwijnen.
De muziek is wat geforceerd. Aanvaardbare geluidsmix (muziek met natuurgeluiden)..
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 5
Een impressie van een reis met een zeeschip door de Oostzee en de Noordzee.
De film bestaat uit een aaneenschakeling van beelden van de bedrijvigheid aan boord, zonder gesproken commentaar met bijna alleen de geluiden van de omgeving. Veel herhaling in wisselende omstandigheden. De enige structuur is de chronologische volgorde. De reis wordt begeleid door teksten in beeld.
De kijker maakt niet alleen oppervlakkig kennis met de havens die worden aangedaan, maar blijft ook verstoken van het leven aan boord omdat de introductie van de passagiers achterwege blijft. De omschrijving “belevenissen” komt daardoor wat misleidend over.
Graag had men wat meer achtergrondinformatie willen vernemen over De Morgenstond, de rederij, de bemanning, hoe lang zo’n reis duurt, enz.
Een van de juryleden vond dat de film de leegheid, de eenvoud en de rust goed weergeeft.
Het spectaculaire van de reis zit in de omstandigheden, niet in de wijze van filmen die erg beperkt is. De keuze voor geen commentaar is te prijzen, maar dan moeten de beelden in zijn totaliteit een sterker verhaal vertellen.
Het camerawerk is vaak onrustig en de shots worden niet altijd afgemaakt. Dit wreekt zich in de montage, waarin tegengestelde bewegingen keihard aan elkaar gekoppeld worden.
De makers hebben wel een consequente vorm van registreren uitgevoerd, waarbij beeld en geluid een grote harmonie geven. Het muziekgebruik is echter minder goed.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 16
Een gefilmd bezoek aan een gletschergebied met in het commentaar een verontrusting over het voortbestaan ervan.
Afwisselend volgen we de bezoekers en zien we wat zij zien. De opening is een steeds naderbij gefilmd optreden van een zanggroep.
De hoeveelheid informatie is wel wat veel van het goede en moeilijk te rubriceren.
Het is moeilijk om de deelnemers eens goed te observeren; we zien ze veelal op de rug.
Het commentaar legt accent op de mogelijk fatale toekomst van de gletscher.
De bedreiging vanuit het toerisme blijft buiten schot; via de ingesproken tekst wordt het broeikaseffect als enige bedreiging opgevoerd.
De slottekst komt nogal ‘gezwollen’ over. Het zou beter zijn geweest deze mening reeds wat eerder in de tekst te verwerken; nu komt het wat geforceerd over.
De cameravoering is alleszins redelijk, ondanks de ontberingen. Het blijkt echter wel hoe moeilijk het is op zo’n tocht functionele beelden te maken. De afwisseling van totalen en close-ups geeft de reportage toch een vitaal uiterlijk. De montage is zorgvuldig en de meeste shots zijn nauwkeurig gekadreerd.
De gesproken tekst is gedegen voorbereid, doch had wat speelser geformuleerd kunnen worden.
De commentaarstem is hoog en intoneert steeds hetzelfde.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 17
De film verhaalt over de invloed en overblijfselen van een nederzetting van Nederlanders bij Boston in de Verenigde Staten en vooral ook hoe en waarom deze mensen daar geraakten en hoe nu, in een openluchtmuseum, informatie daarover wordt verstrekt.
Boston en de Nederlandse invloeden zijn op een aangename wijze gevisualiseerd. De onderhoudende stem informeert de kijker en zodoende komt hij meer te weten over de achtergronden waarom er bijvoorbeeld zo veel Europees aandoende huizen en mensen in Boston zijn.
De film begint en eindigt met de drukte in de stad. Vooral mooi is de opening met wolkenkrabbers die na enige tijd plaats maken voor “gewone” huizen. We worden vervolgens meegenomen naar het openluchtmuseum, waar de bewoners, in de rol van de oorspronkelijke nederzetters, hun verhaal vertellen. Dit wordt verder aangevuld met commentaar.
