Film nr. 1
Joop Modderkolk, Jaap Romeijn & Jan van Baal
Een documentaire waarin een overzicht van de voorbije en recente geschiedenis van de Haarlemmermeer wordt gegeven.
Als in een moderne presentatie worden de hoofdstukken één voor één afgevinkt.
Een goed te volgen voice-over geeft verklaring bij de beelden.
We zien een chronologische verhaallijn waarin mooie stukjes industrieel erfgoed goed worden toegelicht.
De maker laat geanimeerd zien dat de mens door de eeuwen heen in staat is geweest techniek en architectuur functioneel naar zijn hand te zetten.
De stap van waterbeheersing naar de architectuur boven het water, in de vorm van de bruggen van de beroemde architect Calatrava, is snel gezet. Zijn bruggen krijgen wel veel aandacht in de film, waardoor er een onbalans ontstaat.
De grafische mogelijkheden zijn functioneel gebruikt.
Mooie stabiele cameravoering, met in de montage mooie beeld-afwisselingen, zoals de overgang van de dag naar de avond.
De cameravoering is eerst registrerend, maar gaat later over in een fotografische stijl. Prima geluidseffecten en achtergrondmuziek die de technologie van het onderwerp onderstrepen.
Het commentaar is ter zake.
Er is een goede research gedaan op de onderwerpen van de documentaire.
De aftiteling is mooi, in stijl met het voorafgaande.
Waardering: BRONS
Frans Dingemans
De makers van deze speelfilm hebben een zeer gevoelig en onderkend gegeven uit de Rooms Katholieke kerkbeleving geportretteerd.
De speelfilm straalt een symbolisch protest uit; het lijkt wel alsof de makers stelling willen nemen tegen de schijnheiligheid en verdorvenheid achter een façade van rechtschapenheid.
De verhaalstructuur in deze speelfilm kent een lineaire opbouw, waarin de karakters dusdanig worden geïntroduceerd dat de relaties direct duidelijk worden: de onervaren en tevens seksueel ontluikende koorknaap als hoofdpersoon, het onderdanige gezin (met de recalcitrante vader en de rechtschapen moeder), de machtswellustige pastoor en de geketende koorleider. Het vriendje van de hoofdrolspeler kent reeds de klappen van de zweep. In alles blijkt dat ontsnappen uit het web van tradities en macht welhaast onmogelijk is voor de koorknaap. Relaties en situaties zijn in de verhaalstructuur ondubbelzinnig neergezet. De complexiteit in relaties, macht en eigen gevoelens van de koorknaap zijn in het scenario duidelijk uitgewerkt.
Een boeiend scenario alleen is niet voldoende voor goede speelfilm.
Ofschoon de casting goed verzorgd is en de locaties en props in overeenstemming met het tijdsbeeld zijn, kent de mise-en-scène enkele tekortkomingen.
Door een strengere regie in spel en beeld zou de algehele geloofwaardigheid ten goede komen. Het spel van de acteurs wordt te vaak ingevuld vanuit een toneelregie, waardoor we overacting ervaren. Dit gaat ten koste van de emotionele continuïteit van de karakters. In de scènes in de kerk kijken enkele figuranten in de lens; dat maakt de kijker bewust van een camera. Ook zijn enkele scènes te lang (bijvoorbeeld de kerk uitlopen) of wordt een scène dusdanig gedecoupeerd dat de vaart er uit gaat. De synchronisatie van de zangstem van de hoofdrolspeler is te opzichtig (waarom heeft hij eigenlijk nog zangles nodig…?).
De cameravoering is zorgvuldig, maar we zien wel de wisselende kwaliteitsniveaus van camera’s.
Een sterk afwisselende scherpte van het beeld verraadt een te veel gebruikte autofocus.
De jury heeft respect voor de aanpak van zo’n gevoelig thema, tevens een compliment voor het kerkbestuur die deze kerk ter beschikking heeft gesteld.
Waardering: ZILVER
Film nr. 3
An van Norren
Een reportage waarin het aanstekelijke enthousiasme van een jonge kerkorgelbouwer in spé mooi wordt uitgelicht.
Een krantenartikel is de aanleiding voor een nadere kennismaking met de jonge orgelmaker.
Ongedwongen vertelt de orgelbouwer het wel en wee over zijn uit de hand gelopen hobby.
Het orgel krijgt een mooie bestemming in een kerk. Als dan ook nog zijn vader als professionele organist zijn zegen geeft over het eindresultaat is de missie helemaal geslaagd.
De kijker krijgt alle informatie van dichtbij en uit de eerste hand.
De cameravoering is puur registrerend.
De geluidsband is netjes verzorgd en alle commentaren zijn goed te volgen.
De montage is ruw, gehaast. Vermijdt het autofocus gebruik bij het camerawerk.
Let op dat je de stijl van interviewen of vertellen consequent doorvoert.
Veelal spreekt de orgelbouwer in de camera, maar soms spreekt de orgelbouwer ook langs de camera (naar wie?).
De reportage is geslaagd, vooral door het enthousiasme van de orgelbouwer.
Waardering: BRONS
Film nr. 4
Ton Polman
Het zorgenkindje van de Nederlandse Spoorwegen is het ‘Miljoenenlijntje’ geworden van de Zuid-Limburgse Stoomtrein-Maatschappij.
Vanuit de geschiedenis informeert de voice-over de kijker van onderwerp naar onderwerp.
De film geeft mooie informatie over het pionierschap van de vrijwilligers wat uiteindelijk beloond wordt met de heropening van de lijn.
Ook de bonus is sinds kort binnen: de beoogde samenwerking met de N.S.
Interviews met vrijwilligers en direct betrokkenen geven een persoonlijke invulling en nemen je mee in het enthousiasme.
Alle aspecten van het ‘stoomtreinrijden’ komen aan bod.
Het enthousiasme van de vrijwilligers komt treffend naar voren.
We zien prima camerawerk en montage met voldoende afwisseling en met de close-ups op de juiste plaats.
Het commentaar geeft de juiste informatie en laat in zijn details horen dat het vooronderzoek kundig is geweest.
Mooie geluidsband met een treffende muziekkeuze.
Jammer dat de dialogen in het Limburgse dialect niet zijn ondertitelt. Enkele zijn, voor niet-Limburgers, moeilijk of niet te verstaan.
Een mooie film – het nodigt uit tot een nadere kennismaking met de vrijwilligers en hun passie!
Waardering: ZILVER
Film nr. 5
Kleare Kimen
Een houten beeldje bezit mysterieuze krachten; het verscherpt onder meer de heimwee van Jacob naar zijn jong gestorven vrouw Emilia.
Een buitenbeeldse verteller vertelt de inleiding tot het verhaal. De verteller blijkt een vriend van Jacob te zijn.
Met behulp van goed vormgegeven flash-backs wordt de persoonlijke situatie van de visserman Jacob goed neergezet.
Het vertelperspectief verandert naarmate de film vordert. Is het nu vanuit ‘de verteller/ vriend’ of vanuit Jacob?
Jammer is wel dat het waarom of het ontstaan van de vloek van dit houtsnijwerk niet in het scenario uitgewerkt wordt.
De opmerking van de verkoopster: ‘Weet je het wel zeker?’ doet iets onheilspellends wel vermoeden.
Het eindshot van de film betekent weer een nieuw verstoord geluk in zicht en maakt de cirkel in het scenario rond.
De speelfilm heeft een rustige opbouw.
Het camerawerk is weliswaar zorgvuldig, maar heeft veel totaalshots.
De sfeer is heel rustig en is in overeenstemming met de gekozen locaties.
De regie had beter moeten letten op de continuïteit zoals in de scène wanneer de vriend Jacob na de nachtelijke kerkhofscène thuisbrengt en vervolgens bij daglicht weer vertrekt.
