Film nr. 6
FLORIS VERSTER, EEN BEGENadIGD COLORIST
Harry bakker, fred bakker en wout de bruijnE
Deze documentaire toont het leven en de ontwikkelingen in zijn werk, maar ook het tragische slot van de Leidse kunstenaar Floris Verster.
De documentaire begint met een plotselinge zoektocht naar zijn laatste rustplaats. De aanleiding hiervoor wordt niet direct duidelijk.
In chronologie van de tijd maken we kennis met Floris Verster, zijn talenten, zijn ontwikkelingen als schilder en zijn persoonlijke levenssfeer. Een tragisch levenseinde is zijn lot als zijn vrouw overlijdt en hij zijn huis noodgedwongen moet verlaten.
Met het stilstaan bij zijn verdrinkingsdood zijn we weer terug bij zijn graf.
Een voice-over verstrekt veel informatie aan de kijker, hoewel deze niet altijd parallel loopt met de beelden en naarmate de film vordert wordt de voice-over eentonig.
De gids in beeld neemt af en toe een overdreven ‘aanwijshouding’ aan en ook dit doet een beetje afbreuk aan de film.
De beelden zijn rustig, informatief en soms fraai van compositie.
De cameravoering is, vooral in de pans en de tilts, niet altijd even strak en verstoren het kijkspel.
De pianomuziek is rustgevend en ondersteunt de film.
De titels zijn met het grote lettertype niet verzorgd; ze komen te nadrukkelijk in beeld.
De enthousiaste makers verstrekken veel geluid- en beeldinformatie over Floris Verster. Er wordt een goed beeld van het werk van Floris Verster gecreëerd waarbij ook de relatie met het heden niet is vergeten.
Maar met een strakkere regie in beeld en tekst hadden veel foutjes voorkomen kunnen worden.
Waardering: BRONS
Film nr. 29
EEN EEUW VISTEELT EN NATUUR
MARK KAPTEIJNS
Een zwaar aangezette introductie in beeld en geluid doet de kijker het ergste vermoeden. Een mooi stukje natuur in conflict met zijn omgeving? Maar al snel blijkt dat het om een geregisseerde hersteloperatie in de natuur gaat. En dit proces gaat in goede harmonie zoals we al snel zien.
Er is natuurlijk in het begin de verstoring, maar alras herneemt de natuur zijn nieuwe situatie zoals die ooit geweest moet zijn.
Flora en fauna worden tijdens dit proces nauwkeurig gevolgd.
Het eindresultaat is mooi in beeld gebracht en er heerst tevredenheid alom.
Het vertelperspectief gaat mank wanneer wel de beheerder geïntroduceerd wordt als gids, maar we deze vervolgens nergens meer horen of zien.
De voice-over is dus onze gids.
Het enthousiaste commentaar in de eerste persoonsvorm is aanstekelijk, evenals het camerawerk. Dit camerawerk levert prachtige plaatjes op. De compositie, de fotografie en de beelduitsneden zijn groots.
De montage is mooi van opbouw, maar in onbalans met hetgeen in de intro aangekondigd wordt.
Goede muziekkeuze, hoewel we nu en dan wel de set-noise missen.
De grote liefde van de maker voor dit stukje natuur zien we in alles terug, maar het ‘kill your darlings’ principe had hier toegepast kunnen worden.
Een mooi document.
Waardering: ZILVER
Film nr. 25
HENK TEUNISSEN en SAN PIEPERS
Het leven van een vrouw op respectabele leeftijd lijkt weinig fleur meer te hebben. Het beperkt zich tot de dagelijkse sleur in het kleine wereldje om haar heen. Vlucht ze in drank of is het toch die onverwachte heer met zijn mooie boeket bloemen die de hoop op een vreugdemoment doet oplaaien?
De monoloog interieur vult met een gesproken gedicht de beelden aan. Beelden en gedicht vormen het totaal.
Door de rustige cameravoering, met voldoende half-totalen en close-ups en een vloeiende montage waarbij de decoupage goed is toegepast, ontspint het verhaal zich in een mooi tempo.