De vertelling is helder, maar nergens spectaculair.
Gedegen en rustig camerawerk, op enkele uit de hand opgenomen beelden na (etende inwoners in close-up).
Er is een goede afwisseling tussen totalen en close-ups.
Goed verzorgd commentaar.
Een helder informatief werkstuk, dat niet al te veel emoties oproept maar uitnodigt tot een rustige beschouwing.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 32
Een “hommage” aan het Parijs in het ideaalbeeld van de filmer. Nostalgie voert na ironie de boventoon.
Een goed voorbeeld hoe je ook een vakantiefilm kunt maken.
Via een totaaloverzicht en een metro-aankomst voert de film ons langs enkele bekende Parijse monumenten en plekken; het begeleidende commentaar is licht ironisch.
Als rode draad de bekende commissaris Maigret door Parijs te laten lopen is heel sterk en getuigt van een goede voorbereiding.
Aaneenschakeling van beelden kriskras door de stad. Pas als we met Maigret meelopen, treedt er een andere sfeer op.
Ondanks het feit dat de bekende commissaris Maigret laat wordt geïntroduceerd en meer uitgebuit had kunnen worden, blijft overeind dat het een goede vondst is en getuigt van een goede voorbereiding.
Zeer rustig gefilmd, met oog voor detail en getuigend van een goed oog voor compositie.
Tekst en stem zijn licht ironisch, maar toch informatief.
De muziekkeuze past bij wat we graag horen als het over Parijs gaat.
Het spel van Maigret is onopvallend goed.
Tenslotte: De titel PARIJS belooft meer dan de maker in deze impressie laat zien.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 27
Een ongeluk met dood tot gevolg zet een reeks gebeurtenissen in ontwikkeling, die twee vrouwen voor ingrijpende keuzes plaatst. Een kettingreactie met liefde-haatverhoudingen, waarin uiteindelijk een keuze voor elkaar “zegeviert.”
Na een introductie via een landmeter volgen we chronologisch en met (soms grote) tijdsprongen een ruzie met dood tot gevolg, waar op macabere wijze een draai aan gegeven wordt.
Na een verrassend begin worden de personages goed geïntroduceerd, onder andere de preparateur en het meisje op de fiets.
De maker ziet kans een geloofwaardige intrige te realiseren waarin we beurtelings de preparateur niet vertrouwen en de nieuwe medewerkster als een soort detective ervaren.
Voortreffelijk spel van de dames en de preparateur. Soms is het acteren echter wat te nadrukkelijk, met name door Figy in de ruzies en door Josee in de scènes met de preparateur.
Een leuk effect van een soort samenzwering is de Duitse taal die gesproken wordt (tussen Figy en de preparateur).
De locaties zijn goed gekozen; vooral de werkplaats van de preparateur en de koeienstal zijn erg sterk en geven de film een belangrijke lift.
Er is dicht op de mensen gefilmd, met lef in de cameravoering.
Het geluid is functioneel en ondersteunt de spanning goed.
De muziekkeuze is goed doch niet altijd evenwichtig gemixt; vooral de slotmuziek is hard.
WAARDERING: GOUD
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 1
In een hoog tempo worden een aantal termen uit de cameravoering genoemd en begeleid door desbetreffende beelden.
In deze instructiefilm wordt de kijker op een wat droge, zakelijke manier door het land van de cameravoering geleid. Dit gebeurt op een degelijke manier en duidelijk komt over dat hier veel voorbereidend werk aan vooraf is gegaan.
Een film die past in een cursus voor beginnende filmers.
Door de veelheid van onderwerpen en het hoge tempo ontstaat echter een zekere onrust bij de kijker.
Het camerawerk is netjes doch voegt nagenoeg niets toe aan wat bijvoorbeeld een jury al weet. Daardoor is de film nogal voorspelbaar en verflauwt de aandacht op den duur.