De spelregie had strenger moeten toezien; het acteren gaat wat toneelmatig.
De geluidsmontage is goed qua verstaanbaarheid en de passende muziek is met het live-geluid goed gemixt.
De ondertiteling is functioneel.
Waardering: BRONS
Film nr. 6
Ton Kraayenvanger
Het reisverslag eindigt waar het is begonnen: in een klein hotelkamertje in Timboektoe.
Als in een flash-back speelt de reis zich af in de herinnering van de verteller. Mijmeringen over het hoe en waarom van de reis, de belevenissen en doorstane ontberingen van onderweg maken dit verslag persoonlijk en oprecht. Ook de zorg voor de toekomst van dit gebied wordt toegelicht.
Het chronologische reisverslag is onderverdeeld in diverse stukken waarbij de kijker voldoende informatie in beeld en commentaar krijgt over het gebied, de nederzettingen en de lokale bevolking .
Ook zijn er diverse momenten, waarbij de kijker zelf kan horen en zien in welke bijzondere wereld de verslaggever zich begeeft.
De cameravoering is afwisselend, provocerend en soms indringend met mooie close opnames, met oog voor het menselijke aspect in de bezochte gebieden.
Er is bijzondere waardering voor de zeer zorgvuldig uitgewerkte geluidsband.
De film is geen toeristisch verslag maar een persoonlijk verslag van de maker. Prima gedaan!
Waardering: ZILVER
Film nr. 7
Jef Caelen
Het scenario voor deze speelfilm kent drie perspectieven: Angelina in haar rol als verleidster, Angelina in haar lesbische geaardheid en ten slotte Angelina die haar ware liefde en daarmee de echte Angelina ontdekt.
Dit moet wel tot intermenselijke conflicten leiden, waarin bedrog en geld ondergeschikt worden gemaakt aan oprechte gevoelens.
Bij het maken van een afscheidsfoto ontfutselt de fotograaf persoonlijke informatie van de labiele Angelina.
In flash-backs wordt deze informatie aan de kijker aangeboden.
Subtiele set-ups zoals: ‘Ik wil een echte vrouw’ en ‘Deze heeft centen’ brengen de kijker op een spoor van list en bedrog.
De song ‘Isn’t it a pity’ is een mooie set-up naar de relatie met Evert.
Het camerawerk, de belichting en de geluidslaag zijn van een zeer hoog niveau.
De song is een prima vondst, al wordt deze wel lang in beeld gebracht.
Er is goed gecast en het spel is geloofwaardig.
De hoofdrolspeelster speelt somber, ze lijkt te twijfelen, heeft ze zich in haar lot geschikt?
De jury heeft er van genoten.
Waardering: GOUD
Film nr. 8
Jan van Houten
De reportage laat het ontstaan, de ontwikkeling en het beoogde doel van dit grootse solo schilderproject zien.
Het Bollenstreekpanorama schetst de historie van de Bollenstreek, maar waarschuwt tevens voor schier onafwendbare planologische ontwikkelingen.
De landschapsschilder becommentarieert zelf de donkere wolken boven dit eens oer-Hollandse landschap.
Ingeleid door een voice-over neemt de schilder al snel zijn penselen ter hand en schetst hoe onderwerpen gekozen zijn en waarom ze in een bepaalde positie verwerkt zijn.
Een verklaring van het geschilderde wordt ondersteund door de ‘live’ beelden en de interviews.
Dat het schilderij nu al een referentiewaarde heeft voor de Bollenstreek is een mooi gegeven. Dit en reeds andere (inter-)nationale erkenningen doen de schilder zichtbaar goed.
De bewuste keuze van de maker om de schilder zelf zijn werk en het belang ervan toe te lichten, heeft tot gevolg dat de indruk ontstaat dat de schilder wel érg tevreden is met zichzelf. Een neutrale voice-over had dit gevoel minder opgeroepen.
We zien mooi camerawerk met mooie close-ups.
De geluidsband met ondersteunende muziek is mooi in balans.
Een mooie reportage, met veel details.
De stijl vervlakt enigszins wat naarmate de reportage vordert.
Waardering: BRONS
Film nr. 9
Peter Keijsers
Een jonge vrouw hoopt met een confrontatie met het verleden dat verleden te kunnen afsluiten. Maar het afsluiten lukt niet.
Het scenario geeft de kijker te weinig tijd om zich te identificeren met de hoofdrolspeelster.
In sneltreinvaart wordt in flash-backs het hoe en waarom van het verleden uitgebeeld.
Dit had sympathieker uitgewerkt kunnen worden, zodat meer verdieping in haar situatie was verkregen.
Het bijna dramatische eind op het station komt ook een beetje uit de lucht vallen.
Een dergelijk gekozen onderwerp leent zich niet om in zo’n korte tijdsspanne te verfilmen.
Aan de techniek is voldoende aandacht besteed.
Mooie cameravoering, met krachtige close-ups en mooie kadrering.
De geluidsband is goed verzorgd qua verstaanbaarheid en laat een goede muziekkeuze horen.
De casting is ook prima verzorgd.
Waardering: BRONS
Film nr. 10
Emile de Gruijter
Hoe ver kun je gaan in het persifleren van ons vorstenhuis, in de hebberigheid van de burgerij, in de verbeeldingskracht van de kijker?
Ver, ….. heel ver. En in dit geval met veel succes!
Een klassiek sprookje (de prins verandert in een kikker) is in een treffend scenario verwerkt.
Veel beeld- en geluidverwijzingen naar aanpalende sprookjes en hedendaagse actuele elementen, zoals naar John de Mol, Google, World-on-Line en zeker ons koningshuis, wat op een subtiele wijze in het script is verwerkt.
De mise-en-scène speelt zich af in een gechromakeyd decor.
In dit decor acteren de acteurs op een sprookjesachtige wijze - een beetje naïef, een beetje overacted, maar dit is absoluut in balans met de sfeer en de film.
De spelregie heeft hier prima werk geleverd.
De speelfilm is zeer origineel in stijl, maar heeft bovenal humor die tot de verbeelding spreekt!
Compliment van de jury.
Waardering: GOUD
Film nr. 11
Leo Baeten & Huub Bervoets
De mens is kennelijk in staat een 360° draai in zijn leven te bewerkstelligen, waardoor echt geluk weer onder handbereik komt.
De hoofdpersoon vertelt openhartig in de ik-vorm rechtstreeks aan de kijker zijn bewogen verhaal.
De bijzondere betrokkenheid, die door deze vertelvorm ontstaat, komt heel direct over.
Insert-shots van onder andere een tocht naar Santiago de Compostella onderschrijven zijn verhaal.
Terloops geïntroduceerde familieleden complementeren het zelfportret.
De camera komt vanaf een vogelperspectief-standpunt naar een frontaal standpunt. Is dit een symboliek voor het weer met beide benen op de grond staan van de hoofdpersoon?
Het gesproken oprechte verhaal waarin vallen en opstaan uiteindelijk leiden tot de boodschap ‘Ga betekenisvol om met je leven’ draagt de film.
De film zet het leven van de hoofdpersoon in een mooi retrospectief en zijn geslaagde missie komt duidelijk over.
Waardering: ZILVER
Film nr. 12
Evert Bakker, Ruud Besjes, Piet van Eerden, Niek Mannes
& Bert Nieboer
Het dagboek van Brenda herbergt veel geheimen.
Nu is dat voor een dagboek niet zo bijzonder, maar de verhaallijn uit dit dagboek naar haar echte vader is wel heel bijzonder.
Flash-backs laten de kijker in chronologie van de tijd zien wat Brenda recent heeft meegemaakt en hoe de familiesituatie is zoals die is.