De muziekkeuze past goed bij het verhaal.
Bijzonder aan dit gedicht is dat er een humoristisch plot is ingebouwd – een noviteit?
Hoewel de vrouw wel erg veelvuldig haar beeldjes afstoft, overtuigt ze met haar spel de jury over haar aanvankelijke gevoel van mistroostigheid en het sprankje hoop dat de man met de bloemen bij haar teweegbrengt.
Waardering: ZILVER
Film nr. 9
VIDEOCLUB REALTIME
Vriendschap gaat door dik en dun.
Een bekend maatschappelijk probleem van de loverboys dient als basis voor dit scenario. Een scenario beoogt spelers en situaties zich te ontwikkelen tot een geloofwaardig geheel. Is dit goed tot zijn recht gekomen in deze speelfilm?
In dit scenario laat het ene meisje zich wel heel gemakkelijk ten prooi vallen aan een loverboy. Haar vriendin probeert nog wel tegengas te geven, maar verlaat snel de arena en treedt eigenlijk alleen krachtdadig op in het slot.
Wederzijdse ouders hebben een stereotype rol. De rol van de loverboy is meer die van een schoolkameraadje.
Zo ontstaat een speelfilm waarin obstakels, situaties en tegenpolen bedacht zijn, maar deze brengen de film niet in een stroomversnelling van ontwikkeling in personages en situaties. We zien dat ook terug in het wat vlakke spel van de spelers.
Het vertelperspectief is vanuit het reddende meisje.
Daar wordt alleen in de lang opgebouwde scène in de disco vanaf geweken.
Het overhandigen van het kettinkje met kruisje aan haar vriendin is een mooi symbool van eeuwige vriendschap.
Het camerawerk is redelijk, waarbij er voldoende afwisseling is in totalen, half-totalen en close-ups. De scène in de drogisterij is mooi opgebouwd.
De diverse scènes in de film volgen elkaar in snel tempo op, veelal op identieke locaties; daardoor ontstaat een fragmentarisch geheel.
De boodschap van de filmmakers is overduidelijk, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar de uitwerking van een scenario moet in een volgende speelfilm meer aandacht krijgen
Waardering: BRONS
Film nr. 34
RENÉ ROEKEN
De nitraatwinning in Chili is allang historie. Deze historie heeft veel littekens achtergelaten.
De maker laat dit in beeld en commentaar goed overkomen.
Na het exposé van dit bijzondere gebied in het Andesgebergte wordt de historie van dit bijzondere deel van Chili toegelicht.
De opkomst, het hoogtepunt en het verval van de nitraatindustrie en de gevolgen voor de mijnwerkers worden getoond en een prettige, in de gehoorliggende voice-over verstrekt aanvullende informatie.
De soms aarzelende camerabewegingen (met een vuile lens!) bevatten veel pans, in- en uitzooms.
De door de maker gemaakte super-impose historische beelden zijn gemonteerd met historische beelden uit de ’60- en ’70-er jaren, die overigens een andere invalshoek hebben.
De gebruikte muziek uit de ’40-er jaren, met het gegeven dat de nitraatwinning in de jaren ’30 is gestopt, ontstaat een onevenwichtig tijdsbeeld.
Ook Vera Lynn’s “We’ll meet again” past niet bij de beelden over het Andesgebergte.
De jury mist de bronvermelding.
Waardering: BRONS
Film nr. 8
JEF CAELEN
De Paasprocessie in Andalusië is heel intens en vol van emotie voor de deelnemers aan de tocht. Dit wordt indrukwekkend in beeld en geluid gebracht.
De kijker bevindt zich tussen de dragers en krijgt delen van de voorbereiding te zien.
De pijn en de emotie van de dragers is als het ware voelbaar tijdens de lange tocht door de straten.
Des te afstandelijker is de beleving van de toeschouwers.
We zien nauwelijks emotie of betrokkenheid. En zodra de processie voorbij is gaat men weer over tot de orde van de dag lijkt het.
Dit is door de maker treffend in beelden vastgelegd.