Vooral een instructiefilm dient perfect te zijn en dus geen fouten te bevatten! In de geschreven teksten staan hier en daar nogal wat foutjes!
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 21
Een impressie van het eiland Tiengemeten, de “onbereikbaarheid” ervan, die de toekomst van het eiland beschrijft en waarin de maker cynisch is over terugwinning van de natuur.
Een opeenvolging van beelden, beginnend bij een oversteek naar en naderhand vertrek van het eiland.
Deze beeldenreeks wordt op een Cees Buddingh-achtige wijze aan elkaar gepraat. De weemoedig-poëtische tekst en de goed gekozen muziek passen heel goed bij elkaar, doch het huwelijk tussen beeld en geluid doet vermoeden dat het niet altijd even goed botert. Toch blijft de film boeien en opvallen door zijn aparte aanpak.
Technisch gezien zijner een aantal goede zaken te melden. Zo is daar de goede montage en decoupage; de eerder genoemde muziekkeuze werkt goed in combinatie met het commentaar.
De beeldkwaliteit is niet constant doch werkt nergens storend.
De jury heeft waardering voor de poging om een bezoek aan een eiland op deze manier vorm te geven.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
Nederlandse Organisatie Van Audiovisuele Amateurs
No. 24
Een eigenzinnige film met een curieuze rol voor de camera, die een eigen leven leidt en zo de kijker deelachtig maakt of als het ware bij het moment der gebeurtenissen lijkt te betrekken.
Chronologisch in bijna reële tijd volgen we voornamelijk Ian Stanley, die na uitleg met voorbeeld een nieuw slachtoffer gaat zoeken. Vooral de cameravoering, die de route van de spelers ook aflegt, zorgt voor onrustige beelden die wel kloppen met de inhoud van de film. Dit is een stijlkeuze die consequent wordt volgehouden.
Het spel ondersteunt dermate het verhaal dat de acteurs en actrices hiervoor een groot compliment verdienen. Ondanks de afschuw en de weerzin voor het onderwerp en het doorlopend huiveren is dit een prima product. Spel aan het einde is iets te lang doorgezet.
De cameravoering is buitengewoon. De zeer beweeglijke camera wordt juist een enorm pluspunt; het verhaal krijgt daarmee een extra dimensie.
Uitstekende acteerprestaties. De hoofdpersoon (psychopaat) speelt zijn lugubere rol voortreffelijk.
De achtervolging is wat aan de lange kant, waardoor de progressie in de film, mede door het zich steeds herhalend protesterend geschreeuw van de psychopaat, achterwege dreigt te blijven.
De verstaanbaarheid van de meisjes is niet zo sterk, maar de beelden vertellen het verhaal meer dan de tekst. Het Engels stoort niet en is goed te volgen.
De gecomponeerde muziek ondersteunt de beelden uitstekend.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 22
Herhaling van een zeer kort filmpje, dat tot ruim 3x toe de uitzichtloosheid benadrukt van een zwerversbestaan.
De makers zien kans de kijker te activeren in het meedenken en (zelfs) meepraten met het stel zwervers. Een origineel idee dat uitstekend op humoristische wijze is uitgewerkt. Hulde aan Rie en Piet.
Een schijnbaar never-ending story, die toch tijdens de eindtitels aan z’n eind komt.
Piet speelt en praat leuk, Rie blijft de zwijgende “aangever”. Het spel is functioneel en dus goed.
De lokatie geeft een sfeer van ontheemding; de beelden ondersteunen dit.
Een goede kadrering en camerabeweging zorgen ervoor dat de film een goede continuïteit bezit.
De herhalingen benadrukken het steeds zelfde levenspatroon van een zwerver die, ondanks zijn moeilijke positie, zich toch als een optimist in zijn nare toestand kan terugvinden.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 8
Vanuit een protest tegen de ‘eclipsgekte’ bekijkt een vrouw vanuit haar achtertuin een zonsverduistering en gaandeweg wordt ze enthousiast over wat ze toch nog te zien krijgt.