Het scenario is op een paar plaatsen niet goed uitgewerkt. Wie is de man in de lift? De ontmoeting van beide ‘vaders’ in het café doet het vertelperspectief veranderen in die van Brenda naar die van de ‘zoekende’ vader. Vanwaar die badmuts?
Een piloot die met een pistool zomaar uit de lucht komt vallen; daarmee het pleit beslecht, daar waar hij niet op de hoogte kan zijn van de situatie.
In de mise-en-scène zien we een cast die wat onbeholpen speelt.
De geluidsregistratie is goed verzorgd, de muziekkeuze wordt qua spanningsopbouw goed gebruikt.
De belichting is wisselend; Brenda is op de bank met dagboek goed uitgelicht, de caféscène weer minder, de scène in de huiskamer weer wel.
Waardering: BRONS
Film nr. 13
Jan van der Schans
De reportage verstrekt de kijker kennis over iconen en laat zien met welk een toewijding een oud waardevol exemplaar hersteld wordt.
De opbouw van de reportage is goed; immers het hoe, waarom en waarmee wordt uitvoerig uitgelegd en in beeld gebracht.
De interviews voegen extra betrokkenheid toe.
De reportage heeft een mooie, rustige, afwisselende cameravoering met mooie close-ups, zoals bij de restauratiewerkzaamheden.
De voice-over is prettig om naar te luisteren.
Het gedeelte over de restauratie toont wel goed de complexiteit daarvan, maar is te lang in verhouding tot het eerste deel van de reportage. Dit zorgt voor onbalans.
We worden helaas niets gewaar over de waarde van de iconen. Deze wetenschap had bijvoorbeeld de restauratie in goed perspectief gezet.
De wipes zijn minder goed gekozen als onderlinge overgang tussen de iconen; dit past niet bij het thema van de film. Bovendien volgen ze elkaar wel erg snel op.
Een interessante en informatieve reportage, maar wat voorspelbaar in zijn vorm en uitvoering.
Waardering: BRONS
Rob Nijholt & Henk Verhage
Een zeer origineel en sterk scenario met een zeer bijzondere verhaallijn.
In het exposé worden de hoofdrolspelers prima geïntroduceerd.
Een sfeer van verliefdheid en harmonie kenmerkt de relatie.
Als door een vreemd telefoontje een wending in de relatie (‘koffie dan maar?’) en het verhaal komt, ontwikkelt zich een beklemmende speurtocht naar de andere kant van de verbinding.
Allengs wordt een beroep gedaan op de acceptatie van de kijker.
De verhaallijn krijgt bijzondere vormen, zoals zien wat feitelijk niet is, een gespalkte arm in het bos, de zoektocht in en naar het verleden.
De kijker dreigt in verwarring te raken.
Maar de hoofdrolspeler volhardt in zijn eenzame tocht en neemt de kijker mee op zoek naar de tot zijn verbeelding sprekende vrouw.
De film eindigt waar het begon; de rit met ambulance.
De eindscène in de witte mist verbreekt een beetje de mystieke sfeer.
We balanceren op het randje van geloofwaardigheid, maar door het geweldige spel van de hoofdrolspeler en de dramatische vormgeving blijft de film alleszins boeien.
De enscenering is uitstekend: de hoofdrolspeler maakt diverse fases door in de zoektocht naar het verleden – kiezen voor de huidige relatie of een fictieve relatie, zijn identiteit, uitmondend in krankzinnigheid. Ontsnappen lijkt onmogelijk.
Hij speelt het fantastisch. Ook zijn tegenspeelster Loes speelt zeer natuurgetrouw.
Een compliment voor de regie in deze, want hierdoor blijft de geloofwaardigheid fier overeind.
Het over-shoulder camerawerk en andere camerastandpunten zijn uitstekend verzorgd.
Ook is de belichting uitstekend neergezet.
We horen een evenwichtige geluidsband met een prima muziekkeuze.
De stunt met de buiteling op de fiets is ook prima uitgevoerd.
Een uitstekende speelfilm omdat de regie het scenario strak is blijven volgen.
Waardering: GOUD
Rik Kapoen
Een enthousiast en persoonlijk verslag van een ervaringsdeskundige.
Christelle’s verslag bevestigt dat microkredieten, mits aan de spelregels wordt voldaan, voor veel vrouwen in India een uitkomst zijn naar een beter bestaan.
De vrijwilligster neemt de kijker mee naar allerlei projecten; van pas gestarte naar reeds volledig draaiende. Deze opbouw is goed gekozen.
In haar commentaar geeft ze een passende toelichting op alle projecten.
Haar enthousiasme, maar ook dat van de lokale deelnemers, is goed in beeld gebracht.
Het bezoek aan haar projecten vormt de rode draad van het verhaal.
Als de koffers al gepakt zijn en daarmee het eind van haar bezoek symboliserend, komen er nog enkele wetenswaardigheden langs.
Hierdoor wordt het beeld bevestigd dat we al dingen gezien of gehoord hebben maar dan in een iets andere setting.
De vlotte registrerende cameravoering levert mooie beelden op.
In de mix van audiolagen is Christelle soms moeilijk te verstaan.
In de montage had een keuze gemaakt moeten worden in de onderwerpen.
De documentaire geeft het gevoel naar een ‘goed nieuws show’ te kijken en, gelet op de aftiteling, is dat wel logisch.
Hoe er in de Indiase cultuur tegen microkrediet aan gekeken wordt is wat onderbelicht.
De maker is erin geslaagd het menselijke aspect aangaande het microkrediet goed te belichten.
Waardering: BRONS
Frans Scheffer
De wisselwerking tussen uurwerken en voortschrijdende voeten.
Dit klassiek gegeven heeft als thema weinig verrassingen in zich.
Doordat de film ook traditioneel en voorspelbaar is uitgewerkt, boeit de film niet echt.
Het geheel is mooi en met close-ups in beeld gebracht; tevens het montageritme tot en met de hartslag is in balans.
Jammer van de stijlbreuk wanneer de volledige personen getoond worden i.p.v. alleen de voeten.
Elke levensfase krijgt zijn eigen aandacht en ruimte in de film.
Ook de keuze van de soorten uurwerken in relatie tot deze levensfasen is in lijn.
De jury is van mening dat het voorspelbare thema en een traditionele uitwerking deze film een wat “oubollig jasje“ geven.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
Martin Pel
Partir c’est mourir un peu.
Verhuizen naar een ander huis is ook afscheid nemen van goede herinneringen aan het oude huis.
Een speciale verhaallijn, die naarmate de kijker vertrouwd is geraakt met de vertelstijl van de flash-backs, aan kracht wint.
De stijl om eerst foto’s te tonen om later enkele herinneringen in beweging terug te zien en later becommentarieerd door de stem van het huis is treffend gedaan.
Het slot is mooi emotioneel neergezet door de hoofdrolspeelster.
Het originele scenario kent in de uitvoering een paar minder sterke punten.
De intro is zwak geregisseerd, de bruidegom van de hoofdrolspeelster is wel erg jong getrouwd en de vele flash-backs lijken zich niet in het verleden af te spelen.
De hoofdrolspeelster wordt veelal vanuit hetzelfde camerastandpunt gefilmd.
De regie had op deze punten in moeten grijpen.
Een enthousiast en persoonlijk verslag van een ervaringsdeskundige.
Waardering: BRONS
Mark Kapteijns
Een poëtisch gedicht introduceert de film.
In de cyclus van geboorte, eten, gegeten worden, paring en het ontpoppen van nieuw leven zien we het natuurlijk verloop van leven en overleven in de natuur.
De prachtige beelden vertellen het verhaal.
Subliem camerawerk met fantastisch geselecteerde beelden die het verhaal volledig ondersteunen.