De tekst van de Vlaamse dichter Guido Gazelle past niet bij een Spaanse processie en wordt als een stijlbreuk ervaren.
Het commentaar bij de film is informatief en mooi geïntoneerd ingesproken.
De cameraman verdient een pluim door zich zo dicht op de handeling te bewegen.
In de montage zien we een mooie spanningsopbouw in de diverse scènes.
De stellingname van de maker is mooi vormgegeven.
Waardering: ZILVER
Film nr. 21
ETHIOPIË, AFRIKA’S BEST BEWAARDE GEHEIM
TON KRAAYENVANGER
De maker neemt ons mee op zijn reis door Ethiopië. Hij begint zijn reis in de auto op weg van Schiphol en neemt het nieuwsbericht over het vetpercentage in de gehaktballen als set-up naar de situatie in Afrika.
Dit is als controverse gebruikt, maar komt over als ‘erbij gesleept’. Het is een zwak punt in de overigens mooie film.
De kijker wordt meegenomen van Noord naar Zuid Ethiopië en maakt kennis met de natuur, de volkeren en rituelen in dit Afrikaanse land.
Het begin van de film toont veel totalen en half-totalen.
Voor de kijker wordt de film interessanter naarmate de maker dichter op de mensen filmt.
De close-ups van de mensen die zich voorbereiden op hun rituele feesten zijn erg mooi.
De beelden laten duidelijk zien dat de maker geïmponeerd is door de natuur, de volkeren en hun rituelen.
Hierin schuilt tegelijk het gevaar van het gebruik van dubbele of te lang uitgesponnen beelden en dat is in deze film het geval.
Er is een goede balans
tussen de tekst van de voice-over versus de live geluiden.
Pas echter op voor het gebruik van teveel superlatieven in het commentaar.
De muziek draagt positief bij aan de kwaliteit van de film.
Waardering: ZILVER
Film nr. 28
FRANS BOYMANS, HENNIE WANDERS en HENK KOOIJ
Loskomen van je werk lukt ook tijdens een opgelegde time-out niet.
De mise-en-scène in het kantoorpand, waarbij de hoofdrolspeler uit het raam staart en wacht op het begin van de vergadering, veroorzaken bij de kijker niet direct gevoelens van een stress-situatie.
De overgang vanuit de vergaderzaal naar de situatie op het strand zijn goed in beeld gebracht.
Aanvankelijk is niet duidelijk waar de man zich bevindt.
De kinderstemmen verraden de veranderde situatie maar de plot is nog niet verraden. De man deelt immers zijn instructies uit als was hij nog aan het werk.
Hierop reageren de kinderen met goed gevonden antwoorden.
Goed camerawerk door variaties en découpages in het begin zorgen hier voor een vlotte montage.
De camera kruipt steeds dichter op de man.
De enscenering van een hectische baan/kantoor missen we als set-up naar de plot.
Ook de muziek had hier een nadrukkelijker rol kunnen spelen.
Waardering: BRONS
Film nr. 22
RENÉ ROEKEN
Op het eiland Madagaskar leeft een bijzondere diersoort: de lemuur.
Alleen op dit eiland kunnen deze dieren zich in stand houden, laat de maker ons weten.
De inleiding laat ons diverse dieren en het ontstaan van Madagaskar zien. Vervolgens wordt uitgebreid op het eigenlijke onderwerp ingezoomd: de lemuren.
Nu en dan wordt een zijstapje naar andere diersoorten gemaakt die in dezelfde biotoop verblijven.
Het informatieve, af toe te belerende, commentaar wordt in beeld aangevuld met een trotse lokale gids.
We zien mooi camerawerk, met scherp gestoken beelden en veel wisselende uitsnedes.
Een mooi verzorgde geluidsband, waarin de set-noise geraffineerd is verweven met achtergrond geluiden.
De fascinatie van de maker voor de lemuren komt goed naar voren in deze documentaire.
Minpuntjes in deze film zijn de dubbele inleiding, het overbodige commentaar nadat de gids de kijker ook het een en ander had verteld en de muziekkeuze van Katie Melua, die als overdone wordt ervaren.