Thema: de draak steken met een hype en er toch voor vallen.
Net als zovelen heeft de maakster weinig of niets gemerkt van de zonsverduistering in 1999. Zij neemt ons echter in een “one-woman show” mee in haar belevenis. Op charmante wijze houdt zij ons in spanning d.m.v. een gesproken tekst en af en toe humoristische beelden (kattenstaart, kip).
Het verhaal vertelt zich in sprongen in de tijd. Dit geeft een animatieachtig effect, wat door de duidelijkheid van het verhaal goed werkt.
De opening is heftig (muziek van Juriaan Haanstra) en wekt een verwachting, die niet wordt ingelost; de rest blijft een vredig tafereel. De vele verkleedpartijtjes zijn wel leuk, maar te gespeeld.
De cameravoering is eenvoudig.
Een statische camera is nodig voor het animatie-effect en het zelfontspannereffect. De sporadische inserts van o.a. kip en eclips zijn functioneel.
WAARDERING: EERVOLLE VERMELDING
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 35
De film geeft een helder en inzichtelijk beeld van de natuur in het Haaksbergerveen. Historie, huidige stand van zaken en toekomstige ontwikkeling worden overzichtelijk meegedeeld.
Via een goed begeleidend commentaar zet de maker uiteen wat er leeft in het Haaksbergerveen. Mede door de schitterende beelden van o.a. vogels, reptielen, schapen, enz. leidt hij ons door dit bijzonder interessante gebied. Een minpuntje is wellicht de aanwezigheid van de mens in het landschap.
Gedegen en zeer goed gedocumenteerd wordt de ontstaansgeschiedenis verhaalt tot en met het hedendaagse leven in het landschap. Zelfs wordt er op het eind nog een toekomstvoorspelling gegeven.
Mooie inleiding naar het terrein waar we ons bevinden.
Er is veel zorg besteed aan zowel het beeld als het geluid.
Veel afwisselende beelden, gerangschikt naar subthema’s. De cameravoering is bijzonder goed en de afwisseling van totalen naar close-ups verloopt evenwichtig.
Het geluid is door de diverse lagen van zeer goede kwaliteit (live – interview – muziek). Zo wordt bijvoorbeeld het “gevecht” om het vrouwtje door twee mannetjesslangen op geraffineerde wijze met muziek (bongo’s en fluit) begeleid. Het geluid bij de scènes met de vogels is eveneens opmerkelijk.
Goed commentaar met een prima stemgeluid.
Weinig muziek, maar dat is een terechte keuze omdat de wel gebruikte muziek daardoor een meerwaarde krijgt.
WAARDERING: GOUD
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 36
Een verslag van een kort verblijf van George Sand en Fréderique Chopin op Mallorca. Het verblijf is teleurstellend vanwege ziekte, slecht weer en opvattingsverschillen tussen hen en de plaatselijke bevolking. De film kiest partij voor het tweetal.
Aan de hand van gesproken commentaar beleven we een korte periode uit het leven van Chopin.
Het beeldverhaal doet diverse pogingen dat in beeld te brengen, maar door een gebrek aan voldoende historische plaatsen is dit niet helemaal geslaagd. Daar waar statisch materiaal ter beschikking was heeft de maker dat op een creatieve wijze in de film verwerkt. Dat heeft echter niet kunnen voorkomen dat de film volledig op de tekst draait.
De titel van de film en die van het boek van Sand komen overeen, hetgeen halverwege de film duidelijk wordt.
De thematische opzet is origineel.
Prachtige aansprekende opening met originele montage en ritme op de pianoklanken van een van Chopin’s meesterwerkjes.
De cameravoering is niet spectaculair, maar wel voldoende. De loopjes over de pianotoetsen verlevendigen het geheel en zijn in beelduitsnede goed getroffen.
De beeldkwaliteit is onvoldoende.
De decoupage is mager; uiteraard is deze mede beïnvloed door het gebruik van nogal wat statisch materiaal.