De muziekkeuze is treffend en gedoseerd gemonteerd.
De nasynchronisatie van de geluiden komt zeer verzorgd over.
De film is prachtig in beeld en verhaallijn, maar lost niet alle pretenties in die met de poëtische intro gewekt worden.
Waardering: ZILVER
Bernard Martens
De film wordt gedragen door zijn originele vormgeving.
De animatietechniek is onderhoudend toegepast.
De verrassing is al snel weg wanneer in het begin de clou in een woordgrap wordt weggegeven.
Na deze intro zit er geen ontwikkeling meer in de film.
De film is in feite geen échte scenariofilm, omdat de getekende personages geen verdere ontwikkeling naar elkaar maar ook niet in het verhaal van de film doormaken.
Ondersteund door een prima audiolaag en de toegepaste effecten is de film wel onderhoudend, maar voorspelbaar in zijn afloop.
De gezongen intro is mooi gedaan, evenals de sfeertekening in de film.
De beeldregie is mooi, evenals de titel en aftiteling die grafisch mooi neergezet zijn.
Er is waardering voor de toegepaste techniek, maar het scenario is te zwak om het geheel tot een boeiend kijkspel te verheffen.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
Peter van Spanje
Het hoe en waarom van de zoektocht naar de schilder en zijn werk wordt in de introductie keurig toegelicht.
Op een zeer informatieve wijze vertelt de sympathieke voice-over in persoonlijk vertelperspectief de levensloop van de Zwitserse schilder Giovanni Segantini.
De vrouwelijk voice-over wordt afgewisseld met een mannelijke stem (die van de schilder); hierdoor ontstaat een functionele vertelperspectiefwisseling.
De kenmerkende schilderstijlen (onder andere het divissionisme) van de schilder worden keurig en met vakkennis in beeld gebracht.
Door live-beelden toepasselijk over te laten gaan in het decor van de schilderijen ervaart de kijker de keuzes van de schilder nog intenser.
Mooi gedaan!
Een leuke, interessante, wat voorspelbare film, waar Giovanni Segantini zeker trots op zou zijn geweest!
Waardering: BRONS
Huub Bervoets
Sjeng heeft weinig verstand van wijn.
Zijn vriend des te meer en wijst Sjeng op zijn bijzondere vondst.
Sjeng weerstaat de verleiding om de kostbare wijn te schenken aan ‘toevallige passanten’. ‘Koffie dan maar?’ is dan steevast zijn aanbod.
De kurk gaat pas van de fles als Sjeng stervende is.
Maar heeft Sjeng dan nog van de wijn kunnen genieten?
De mooie fles wijn is teffend als metafoor gebruikt voor het bijzondere leven van Sjeng.
De kijker heeft inmiddels wel met volle teugen genoten van een prachtig geënsceneerd drama.
Het scenario biedt, na een prachtige introductie van de hoofdrolspeler, allerlei spelsituaties aan, die qua spel en detaillering via een zeer subtiele opbouw eindigt in een indrukwekkende slotscène.
Hulde voor de regie die de voortgang en continuïteit uitstekend heeft bewaakt. De jury heeft genoten van de briljante belichting, spel, cameravoering, kadrering en montage.
De cast is geweldig, waarbij de hoofdrolspeler een geweldig mooie rol speelt. Petje af voor de slotscène.
Waardering: GOUD
Frans Thielen & Cees Nielen
Een overzicht van het ontstaan, de functie en de toekomst van het wereldberoemde molenlandschap in Kinderdijk.
De documentaire heeft een traditionele opbouw.
Via een introductie met een landkaart beginnen we in de geschiedenis van dit typische Hollandse landschap.
Een voice-over verduidelijkt de achtergronden.
Interviews met direct betrokkenen leggen de verbanden naar het heden en de toekomst van dit gebied.
De animaties zijn functioneel.
De informatie wordt keurig in overzichtelijke delen aangeboden.
De cameravoering is prima. Totalen, halftotalen en close-ups volgen elkaar in een mooi tempo op in een keurige montage.
Set noise, voice-over en muziek zijn mooi in balans.
De documentaire is compleet en zoals al vaker aangehaald, keurig!
Overeenkomstig zoals je dat van goede filmmakers mag verwachten.
Maar goede filmmakers moeten in staat zijn om van traditionele filmpaden af te wijken.
In het jaar van de molens is deze themakeuze overigens prima getimed.
Waardering: BRONS
Danny Maas
De jongensdroom van Alex wordt pas realiteit als hij in de bewaker van de Kuip zijn grote vriend ontmoet.
De speelfilm laat de kijker in een lineaire opbouw kennismaken met Alex, zijn sociale omgeving en zijn ultieme wens.
Alex doet alle moeite om op te vallen als voetballer, maar zijn directe omgeving heeft alles behalve aandacht voor Alex’s wensen.
Pas als de strenge bewaker van de Kuip ontdooit en toegeeft dat hij ook niet de top heeft gehaald, krijgt Alex het droommoment van zijn leven.
Het scenario is goed uitgewerkt maar ook een beetje voorspelbaar – de clou wordt aan het eind snel weggegeven.
Alex speelt zijn rol prima, wat ook voor de andere spelers in de film geldt. Een compliment voor de spelregie in deze.
De montage verloopt soepel.
De uitlichting van bijvoorbeeld de ruziescène valt op door zijn onzorgvuldige uitvoering.
De titel is prima gekozen en uitgewerkt.
De cameravoering is functioneel en staat in dienst van de belevenissen van Alex.
Waardering: ZILVER
Dick van den Heuvel
Een informatieve film over het werk van de loodsen op de zeeschepen en het aanmeren van die grote zeeschepen in de havens van IJmuiden.
Na een korte introductie in woord en beeld zien we hoe de loodsen op de diverse zeeschepen van en aan boord worden gebracht.
De scène met de loods in de helikopter is bijzonder goed in beeld gebracht. Het commentaar van de loodsen is goed te volgen en levert prima aanvullende informatie.
Het aanmeren in de haven is een activiteit waarbij de loodsen niet actief meer zijn. Hier verliest de maker even zijn oorspronkelijk doel uit het oog.
De achtergrondmuziek is soms wat voor de hand liggend.
De diversiteit in opnames laten zien dat er voldoende aandacht besteed is aan het draaiboek.
Functioneel camerawerk gelet op de omstandigheden.
Door een kortere montage (vooral in het begin) zou de film krachtiger worden.
Waardering: BRONS
Videogroep ’76 Delfzijl
Na de introductie van de hoofdrolspeelster met functionele flash-backs ontwikkelt zich de tragedie met een zeer verrassend slot.
De exacte aanleiding voor de haat van het meisje ten opzichte van haar vader blijft open.
Het wendingpunt in de film is als de moeder met foto’s uit het verleden komt.
Stukje bij beetje toont ze sympathie voor haar man en slaat aan het twijfelen over het opgezette plan van haar dochter.
In een parallelvertelling trekt de heer des huizes zijn eigen plan.
Een heel bijzonder scenario dat indringend is verbeeld.
Een mysterieuze film in veel opzichten: de symbolische functie van de vis, de abstracte dialogen tussen moeder en dochter, de vader die in zijn eigen omgeving blijft, wat is nu de aanleiding van de terugkomst, de vriendelijke begroeting naar vader bij terugkomst in het begin, de tikkende klok, de zeer passende muziek.
Deze wat vervreemdende, verhullende stijl blijft de hele film aanwezig.
De kijker is toeschouwer van zeer nabij en krijgt beetje bij beetje informatie over verhoudingen en strijdplannen.
De trage montage versterkt de beklemmende sfeer.
De film boeit tot en met het fantasierijke slot.
De verstaanbaarheid laat hier en daar te wensen over - erg jammer.