Waardering: BRONS
Film nr. 31
WILL VRIJENHOEK en KOOS VAN DER SPIEGEL (†)
In deze speelfilm wordt de strijd en het inwendige verlangen van een man om in vrouwenkleren te kunnen vertoeven omgezet naar een werkelijke beleving.
De strijd die de man voert met zichzelf, met zijn omgeving en met zijn vrouw wordt mooi opgebouwd en goed afgerond met de overwinning van de man op alle fronten.
De scène met de buurman in de tuin luidt de overwinning in naar zijn tweede identiteit.
De set-up in het begin van de film, als de rups liefdevol op een blaadje wordt geplaatst, wordt met het einde van de film ingelost. De metafoor van rups naar vlinder is mooi vormgegeven.
Er wordt mooi geacteerd in de speelfilm.
De vrouw met aanvankelijk harde verwijten komt in de laatste scène terug met een warme acceptatie.
De muziekkeuze is sfeerversterkend.
Mooi spel, mooi in beeld gebracht, een mooie film.
Waardering: ZILVER
Film nr. 2
GELEENSE SMALFILM- EN VIDEOCLUB
De opmerking van zijn vrouw ‘Bij jullie gebeurt nooit wat’ laat de suppoost niet los.
Dit verwijt blijft in zijn hoofd rondzweven en komt in zijn droom terug.
Hierin ontspint zich de klucht dat door goed verzorgd camerawerk tot leven komt.
De personages acteren goed en dragen bij het schilderij passende kostuums.
Er zijn goede camerastandpunten, er is aangepaste muziek en een vlotte montage.
Ondanks de leuke wendingen ontwikkelt het verhaal zich traag.
Het plot is een vondst; het drinkgelag met een “g” verandert in het drinkgelach met “ch”.
Een lineair verhaal met klassieke opbouw: introductie, ontwikkeling van het probleem, de oplossing of inlossing.
Overeenkomstig het kluchtmodel zijn de personages karikaturen van hun rol.
De makers zijn er inderdaad ook in geslaagd bij de kijkers een glimlach op de gezichten te toveren met het originele idee en de uitwerking van deze speelfilm.
Waardering: BRONS
Film nr. 16
FRANÇOIS AELBRECHT
Een grens of de grens is onzichtbaar en toch is er een wereld van verschil als je je in één van beide kanten bevindt.
De jury heeft waardering voor de maker, die van een dergelijk ongrijpbaar onderwerp een mooi document weet te maken.
De documentaire is voorzien van een prachtige, op veel plaatsen filosofische tekst, welke ook heel mooi is ingesproken.
Het mystieke van de grens wordt in het eerste deel van de documentaire mooi in beeld gebracht op de diverse locaties, aangevuld met leuke anekdotes in woord en beeld.
Het tweede deel brengt concrete grenszaken aan de orde, ondersteund met beelden uit een museum.
Secuur camerawerk, mooie research en een mooie balans tussen muziek en voice-over.
Opvallend is dat de maker voor zichzelf wel een grens getrokken heeft; hij blijft aan de Belgische kant van de grens.
Waardering: BRONS
Film nr. 37
MARCEL GEEVE en JAN VAN HOUTEN
Een telefoon is pas een telefoon als er verbinding is.
In een lineaire lijn volgen we de pogingen van een man om zijn nieuwe telefoon aan de praat te krijgen.
De set-up van de graafwerkzaamheden in het begin van de film haalt de ontknoping naar de plot er uit.
De uitgestelde stap in de drol is goed gevonden, evenals de scène in de winkel met de slotzin ‘Tot ziens bij Dixons’.
Het camerawerk is stabiel, met behoorlijk verschillende uitsnedes.
Er is geen découpage, hoewel er in veel scènes volop handelingen verricht worden.
Er is duidelijk gewerkt met een scenario, daardoor loopt de film lekker door.
De dialogen lopen lekker.
De speelfilm is verzorgd gemaakt, met als minpuntje het te vroeg weggeven van de plot.