Het commentaar is informatief en ontspannen, maar vaak te hard.
Als er gekozen wordt voor een Franstalige titel, past het niet daar direct de Nederlandse vertaling bij te zetten. Zeker niet als uit het commentaar blijkt waarover het gaat.
De gesproken tekst brengt ons heel wat geschiedenis over dit minnaarsechtpaar en, ondanks een aantal technische onvolkomenheden, is dit toch een boeiende film.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 9
Een bij vlagen spannende jeugdfilm over het begrip tijd en het onverwachte vermogen die om te kunnen keren.
Via een ruzietje tussen vader en moeder is de gelegenheid geschapen om Lars bij zijn oom en tante onder te brengen voor een middagje.
Na deze goede introductie kan het echte verhaal beginnen.
Al snel weten we wie de tante is en wat ze doet (schrijfster). Als oom boodschappen gaat doen, ontstaat in het scenario de gelegenheid voor Lars om op onderzoek te gaan met alle gevolgen van dien. De uitleg van tante Fien is nogal flauw, maar wordt goedgemaakt doordat Lars toch de tijd blijkt te kunnen manipuleren.
Leuk om de aftiteling even terug te laten lopen (op de achtergrond het horloge dat opgewonden wordt).
Goede cameravoering. De montage zou wat vlotter kunnen zijn; vooral in het begin worden sommige scènes te lang aangehouden.
Er wordt redelijk tot goed geacteerd, eigenlijk een beetje te braaf. Alles in de film is zo keurig, dat de personages niet echt mensen van vlees en bloed worden.
De muziek op basis van klokken is erg toepasselijk en het geluid (live – muziek – dialogen) is goed gemixt.
Leuk einde: slotbeelden + aftiteling die aan dit sprookje doen terugdenken.
De effecten zijn zeer in de hand gehouden en het geheel is precies die kleine vertelling die het moet zijn.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 39
Een film over de ontkenning van het bestaan van de oorspronkelijke bewoners van Australië. Een confrontatie tussen een westerse kolonisatie en een inheemse cultuur.
Via het moderne Sydney en een historisch overzicht belanden we bij het eigenlijke onderwerp: recht hebben op een lapje grond en voor het aanschijn van de wereld (2000 – Olympische Spelen) de verdraagzaamheid bewijzen.
Er is veel aandacht voor de verwesterlijking en betrekkelijk weinig informatie over de Aboriginals. De Aboriginal cultuur wordt nauwelijks belicht noch komt de mening van een Aboriginal tot uiting; het is het verhaal van de westerse toeschouwer.
In het commentaar wordt het probleem geschetst, in beeld wint “het Westen”.
De cameravoering is keurig en informatief. Stadsbeelden en landschapsbeelden, in totalen gefilmd in combinatie met beelden van afbeeldingen, oude filmbeelden, een journaalbeeld en enkele Aboriginals, die hier op stadsnomaden lijken.
Het commentaar is goed en duidelijk, in een te wat opgelezen vorm.
De achtergrondmuziek is niet storend, maar ook niet echt ondersteunend.
De geluidsmix is verzorgd, hoewel de muziek soms wat overheerst.
De eigenlijke aanklacht als boodschap wordt onvoldoende belicht.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 34
De inhoud van deze computeranimatiefilm kan voor iedereen verschillend zijn, hetgeen blijkt uit de uiteenlopende interpretaties van de jury:
- Spelenderwijs exploreert de maker de computer, waarbij louter associatief gekeken kan worden. Er zijn verwijzingen naar de oerknal, de aarde, celdeling en groei; de ontroering lijkt echter de boventoon te voeren.
- Alleen door het leven gaande man ontmoet vrouw en er ontstaat iets moois.
- Ontstaan van het heelal en de ontwikkeling van het leven, op experimentele wijze uitgedrukt.
Een logische structuur is niet aan te geven, de animatie vraagt aandacht voor invallen en onverwachte wendingen.