We zien goed camerawerk met mooie kadreringen.
Het acteren van moeder en dochter is zeer goed.
De flash-backs zijn heel mooi gedaan.
De jury heeft waardering voor de eigenzinnige stijl van de makers.
Waardering: ZILVER
Jef Caelen
Gevangen in het verleden, gevangen tussen muren, gevangen in haat, gevangen in glas.
Het weerzien na vijf jaar gevangenschap is alles behalve een gepassioneerd weerzien.
In de mise-en-scène zijn we getuige van een zeer onderkoelde sfeer, gevoed door een surrealistische dialoog, afgewisseld met monologen interieur waaruit blijkt dat het verleden nog heel vers is.
De ontwikkeling naar het plot wordt subtiel opgebouwd.
De flash-backs zijn eigenlijk overbodig. Ze halen je uit het surrealistische, je ervaart het als een vorm van stijlbreuk.
Uitstekende regie, de acteurs blijven op een constant hoog niveau.
In hun spel worden hun emoties zeer naturel neergezet.
De monologen waarin de echte gevoelens worden uitgesproken zien we uitgesproken tegen glas. Glas dat symbolisch wordt gebruikt in de betekenis van transparant, broos, als gebruiksvoorwerp, als spiegeling van personen en relaties, in de kadrering, in de camerastandpunten. Dit is bijzonder sfeervol en functioneel gedaan.
De belichting en de geluidsband zijn prima verzorgd.
In deze film vormt de vormgeving een zwaarder element dan de inhoud.
Een keuze die de jury apprecieert.
Waardering: ZILVER
Videoclub De Ronde Venen
Een speelfilm met een happy end.
Maar dat happy end moet wel eerst verdiend worden.
Dit alles onder het motto ‘Raak niet verblind door vijandschap, liefde overwint altijd!’
In het exposé zien we de situatie van de hoofdrolspeler en maken we kennis met zijn opponenten.
In het scenario zijn vervolgens diverse verwikkelingen opgenomen, waarbij de karakters van de hoofdrolspeler en zijn grootste opponent goed zijn neergezet.
Gelijk in West-Side story overwint het goede het van het kwade en zijn we getuige van een ontluikende liefde waar ieder uiteindelijk vrede mee kan hebben.
Een traditioneel scenario, maar netjes, een beetje te braaf uitgewerkt.
Het spel van de jeugd komt verzorgd over en is goed verstaanbaar.
De montage kan niet verhullen dat er veel in losse shots is opgenomen, waardoor “emotionele drop-outs” in het acteerspel ontstaan, de film oogt fragmentarisch.
Wel zien we mooie camerabewegingen en goede kadrering met mooie afwisselingen in totalen en close ups.
De goede muziekkeuze is op de juiste plaatsen functioneel gemonteerd.
De voorspelbaarheid is een beetje het manco aan deze film.
Tip van de jury: cameravoering en montage niet in dezelfde hand houden.
De jury kijkt met belangstelling uit naar een volgende speelfilm met nog meer durf uitgevoerd!
Waardering: ZILVER
Gerard van der Heijden & Guus van der Wal
De documentaire brengt herinneringen aan de Joodse gemeenschap in Bergen op Zoom in beeld.
Ze begint met het lot wat de Joden door de eeuwen heen kenmerkt: de diaspora en de vervolgingen tijdens de recentste Wereldoorlog.
Grote gebeurtenissen die de kleine Joodse gemeenschap in Bergen op Zoom hard hebben geraakt.
De film verstrekt veel informatie in woord, buitenbeelds geluid en historisch filmmateriaal.
De voice-over en de gids leiden de film langs de diverse verhaallijnen.
De toelichting van de gids op gebruiken en voorwerpen komt af en toe als boedelbeschrijverig over. Dit doet afbreuk aan dit waardevolle document voor Bergen op Zoom.
Jammer dat freezers zijn gebruikt voor de titelnamen.
De cameravoering heeft mooie kadreringen.
De teksten zijn goed geschreven en natuurlijk ingesproken.
Omdat heel nadrukkelijk de Joodse gemeenschap in Bergen op Zoom het leidmotief van de documentaire is, hadden de makers zich kunnen beperken tot deze recent historische feiten in relatie tot het heden.
Waardering: BRONS
Jef Caelen
“Boontje komt om zijn loontje” zegt de Dalai Lama.
Met deze gedachte neemt de vrouw des huizes op haar wijze gram op de nieuwe levensstijl van haar man.
Maar de door haar aangekondigde één week VUT is een zwak plekje in het overigens sterke script.
Dit had meer moeten worden aangedikt, gelet op de schitterende opbouw in het scenario.
Het scenario vertelt de kijker dat de heer des huizes transformeert van een luidruchtige muziekliefhebber naar een mediterende volgzame leerling van de Dalai Lama, zijn gezin en omgeving steeds meer in verwarring achterlatend.
Voor iedere westerse drukdoenerij heeft de Dalai Lama in spe wel een passend rustgevend meditatief alternatief.
Met een vette knipoog is de transformerende vutter heerlijk in beeld gebracht.
Bijzonder mooie cameravoering met zeer functionele camerastandpunten.
De belichting is voorbeeldig uitgevoerd; vooral de scène vanaf de vide is voortreffelijk uitgelicht.
De acteerprestaties zijn natuurgetrouw en daardoor zeer geloofwaardig.
De montage is heerlijk in zijn afwisseling en opbouw – we zien dit onder andere in de scène waarin het eten bereid wordt en de hoofdpersoon die aan het mediteren is.
De muziekkeuze in beeld en geluid is uitstekend.
Een productie met een pluim voor de technische uitvoering, maar met een klein dipje in de plot.
WAArdering: GOUD
Film nr. 30
Ton van Kan
Complementair in twee opzichten.
De film laat zien hoe de vrouw van de fotograaf het werk van haar man inkadert en de cameraman vult de stijl van de fotograaf naadloos aan met zijn cameravoering en montage. Heel mooi gedaan!
Met een mooie rider maken we kennis met het atelier, vervolgens met de fotograaf en zijn vrouw, hun werk, hun filosofieën over fotografie.
In fragmenten, als waren het foto’s, krijgen we de informatie aangeboden.
De onconventionele cameravoering sluit hier naadloos op aan.
In de montage zijn alle fragmenten tot een heerlijk dynamische compositie gemonteerd.
De uitleg over de belichting vormt een passende rode draad.
Terzake doend commentaar, origineel camerawerk, frisse composities en een mooi spel met kleuren.
Mooie geluidsband waarin subtiel fotocameraclicks zijn verwerkt.
Creatief, kunstzinnig en verfrissend!
Compliment!
Waardering: ZILVER
Film nr. 31
Gaetano Giumento & Marco Brunu
Al denkt een man superieur te zijn, vrouwelijke logica blijft onnavolgbaar. Logica die zover gaat dat de vrouw zelfs boos op haar man wordt omdat hij haar niet verdenkt van overspel!
Deze apotheose sluit een gezellige maaltijd af tussen twee echtgenoten nadat de man zojuist een vroegere vriend had ontmoet die een ontboezeming losliet met verstrekkende gevolgen.
Zo ontstaat in een cocktail van vooroordelen en aangedikte personages een Italiaanse klucht.
De dialogen zijn gesproken in het Italiaans, wat de klucht een nog extra laagje Italiaans theater geeft.
De speelfilm is doeltreffend in regie en de cameravoering is puur registrerend.
Het eindshot verbreekt een beetje de betovering van de klucht.
Waardering: BRONS
Film nr. 32
Sjef Potters
Een integere overpeinzing over wat had moeten gebeuren maar wat plots niet meer mogelijk is. Wat overblijft zijn herinneringen in zwart-wit.