Waardering: BRONS
Film nr. 5
MIENEKE MEIJ
Er is een erfenis op komst – de meningen over de verwerving daarvan lopen sterk uiteen.
De erflater besluit zijn dochters maar vast uit te nodigen voor een verjaardagsfeestje en laat ondubbelzinnig blijken dat hij erg gesteld is op zijn huishoudster en daarmee inmiddels gehuwd is.
Dan vallen de maskers van de dochters en schoonzoons pas goed af en ontstaat een situatie die de afwikkeling van de erfenis onbedoeld bespoedigt.
Een mooi gegeven dat ook mooi is verfilmd.
Het scenario geeft een goede opbouw in de verhaallijn.
De personages en hun motieven worden keurig geïntroduceerd. Consequent is één verhaallijn gevolgd, hoewel de mogelijkheden voor wat uitstapjes volop aanwezig zijn.
De oude man en zijn huishoudster acteren prima en maken in hun rol ontwikkelingen door.
De mise-en-scène bij het verjaardagsdiner, waarbij de twee partijen confronterend zijn neergezet, is mooi uitgewerkt.
Het camerawerk is mooi uitgevoerd, maar kent te weinig close-ups.
De kadrering is soms aan de krappe kant, soms ook een beetje afstandelijk doordat bijvoorbeeld aan tafel vanuit één camerastandpunt is gefilmd.
Er zijn geen actielijnen of découpages gezocht.
De geluidsmontage is strak op de las gemonteerd. Hier missen we het voorsteken van geluid of geluidsbruggetjes naar een volgende las.
Waardering: ZILVER
Film nr. 39
PETER KEIJSERS
Natasja beleeft haar 25e verjaardag vanuit een comateuze toestand en voor haar is beslist dat deze verjaardag tevens het einde inluidt van haar leven.
Bijna consequent is vanuit Natasja’s positie gefilmd; hier wordt goed gebruik gemaakt van een subjectieve camera.
Het openingsshot is in die zin gelijk erg confronterend.
Ze beleeft haar verjaardagsvisite met vriendin, ouders, zus en neefje en allen spelen zeer geloofwaardig.
Maar de meeste waardering heeft de jury voor de hoofdrolspeelster, die zeer geloofwaardig comateus overkomt.
De monoloog interieur geeft duidelijk weer wat Natasja zou kunnen beleven in haar coma.
Er is sprake van prima camerawerk in kadrering en standpunten, met een kleine kritische noot over het camerastandpunt met de kus.
De kus lijkt niet op het voorhoofd van Natasja maar op het bed terecht te komen.
Het toegevoegde geluid met de beademingsmachine is, hoewel deze aangrijpend kan zijn, goed toegepast.
Er is duidelijk een scenario geschreven en gevolgd, met geloofwaardig spel door de acteurs.
Aandoenlijk is de scène waarin het neefje inzet met ‘lang zal ze leven’. Prima spelregie.
De maker laat de toeschouwer in twijfel achter of het een goede beslissing was om te stoppen met de behandeling. Dit dilemma is uitstekend in beeld gebracht.
Waardering: GOUD
Film nr. 11
NAROZENINY (De verjaardag)
VLADIMIR MURTIN, EMILE DE GRUIJTER en JAN HOUTMAN
De negen kaarsjes worden op één na uitgeblazen, de wind wappert door de gordijnen.
De verjaardag is ten einde, de jarige verdwijnt met de wind.
Het normale leven kan weer zijn gang gaan, iedereen is weer welkom, de deur naar vandaag gaat weer open.
Dit is de apotheose welke voorafgegaan is door een beklemmende opbouw in spanning naar de dag van het jaar voor de weduwe.
Ze heeft zichzelf opgesloten in haar appartement, ze bereidt zich voor op de verjaardag van haar voormalige echtgenoot.
Parallel aan het zorgvuldig dekken van de tafel zien we de emotionele spanning die deze dag teweegbrengt bij de weduwe; ze laat vandaag de buitenwereld niet toe, vandaag is immers dé verjaardag.
Foto’s doen het verleden herleven, de geliefde wijn wordt ingeschonken.