Door via de computer gecreëerde beelden te vertalen zou de inhoud als volgt verklaard kunnen worden (volgens een van de juryleden):
Een eenzame man (blauw figuurtje), die weinig of niets in zijn leven heeft, ontmoet een vrouw (gekleurde rondjes). Beiden gaan, ieder op hun eigen manier, op verkenning (onder andere: verleidelijk saxofoonmuziek) en bedrijven uiteindelijk de liefde. Ze belanden in hoger sferen (ruimteschip met embryo’s). Na enige tijd komen zij met beide benen op de grond (wereldbol). De kilheid op aarde (pool/ijs) kan niet voorkomen dat de man zijn eenzaamheid (blauwe kleur) definitief ruilt voor een nieuw leven (groene plantje).
Zowel de maker als de kijker stellen zich bij een dergelijke film kwetsbaar op. De maker door zijn boodschap vorm te geven zoals hij dat doet, de kijker door zijn/haar poging te trachten de puzzel in elkaar te willen steken met de kans de plank volkomen mis te slaan. Toch bestaat er een kleine kans dat er, evenals in de film, iets moois ontstaat!
Belangrijk onderdeel is de creativiteit en de inventiviteit van de maker. Steeds zal hij iets nieuws dienen te bedenken. De maker is hierin echter niet geheel geslaagd. Zo worden de scènes steeds ingeleid met een stukje geluid/muziek dat echter vaak even zo snel weer wordt weggedraaid. Dit geluidsdecor gaat hierdoor een geheel eigen leven leiden waardoor beeld en geluid geen eenheid meer vormen.
Men krijgt vaak het gevoel dat men meer naar de fascinatie van de maker zit te kijken dan dat hij de kijker iets wezenlijks wil meedelen. Al met al echter een werkstuk dat waardering verdient.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 12
Via het volgen van een ‘dag’ in een verpleeghuis informeert de film ons over dementie en de problemen daaromheen, het ziekteverloop en de hulpverlening. De maker uit zijn bezorgdheid over de toekomst, omdat er steeds meer dementerende ouderen bij komen.
De film begint en eindigt in de samenleving. De beelden gaan vergezeld van voice-over; soms zijn er de letterlijke teksten uit de situatie: interviews en dialogen.
Door de goede introductie wordt het probleem van het steeds toenemende aantal dementerende ouderen verklaard. De maker toont de verschillende fases vanaf het niet meer thuis te behandelen zijn tot en met de volkomen hulpeloosheid. De mogelijkheden en ook de onmogelijkheden van de medische wetenschap tot en met de liefdevolle verpleging worden bijzonder goed gevisualiseerd en maken de film tot een waardevol document.
De organisatie en de liefde voor het werk staan centraal. Hartverwarmende momenten geven deze film een extra lift.
Er is een goede afwisseling in beelden; het camerawerk is vrij rustig vanuit meestal vaste standpunten, met mooie half-totalen en close-ups.
Vlot lopende montage, met als goed voorbeeld: de steeds terugkerende dame die alsmaar door de gangen blijft lopen.
Afgewogen mix tussen live en ingesproken tekst. Het commentaar is terzake kundig en wordt helder verteld.
Het geheel is zeer menselijk en subliem in beeld gebracht.
De film maakt een ongedwongen indruk en heeft een positieve, stimulerende sfeer.
WAARDERING: GOUD
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 41
Drukte en geweld in onze wereld, een leven lang. Uiteindelijk komt er toch een moment en een plek waar men rust kan vinden
Een terugblik op het leven dat als een trein heeft doorgedenderd door de tijd. Dat leven zien we in de coupéramen van de trein als filmbeelden geprojecteerd.
We ontwaren de contrasten van het leven op meerdere wijzen; bijvoorbeeld: het vredig vertoon van wereldleiders en de opstandigheid van het volk.