De onderliggende boodschap is natuurlijk: ‘als je wacht ben je te laat!’
In de ik-vorm vertelt de maker over zijn moeder.
De schaarse fotoportretten en videobeelden ondersteunen de documentaire. De beelden van moeder in en vanuit haar kleine kamer symboliseren de kleine wereld waarin ze haar laatste levensfase heeft doorgebracht.
De film is sober in zijn geheel.
De tekst is met respect ingesproken en voelt bijna aan als een schuldbekentenis.
Hoewel de documentaire erg persoonlijk is, blijft het invoelbaar en boeiend.
Waardering: BRONS
Peter Brouwers
De verjaardag van de hoofdrolspeelster brengt haar in emotionele verwarring: ben ik gelukkig met mijn huidige leven of is ontsnappen naar het nostalgische verleden de weg naar aansprekender geluk?
We zien een zeer effectief uitgewerkt scenario.
De hoofdrolspeelster wordt regelmatig teruggeworpen in haar herinneringen, visueel en in muziek aangereikt door een hartsvriendin.
Zowel de filmtaal als de acteerprestatie van de hoofdrolspeelster vertellen het verhaal. Voortdurend krijgt de kijker aanwijzingen van het ongelukkige bestaan van de vrouw, haar hang naar het verleden, de onvrede met het heden.
Het gezegde ‘beelden zeggen meer dan duizend woorden’, gaat hier zeker op.
In de film wordt het gegeven dat de emotionele belevingswereld van het echtpaar niet op elkaar aansluit goed uitgewerkt.
Met het Salomonsoordeel bezegelt de hoofdrolspeelster haar toekomst.
De perfecte casting werpt hier zijn vruchten af, zeer treffend.
Het spel van de hoofdrolspeelster is in alle opzichten overtuigend.
De flash-backs in sepia zijn zeer functioneel en prima gespeeld.
Het spel en de gebruikte symboliek tussen verleden en heden is prima uitgebeeld.
We zien mooi camerawerk (wel veel in autofocus), zowel in de beweging als in de kadrering.
De slow-motion in de montage is overbodig.
Een compliment voor spel- en beeldregie.
De film is een voorbeeld hoe filmtaal gebruikt kan worden in een speelfilm.
Waardering: ZILVER
Henk van de Meeberg
Beelden van actieve deelname aan een gezondheidsproject in Ghana rond 1993 zijn gemonteerd in een reisachtig verslag naar dit gebied.
Het hoe, waarom en waar wordt goed uitgelegd en uitgebeeld.
Begrip en onbegrip voor de plaatselijke medische gebruiken die hun wortels hebben in het animisme, zijn goed toegelicht.
Maar waarom wordt dit materiaal getoond?
Komt er een vergelijk met het heden?
Is het project nuttig geweest?
Of is de emotionele betrokkenheid van de auteur met dit gebied nog dermate groot dat dit nog vertoond moet worden?
Maar dan met welke intentie?
De auteur is trots op zijn keuze, maar dit is wel een mager gegeven voor een stevig statement.
De beelden zijn van een matige kwaliteit, maar dat is gelukkig geen belemmering voor het niet vertonen hiervan.
De emotionele band met het project wordt geaccentueerd doordat vader en zoon beurtelings het commentaar inspreken.
De verstaanbaarheid laat soms te wensen over.
Het camerawerk is heel sober, zit dicht op de actie, maar altijd met respect voor de mens.
Waardering: BRONS
Urbain Appeltans
Nellie zit opgesloten in haar getraliede huwelijk.
Zij wordt getiranniseerd en genegeerd door haar echtgenoot.
De ultieme drang naar vrijheid maakt het uiterste in haar los.
Het scenario laat stukje bij beetje in subtiele aanwijzingen los dat de man van Nellie op weinig sympathie van zowel vrienden als hulptroepen kan rekenen, waarmee de vreemde doodsoorzaak van haar man met de mantel der liefde wordt toegedekt.
Of Nellie nu in de nieuwe wereld gelukkiger is, worden we niet gewaar.
Dat juist een agent vraagt om een koekje bij de koffie is een minpuntje in het scenario. Subliem is de symboliek van het vogelkooitje dat openstaat (de vrijheid van de vrouw symboliserend) en niet meer dicht wil.
Qua filmische vormgeving heeft de jury alle waardering voor de technische kwaliteiten.
Zo is de belichting van een zeer hoog niveau, de cameravoering is alsof de kijker aanwezig is op de set.
De montage is vloeiend en in een passend tempo.
De enscenering is ook uitstekend verzorgd.
Het spel van de bijrollen steekt een beetje af bij die van Nellie en haar vriendin.
Een prachtige speelfilm!
Waardering: ZILVER
Henk Koster
De eigenlijke bewoners hebben de Noorderkerk de rug toegekeerd.
Wat nu te doen met dit monumentale pand?
De Noorderkerk wordt keurig geïntroduceerd middels oude beelden en oud-kerkgangers.
Maar de secularisatie heeft van dit gebedshuis een verlaten en onbewoonbaar pand gemaakt.
Om het pand te redden worden allerlei initiatieven ontwikkeld die op zich weer op allerlei praktische dan wel bestuursrechtelijke bezwaren stuiten.
Er ontstaat een ingewikkeld spectrum van ego’s, partijen, financiën en gebruikers. Maar de auteur weet alle intriges keurig te ontwarren door het verbouwingsproces en de voortgang daarvan door betrokkenen beurtelings toe te laten lichten en hen te laten reageren op het voorafgaande of het komende.
De ter zake doende informatie komt uit de eerste hand.
Tevreden gebruikers en alle geïnterviewden ronden de succesvolle verbouwing af.
Een compliment voor de opbouw van deze documentaire.
Alle vragen worden gesteld en beantwoord.
Alle aspecten zijn evenwichtig in beeld gebracht.
De animaties zijn duidelijk in hun presentatie.
In de epiloog worden het bijzondere uurwerk en nog enkele andere details er nog even bijgehaald. Dit is leuke informatie, maar komt als mosterd na een gedegen maaltijd, immers de film eindigt in feite al als alle betrokkenen hun eindconclusie hebben laten horen.
Waardering: ZILVER
Videoclub Zaanstreek-Noord
Een playboy krijgt onbedoeld een herkansing in de schoot geworpen.
Een chronologisch opgebouwde luchtige speelfilm die in het eindshot zijn echte plot weggeeft.
Het scenario is eenvoudig, een beetje voorspelbaar maar wordt goed uitgewerkt, ook omdat aan de mise-en-scène veel aandacht is besteed.
We zien een goede introductie van de spelers en deze blijven goed in hun rol.
De cameravoering is niet opzienbarend in standpunten of bewegingen, maar is volgzaam aan het verhaal.
Het gebruik van autofocus is zichtbaar.
De montage is rustig, ook omdat de scènes niet eindeloos gedecoupeerd zijn; sterker nog…het zijn vaak one-shot takes.
De belichting had meer aandacht mogen krijgen.
De dialogen zijn goed verstaanbaar.
De dialoog in de molen is mooi in zijn dubbelzinnige opbouw.
Het koor zingt enthousiast en dubbelzinnig ‘Oh Happy Day’, maar is wel te lang in beeld gebracht; hierdoor verliest de film vaart. En bij een luchthartige speelfilm moet je het tempo niet laten inzakken.
Waardering: BRONS
Niek van Oostenbrugge & Piet de Haan
Twee broers moeten van een lijk af zien te komen. Of dat lukt??
Het scenario is hierin onduidelijk.
Weliswaar wordt getracht een lijk te laten verdwijnen, maar van wie is dat lijk?
Is het van een van de serveersters uit het restaurant?