De enscenering is bijzonder mooi: het uitblazen van de kaarsen, de wind door de gordijnen, de gedekte tafel waar de weduwe niet aanzit, maar als het ware als toeschouwer kijkt het verleden.
Mooie subjectieve shots met het wijnglas.
Prachtige muziekkeuze, zeer functionele set-noise (onder andere de klok), met de plotse stilte.
De film wordt louter door beelden verteld; het point-of-view is voortdurend vanuit de weduwe.
Er wordt fantastisch door de actrice geacteerd; mooie mimiek.
Een hele sterke film in al zijn facetten.
Waardering: GOUD
Film nr. 3
TOVERLINT WERKGROEP “TOT DE DOOD ONS SCHEDT”
Een huwelijk dat al op sterven na dood was, houdt de gemoederen van de reeds gestorven echtgenoten nog tot het verscheiden bezig.
De set-up laat al niets aan twijfel over: de echtgenoten zijn tot vechtgenoten geworden.
De tijdelijke ‘herrijzenis’ van beide echtelieden biedt nog even tijd om te evalueren, openhartige bekentenissen af te geven en elkaar nog even het onderste uit de pan te geven.
De vrouw voelt zich bevrijd, voor haar komt de dood als de bevrijdende scheiding.
De man gaat ontredderd de dood in.
De voorganger waakt ervoor dat de plechtigheid ordelijk en op tijd kan worden afgerond.
In een toneelmatige mise-en-scène stappen twee verongelukte personen uit hun doodskist. Af en toe keren ze daarin ook weer in terug. Dit is mooi gespeeld maar ook heel verrassend in beeld gebracht.
De karakters van de personen komen steeds meer naar boven naarmate de dialogen steviger worden.
De regie heeft hier prima werk gedaan.
In de montage is veel gedecoupeerd, mede mogelijk gemaakt door een multicamera registratie.
De belichting is dusdanig neergezet dat alleen wat de camera wil registreren, geregistreerd wordt. En de camera stond altijd op de juiste plaats.
Zwarte humor met een gouden randje.
Waardering: GOUD
Film nr. 14
EARLIK TROCH DE TIID (Eerlijk door de tijd)
DICK MARTENS
Portret, eigenlijk al een “in memoriam” van de stervende rietsnijder Lippe.
De introductie toont de begrafenis van Lippe.
In een lange flash-back komt de kijker veel over Lippe te weten. Afwisselende interviews met Lippe, zijn vrouw en vrienden worden aangevuld met beelden uit het werkzame leven van Lippe. Ze vormen een mooie compositie.
De gesprekken met Lippe in het riet zijn heel puur.
Lippe heeft zijn naderende einde geaccepteerd, maar houdt dat nog voor zich zelf.
We zien mooie opnames, zoals de close-ups van Lippe en van Lippe’s werk in het riet.
De set-noise is mooi gebruikt en goed afgewisseld met passende muziek. De scène in het ziekenhuis is echt overbodig. De film had moeten eindigen met zijn conclusie (earlik troch de tiid) bij de lege rietschuur.
De Friese taal geeft een extra laag aan de film.
De ondertiteling is goed, maar leidt ook een beetje af.
Een mooi portret, maar net te lang uitgesponnen.
Waardering: BRONS
Film nr. 19
CEES NIELEN
Als we de titel van de documentaire hadden gevolgd, dan waren we nu nog in het ongewisse geweest wat de maker had willen laten zien.
‘De schat van Gouda’ zou een betere titel zijn geweest.
En dat Gouda een bijzondere schat herbergt wordt de kijker duidelijk in woord en beeld uitgelegd door de koster van de St. Janskerk.
Uitleg over de historie van de gebrandschilderde ramen en het productieproces wordt door hem uitvoerig begeleidt.
Er is veel aandacht voor de schat van Gouda en zijn betekenis, daarentegen komen de gebrandschilderde ramen er bekaaid vanaf. Heeft dit te maken met tegenlicht effect?
De cameravoering is goed, met wisselende uitsnedes en veel close-ups.