Het einde van de film toont vreedzame beelden (groen land, bootje) en het nieuwe begin (opspattend water). Mooie symboliek ligt verscholen in de lange weg die men moet gaan, waarbij men soms in de verdrukking komt, een stapje terug moet doen, doch uiteindelijk aan de druk ontsnapt.
Is dit een film of is dit videokunst?
De technische mogelijkheden zijn functioneel en vormgevend toegepast.
Er is veel gebruik gemaakt van historisch materiaal. De wijze waarop dit in beeld is gebracht, verdient aanmoediging.
De geluidsmix, inclusief het buitenbeeldse geluid, is erg goed.
Bijzonder sterke montage.
De meeste filmtechnische vormgevingsaspecten zijn hier echter nauwelijks van toepassing.
WAARDERING: ZILVER
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 42
Een bezoek aan enkele plaatsen in Moldavië, waar humanitaire hulp uit Nederland geboden wordt aan mensen die leven in schrijnende armoede; het doel is om ons te motiveren de actie te ondersteunen. De film getuigt van betrokkenheid bij het onderwerp.
Aanvankelijk krijgt de kijker de indruk dat hij wordt meegenomen op vakantie, totdat hij na een lange reis belandt in een soort modderpoel. De bedoeling wordt dan duidelijk: er is (financiële) hulp nodig.
De kijker zou een afknapper kunnen krijgen als verteld wordt dat, na het tonen van zo veel ellende, steun wordt geboden om een kerk te bouwen.
Uiteindelijk blijkt dat er (ook) andere projecten zijn waarvoor de onontbeerlijke steun wordt gevraagd.
De beelden roepen een sfeer op van troosteloosheid. Daarnaast zijn er de bekende kindergezichtjes, die oproepen tot intens medelijden.
De probleemstellingen zijn over de gehele lijn goed in beeld gebracht zonder overdrijving.
Via totalen en meerijders wordt steeds de volgende plaats geïntroduceerd, gevolgd door beelden van het onderhavige project met vaak half-totalen en close-ups om de mensen te introduceren en op die manier emotionele betrokkenheid op te wekken.
Goede montage, doch aanvankelijk wat verwarrend.
Het commentaar geeft goede informatie maar is toch niet zo wervend als nodig zou moeten zijn; bovendien is er ook erg veel commentaar. De commentaarstem is helder en duidelijk te verstaan. De geluidsmix is redelijk, hoewel de muziek soms wat hard is.
Als reportage levert het een beeld op van datgene wat de makers ons willen vertellen.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 10
Een echtpaar op een reis door Noorwegen, waarin de man een wat nurkse echtgenoot speelt. Een zeer persoonlijk verslag van een vakantiereis door dit Scandinavische land.
We gaan mee in de persoonlijke vertelling van dit echtpaar. Ze hebben een ontwapenende manier van vertellen, waarbij de komische noot in deze vakantiefilm als rode draad fungeert. De grap is wel wat geforceerd, maar zelfs dat heeft bijgedragen aan het persoonlijke van deze film.
Naarmate de film echter langer duurt, verflauwt de aandacht en komt men weer tot het besef dat, hoe goed ook bedoeld, hoe technisch gaaf ook verfilmd, een vakantiefilm toch vaak voor de maker leuker is dan voor de kijker. Desondanks: Respect voor de opzet en de kwaliteit van deze film!
Goede cameravoering, met een verzorgde fotografie en een uitstekende beeldkwaliteit.
Veel vergezichten/totalen, met enkele detailopnamen en “stills” van afbeeldingen uit boeken. De montage is zeer rustig.
Hoewel het schitterende landschap in al zijn verschijningsvormen de maker een reeks cadeautjes biedt, is de film te lang om te blijven boeien.
De reizigers zelf zien we het commentaar spreken, maar dit wordt na verloop wel wat te overladen, vooral omdat het leuke er dan wat afgaat. Het commentaar is wel duidelijk en technisch gaaf opgenomen.