Zo worden er meer vragen niet beantwoord: Wat zeggen de broers tegen elkaar in de auto? Wie is die serveerster? Hoe komt de bijna verdronken broer weer thuis? Waarom is hier op een suspense-achtige wijze gefilmd? Vanuit welke broer is het vertelperspectief? Van wie is de hand uit het water? Waarop slaat de titel?
De kijker mag je prikkelen met suggestie en niet uitgesproken verhoudingen, maar maak het plot dan wel helder.
De spanningsboog wordt wel goed opgebouwd, ondersteund door een nette cameravoering die stijlvast is in zijn close-up opnames.
Mooie belichting en een prima geluidsregistratie.
De twee broers spelen hun rol goed.
Waardering: BRONS
Jef Caelen
“Vroeger wordt steeds ouder als de toekomst zich verschuilt in het verleden”
Verscheurd en bijna vernietigd door het verleden ligt een getuige van dat verleden op de zeebodem.
De toekomst heeft hier het verleden in goede harmonie omarmd en ze gaan gezamenlijk verder.
In welke toekomst leven we nu?
De harmonie van onder de waterspiegel staat in schril contrast met wat zich in de geciviliseerde kosmos heeft afgespeeld.
Vocaal horen we en in zwart-wit zien we de uitwassen van het verleden, in DV gemonteerd beleven we het verleden als een attractie.
De metafoor van duikers, die vanuit het heden naar het verleden kijken, is zeer treffend ingebracht in deze film.
Dreigend kijkt het verleden in de camera, ieder moment lijkt een granaat nog af te willen gaan.
Maar het verleden leeft in vrede met het verleden.
We zien wel duikers, maar maken verder geen kennis met ze en dat stelt de kijker in staat objectief naar de film te kijken en dit te toetsten aan de eerder genoemde filosofische introductie.
Een prima verzorgde film met veel symboliek, veel informatielagen.
Let op dat de pretenties niet te ver doorgevoerd worden.
Waardering: ZILVER
Ruud Calis, Gerard van Eunen, Cor de Jong & Ruud Maarhuis
Het hoe en waarom van de paraplu komen we niet te weten. Maar een paraplu op de rails of op een intensive care of in een begrafenisauto opvoeren stijgt boven alle geloofwaardigheid uit. Creativiteit is er genoeg, maar hou het voor een groot publiek wel realistisch.
De titel laat de kijker weten dat dit filmpje een deel is uit een clubfilmfeuilleton. In clubverband is ongetwijfeld met veel plezier aan dit project gewerkt.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Tonny Lansink, Frans Ottink & Jan Linde
Zowel in beeld als in commentaar zien we het op stoom brengen van een stoomloc.
De film heeft geen inleiding, maar ook geen einde want het eindigt zeer abrupt. In het ‘middenstuk’ zien we enkele handelingen in beeld gebracht. Het commentaar is qua stijl oud Nederlandse schrijftaal, dit is niet meer van deze tijd.
De reportage komt over alsof de beelden bij toeval gemaakt zijn en later wat bij elkaar zijn geplakt. Waar is de stoker? Waar is de machinist? Zijn er niet wat meer details over deze loc? We horen nu alleen wat we al zien.
Leuk onderwerp, maar verzamel eerst informatie, maak een opnameplan/shotlist, zoek passende muziek en ga dan aan de slag.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Honza Hak
In een hele lange intro vindt de introductie plaatst van de fotograaf en zijn fysieke gesteldheid. Allengs begrijpen we dat zijn blindheid onafwendbaar wordt. Zijn gedachten hierover zijn rigoureus: ‘Dan hoeft het voor mij niet meer’. De interviewster accepteert dit vrij snel en gaat over tot de orde van de dag. Hier lag een indringend persoonlijke situatie waar niets mee gebeurt, dan alleen wat opnames van zijn passie: fotografie.
De omzichtigheid waarmee de interviewster de fotograaf benadert levert geen diepgang op en werkt zeer vertragend in de opbouw en afronding van de film. De kijker verliest iedere binding met de personen en het thema. Ook omdat er zeer lange shots vanuit eenzelfde camerastandpunt in de montage gebruikt zijn.
De reportage is tekort geschoten in zijn voorbereiding. Er is van tevoren niet goed nagedacht hoe dit gegeven filmisch en emotioneel verwerkt moest worden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Phocas Kroon
De film is meer een reportage dan een documentaire, het is immers een verslag van een schoolbezoek van een Joodse overlevende van de concentratiekampen.
De verteller introduceert zichzelf en geeft tevens zijn doel van betoog aan: ‘Als er maar een iets van leert!’ Dit is een boeiend gegeven dat helaas maar ten dele wordt ingevuld.
Zijn verhalen zijn indringend en worden ondersteund door beelden van ‘Westerbork’ en ander hartverscheurend archiefmateriaal.
De nabeschouwing door de jeugd en docent zijn niet opzienbarend en het is maar de vraag of zij er iets van geleerd hebben. Juist de reactie van die jongeren die nu niet wilden reageren hadden de film die inhoud en balans kunnen geven waarnaar gezocht werd.
De cameravoering is heel statisch en dat geldt eigenlijk ook voor de montage. We zien een pure registratie en missen een visie van de maker. Een onderwerp ansich, hoe beladen dan ook, is niet voldoende voor een goede film.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Gerard Brouwer & Didier Benoist
De film opent met een pan waarbij we uit een vallei in de stad worden gebracht. Een gedegen en duidelijke uiteenzetting van waar, wat, wanneer en waarom volgt. De kijker wordt goed geïnformeerd. Als de voice-over de informatie heeft verstrekt moet de kijker met de aangeboden beelden het verhaal verder afmaken. Het slot komt wel zeer abrupt, ook omdat de diverse processies nog niet afgelopen lijken. De verschillende processies zijn mooi in beeld gebracht. De muziek van de diverse orkesten is keurig gemonteerd ten faveure van een geslaagd continuïteitsverloop. Mooie sfeervolle beelden. Er ontstaat een meeslepende kadans dat helaas abrupt wordt afgebroken.
Maar we missen een invalshoek van de maker, nu is het een puur registrerend document geworden waarbij het ongetwijfeld emotionele slot van de processie ons onthouden wordt.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Winschoter Stadsjournaal
Een speelfilm met als strekking: Een onverwachte bewonderaarster weet Simon weer tot inspiratie te brengen.
Een chronologisch opgebouwde speelfilm met een mooie intro en verklarende flash back waarin goed gespeeld wordt. De verhaallijn is eigenlijk te summier voor de duur (lengte) van de film. De omslag komt wel heel simpel uit de lucht vallen.
Door de in schrijftaal geschreven dialogen die, onder een zeer zwakke regie, door de spelers worden opgezegd, verliest het verhaal elke geloofwaardigheid. Camera, licht en geluid zijn goed verzorgd maar gaan in hun totaliteit verloren vanwege de geloofwaardigheid.
Sommige scènes zijn ook veel te lang, zoals de dansscène in het theater en de scène in het café. De rit in de Porsche gaat wel heel traag. Op welke teksten wordt gedanst? Teveel tekortkomingen in de mise-en-scène, die voorkomen hadden moeten worden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Noud Hutten
Een zwerfster kan een aardig centje bijverdienen door medewerking te verlenen aan een tv reportage en komt met haar levensverhaal op de proppen. Allerlei verhandelingen uit haar verleden worden in flash backs weergegeven, maar de tijdsprong naar het verleden komt qua enscenering niet goed over. Zo lijkt de zwerfster nauwelijks in leeftijd te veranderen, zien we hedendaagse voertuigen als er naar het verleden verwezen wordt. Hier had beter over nagedacht moeten worden in de voorbereiding van de film.