De muziekkeuze is niet verrassend.
De geluidsmix is onrustig; te vaak wordt er met de volumeknop gewerkt als er tekst in moet.
Mooie animatie van het onweer met de brand als gevolg.
De koster vertelt heel veel over zijn schat. Als compensatie hiervoor hadden er wat meer rustpunten in de film ingebouwd kunnen worden.
Waardering: BRONS
Film nr. 24
JEF CAELEN
In een parallelmontage maken we kennis met het speciale onderwijs van deze school en de directrice die de methodiek toelicht.
De voice-over geeft goede aanvullende informatie op de beelden en op hetgeen de directrice uitlegt.
Het schoolbord achter de directrice verlegt de aandacht van de kijker.
Het gebruikte camerastandpunt bij het interview is eveneens niet ideaal.
Bij het filmen van de kinderen is vaak gekozen voor close-ups, wat een vriendelijke maar ook indringende manier is.
Er is goed gefilmd op de hoogte van de kinderen.
Gezien de prikkelarme omgeving die de kinderen nodig hebben, is het voor een cameraman een bijzondere klus om zijn beelden zo vast te leggen dat de kinderen er niet van uit balans raken.
De gekozen muziek is passend bij de film en er is goed gebruik gemaakt van de set-noise. De geluidsbalans is van het juiste niveau.
De film is een mooi visitekaartje van de school.
Is het als zodanig bedoeld of is de doelgroep breder? De film doet het eerste vermoeden.
Waardering: BRONS
Film nr. 7
YVONNE COPPENS, RON HOFMAN, BERT DE JONG, CORRIE MAST
& FILIP SLEURINK
Laat het betere pestwerk maar aan de vrouw over.
Menig partner zou dat toch zo langzamerhand moeten weten. Zo niet onze Nico.
In een lineaire opbouw van wederzijdse irritaties overmeestert Sjaan Nico.
Daar waar Nico denkt de sympathie van de kijker te hebben (getuige zijn knipoog in de camera) past Sjaan lik op stuk toe en sluit dit mooi af met haar blik naar de kijker.
De actielijn in de autoscène is heel mooi, qua camerastandpunt, in beeld gebracht.
De acteurs spelen irritatie, kwaadheid en zelfgenoegzaamheid op een geloofwaardige wijze.
De jury vindt het jammer dat het verhaal voornamelijk in dialogen verteld wordt en te weinig met beelden.
Waardering: BRONS
Film nr. 13
PHOCAS KROON
Anders dan de titel doet vermoeden zijn meer persoonlijke situaties de redenen voor een slippertje dan een midlife crisis.
Of, ben je meer in voor een verleiding als je je bevindt in een midlife-crisis?
In een geheel lineair verfilmd verhaal volgen we de man van ontbijtruzie tot en met zijn inkeer op de ontstane situatie.
Het meisje met haar plannen naar Parijs te liften wordt de man wel erg voorspelbaar in de schoot geworpen.
De dialoog in de auto is ongeloofwaardig voor twee mensen die elkaar zo kort kennen.
De ontwikkelingen volgen elkaar snel op.
De Parijs sequentie is heel redelijk neergezet.
Het plezier hebben met elkaar in de vreemde stad, het samen kleren kopen, dineren en vrijen, geven een idee van even los van de sleur te zijn en daarvan te genieten. Hier lijkt een goede spelregie te zijn gevoerd.
Maar na het nachtje Parijs komt inkeer bij de man; haar wereld is de zijne niet.
De film had meer tot de verbeelding kunnen spreken als meer op de actielijn was gefilmd. De camerastandpunten staan nu te vaak 90 graden op de actie.
De découpage is te aarzelend toegepast.
De man gaat wel erg snel over tot de verleiding en komt net zo snel weer terug van deze verleiding. Dit is te summier uitgewerkt in het scenario.
De acteurs spelen hun rol goed, maar hun karakters worden te weinig ontwikkeld.
Waardering: BRONS
Film nr. 1
GROEP ZEVENHUIZEN
Het gevecht om identiteit: de identiteit van het dorp, de identiteit van de dorpsleraar en de man die zijn ware identiteit onthult.