Musicalachtige muziek die op den duur wat erg veel wordt.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 31
Reportage over de strijd en de ontberingen die een wat oudere atleet ondergaat bij het vervullen van zijn verlangen nog éénmaal de marathon te lopen. De film geeft een stijgende lijn in de trainingsperiode, een dalende lijn in de wedstrijd met voortijdige opgave.
Een interview geeft de eerste informatie die nodig is voor de rest van de film. Vrij snel wordt de kijker via de verschillende seizoenen geleid door de lange voorbereidingsperiode met nog enkele korte interviews; tot slot volgen we de loper op de “grote” dag.
De maakster heeft het verslag zo weten in te delen dat er drama ontstaat. Martin is wel wat aan de zware kant en praat nogal gemakkelijk over afvallen. De muziek ondersteunt dit gevoel. De kijker vraagt zich af of dat wel goed gaat. De ontknoping is spannend: redt ie ‘t nu wel of redt ie ‘t niet?
Toch is het jammer dat de tragiek van de noodzakelijke opgave zo sporadisch wordt ingeleid en eigenlijk geen goede plek in de film krijgt. De martelgang op het eind is in feite gemist. We zien wel zijn opgeven, maar van het stuk ervoor slechts een enkel shot.
Goede cameravoering. Veel totalen met de bewegende camera, en half-totalen en close-ups in de interviews.
De interviews komen wat gekunsteld over, zeker de eerste keer. De twee personen (interviewer en geïnterviewde) zitten eerst naast elkaar en dan blijkbaar tegenover elkaar.
Goede muziekkeuze.
De aftiteling stelt ons tevreden. Martin redt het een volgende keer wel!
Ofschoon de echte spanning niet ten top is gedreven, is dit toch een boeiende, goed afgewerkte reportage.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer
No. 44
Een impressie van een verzamelaar, die zo opgaat in zijn verzameling dat hij een voor anderen ternauwernood te volgen demonstratie van zijn afspeelapparatuur kan geven. Het accent ligt niet op alle nog functionerende curiosa maar op de man zelf, die het zelfs niet interesseert dat hij wordt gefilmd.
Of de maker om de man of om zijn verzameling deze film wilde maken, de man (Laurens) lijkt niet te regisseren en de camera volgt alleen maar de gang langs de verschillende apparaten voor geluidsweergave. Dat geeft de film een rommelige structuur, maar wonderwel past dat bij het interieur. Ook de muziek draagt bij aan de wereld waarin deze Laurens leeft.
Het is werkelijk ontroerend te zien welke passie er bij deze man leeft. Weliswaar is hij vaak slecht te verstaan, toch weet hij heel wat interessants aan de kijker door te geven.
De vragen van de interviewer horen we niet, hetgeen goed werkt.
De maker laat de man de ene na de andere machine tonen en dit zou uren kunnen doorgaan. In die zin zit er geen echte opbouw in de film. Desondanks is dit een amusante film met tot slot de verrassing dat uit een oude spoelenradio moderne muziek van Radio Gold klinkt.
Het is duidelijk dat de maker heeft moeten zoeken naar een wat doorlopende lijn; een zekere grilligheid heeft de film echter kunnen behouden.
De cameravoering is vooral registrerend en weinig actief. Er zijn veel opnamen van dichtbij, die vaak het draaiende mechanisme laten zien, afgewisseld met interieurbeelden in totalen, halftotalen en close-ups. De mooie sandwich van zwart-wit beelden markeren de overgang naar het onderwerp zowel aan het begin als aan het eind, met aan het begin ook nog het leuke stukje met de ‘gekraste film’.
De stem is niet altijd verstaanbaar, deels door de sigaar in de mond van de spreker.
De tussentitels zijn eigenlijk overbodig.
Het onderwerp is zo rijk dat zonder al te veel filmtechnische ingrepen dit een prettige film is.
WAARDERING: BRONS
De vijf Juryleden waren:
Hein Ceelen Piet van Eerden Iem Kievit Julien Loncke Co Vleeshouwer