Het scenario wordt te breed uitgesponnen, teveel verwikkelingen in een te korte tijdspanne. De hoofdzaken worden uit het oog verloren. Ook haar metgezel in de gevangenis heeft niet de uitstraling van een gedetineerde. Slim gedaan om een camerateam dicht op het onderwerp te zetten zodat beeld en geluid uit de eerste hand komen. De zwerfster oogt en acteert niet als een zwerfster. Het camerawerk is wel in de reportagestijl. De beroving in de juwelierszaak is interessant qua productie.
De crew heeft met veel enthousiasme aan de film gewerkt, maar heeft in de voortvarendheid het scenario niet goed overzien en daardoor zien we tekortkomingen in de mise-en-scène en verhaalstructuur.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Jan de Vries
Het leven gaat door in Pilanesberg, maar ‘hoe zit het met de dode giraf’, vraagt de jury zich af.
Is het nu een comedy of een komische reisfilm? Het commentaar onder de film heeft wel een hoog hilarisch gehalte. De beelden blijven in kwaliteit ver achter. Veel herhalingen.
De waarschijnlijk komisch bedoelde film schiet door in het lachwekkende en is naar de mening van de jury sec bedoeld om in clubverband te vertonen.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Alphons Joukes
De film vertelt de achtergronden en drijfveren van een kunstenares. Ze geeft tevens een impressie van haar veelzijdigheid en niet te stoppen drang om nieuwe kunstwegen in te slaan.
Na eerst een tekstblokje introduceert de kunstenares zichzelf en vertelt over haar werk en motivatie. We zien in een lineaire structuur afwisselend commentaar aangevuld met beelden.
De belichting bij het werk en bij de interviews is matig. Het camerawerk is mooi verzorgd. De muziekkeuze is passend maar let op dat bij het einde van de film ook de muziek moet eindigen en niet de muziek plots wegfaden. De aanpak van de film is goed, maar weinig origineel daar waar het werk van de kunstenares dat wel is.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Hernie Blom
Een 1 minuut vakantie(!!)filmpje, speelfilm lijkt iets te hoog gegrepen, met een leuke woordgrap als plot.
Origineel bedacht, leuk uitgevoerd, mooie close ups. De voice-over doet het reisverslag.
Hoort natuurlijk thuis op het 1 minuut festival.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Diny Kroon
De film biedt de kijker een reisverslag uit het prachtige Noord Tirol. Afgezien van de schoonheid van het landschap wordt het de kijker niet duidelijk gemaakt waarom de beelden geschoten zijn. Het totaal verwordt tot een fragmentarisch geheel. Hetgeen ook in de geluidsmontage tot uitdrukking komt. Alleen bij de waterpartijen horen we origineel geluid. De film kent te weinig camerastandpunten en -bewegingen om er filmisch geboeid naar te kijken. De verstrekte info door de voice-over voegt weinig interessante details toe over de Tiroler omgeving dan wat we al zien. De muziekkeuze is niet verrassend.
Een reportage over een boeiend landschap zou de kijker meer informatie kunnen geven indien er een onderwerp uitgelicht zou zijn zoals bijvoorbeeld het toerisme of de specifieke huizenbouw in dit gebied.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Dies van Nieuwenhuijzen
De film had een documentaire kunnen zijn indien het aspect van de Wende, waarover in de aankondiging gerept wordt, aan de orde was gekomen. Nu zien we een impressie zonder duidelijke opbouw. Een voice-over vertelt over de beroemdste inwoners van de stad: Goethe en Schiller.
De film begint wat plompverloren zonder veel kans op identificatie met het onderwerp. De informatie is erg gedetailleerd, soms zonder de daarbij behorende beelden.
De cameravoering is erg statisch maar heeft enkele mooie totaalopnames. Bij de montage zien we nog trillende frames, die hadden verwijderd kunnen worden. De voice-over spreekt de tekst netjes uit.
De impressie is niet verrassend in opzet.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Arie Heerkens
Het doel van de boodschap van de maker:
- het zou moeders van jonge kinderen verboden moeten worden te telefoneren als hun kroost thuis is, of
- een verveelde middag voor een viertal kleine kinderen krijgt toch nog een nuttige invulling.’
Een chronologisch opgebouwde speelfilm met een knipoog, waarbij de kinderen op de voet door de camera gevolgd worden. Parallel hieraan toont de moeder meer interesse voor een telefoontje dan voor haar kroost. Leuk idee, leuk verfilmd. De regisseur had de broodnodige hulp aan de moeder moeten verlenen qua spel en tekst. Het happy end wordt heel snel weggegeven. Nu is het verhaal heel dun geworden en komt niet verder dan een heerlijke familiefilm.
Een speelse film met veel leerpunten….!
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Hans van Woerkom
We zien in de vorm van een reisverslag een overzicht van enkele bouwwerken van de Maya-cultuur. Tegelijkertijd maken we enkele toeristische uitstapjes in de omgeving. De maker hinkt hier op twee gedachtes: Een mooi cultuurhistorisch gegeven of toch ook nog even de plaatselijke toeristische gebruiken meenemen in de film. In de montage had hier een keuze gemaakt moeten worden. De introductie van de film is netjes maar al snel raken we het spoor een beetje bijster vanwege het tempo, de diversiteit in onderwerpen, sprongen in de tijd, en de aangeboden informatie door de voice-over. De cultuur van de Maya’s is heel bijzonder, zoveel is duidelijk, maar laat dan ook alleen die cultuur zien in al haar facetten. Nu zien we eigenlijk een vakantiefilm daar waar de titel anders doet vermoeden.
De film biedt zeker leuke momenten in beeld, maar is qua cameravoering wat onstabiel en in de montage worden pans niet afgemaakt en zien we veel shots in een freeze eindigen, of vanuit een freeze wordt een volgend shot ingezet. Dit is geen mooie oplossing.
De muziekkeuze is sfeervol bij de reportage. Een hermontage sec over de Maya-cultuur is het overwegen waard.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Cor Vermeulen
De impressie van een bijzonder plekje in Nederland. Het is een impressiefilm en géén documentaire omdat daarvoor andere filmische kenmerken dienen te worden ingezet.
De leerzame en aandachtige kijker doorziet al snel dat het om een plaatselijke dierentuin gaat. De grap wordt al snel weggegeven en daardoor is het geheel weinig boeiend meer. Natuurlijk zijn de opnames mooi en is de montage goed, maar de angel is uit de film en een film zonder clou of spanning communiceert niet.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Jan Houtman
De reportage geeft een impressie van een vogelliefhebber. Maar wie is deze man eigenlijk en waarom doet hij wat hij doet? We volgen hem in diverse bezigheden maar krijgen geen persoonlijk beeld van hem. Hij introduceert zichzelf (moeilijk te verstaan) maar een nadere kennismaking ontbreekt. Ook van zijn werk als fotograaf krijgen we weinig te zien om ons een oordeel te geven wat nu het resultaat is van al zijn enthousiaste activiteiten in de natuur. Er ontstaat een fragmentarisch portret waar sommige bezoeken aan de natuur niet worden afgemaakt: het ophangen van het voedernetje; het verwijderen van de toegangspaal; zijn fotografisch werk? Teveel open eindjes om van een afgerond geheel (structuur) te kunnen spreken.
Enige onvolkomenheden in de techniek: Soms moeilijk verstaanbare hoofdpersoon, gebruik dan een voice-over. De voice-over kan dan tevens de benodigde informatie verstrekken die de kijker nodig heeft voor identificatie met de hoofdpersoon. De intromuziek komt heel bombastisch over, dit is in controverse met het onderwerp. Het camerawerk is volgend op de handelingen van de vogelliefhebber, probeer een meer journalistieke cameravoering te voeren. De kijker blijft achter met de vraag ‘Waarom is het voor mij belangrijk om met deze enthousiasteling kennis te maken?’
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2007 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)