Het scenario geeft ruimte voor identificatie van de dorpssituatie en de hoofdpersonen.
De karakterontwikkeling is het sterkst bij de leraar, hij komt tot inkeer en schiet de travestiet te hulp.
De travestiet laat zich wel erg gemakkelijk zijn fiets afpakken. Ook zijn verschijnen in het hol van de leeuw is een zwaktebod in het scenario.
De overige dorpsgenoten en situaties worden wel heel stereotype neergezet.
De beide hoofdpersonen spelen hun rol geloofwaardig.
Het acteerwerk van de dorpsbewoners is in de meeste gevallen te vlak of overdreven.
Er wonen in dit dorp wel erg veel creeps zoals vervelende pubers, gewelddadige volwassenen, een wereldvreemde dominee en incompetente politie-agenten.
Het camerawerk laat mooie close-ups zien, met variatie in camerastandpunten en goede découpage.
De muziek ondersteunt de film en kent een toegevoegde geluidslaag. Technisch zit deze film goed in elkaar maar het scenario heeft zwakke punten.
Compliment van de jury voor de mooi grafisch uitgewerkte titels.
Waardering: BRONS
Film nr. 26
PETER VERSLUYS
Voor een documentaire is de stellingname van de maker pover.
Zijn hoop op behoud van de natuur zal iedereen willen onderschrijven.
We zien dat ook terug in de verhaallijn. Schoonheid en rust tegenover de harde bedreigingen.
Maar de bedreigingen worden geaccepteerd want vervolgens herhaalt zich het spel weer.
De opnames van het spiegelend landschap zijn mooi en goed in de montage verwerkt, zodat de veranderingen en bedreigingen goed naar voren komen.
De beelden vertellen het verhaal en zijn harmonisch op de muziek gemonteerd.
Waarom twee begintitels?
Waardering: BRONS
Film nr. 12
VIDEOFILMGROEP SAENDEN
In een zeer kort tijdsbestek wordt de kijker deelgenoot van vijf situaties in een flatgebouw.
In snel wisselende sequenties zien we op verschillende plaatsen in het flatgebouw zich vijf situaties afspelen: troost, verlangen, afscheid, verwachting en wanhoop.
De wanhoop trekt de andere nietsvermoedende flatbewoners mee in de zelfdestructie. En dat juist op het moment van genegenheid.
De makers zijn erin geslaagd om in slechts enkele shots levensechte mensen neer te zetten. Ze maken zelfs daarin nog een ontwikkeling door. De cameravoering is heel innovatief: via een tilt komen we vanaf buiten in een keuken, om vervolgens door vloeren en muren bij de volgende spelsituaties ongemerkt binnen te komen.
De camera neemt de kijker mee in zijn de tocht door de flat.
In de montage komt de spanningsopbouw prima naar voren.
De muziek en het toegevoegde geluid zorgen voor een goede ondersteuning bij de oplopende spanning.
In deze korte speelfilm doet de kus de vonk letterlijk overslaan.
Mooi uitgevoerd!
Echter, Videofilmgroep Saenden heeft in 5 minuten de ontwikkelingen van 5 situaties naar een apotheose gebracht. Was dit het doel? De ontlading komt daardoor wel erg snel.
Waardering: ZILVER
Film nr. 18
DICK BULTEN
Het is niet gemakkelijk om het leven van een ree te filmen.
Door hun scherpe reuk-, gehoor- en gezichtsvermogen hebben ze indringers gauw in de gaten en vluchten dan.
Toch is deze filmmaker erin geslaagd reeën te volgen in hun biotoop gedurende de verschillende seizoenen.
Daarnaast worden ook de invloeden van boeren en jagers op het leven van het ree toegelicht.
Voor kenners en liefhebbers is de gesproken informatie interessant, voor anderen is het al gauw te specialistisch door het vele jargon en de gebruikte Latijnse namen.
De intonatie van de voice-over is te monotoon.
Doordat over grotere afstand gefilmd moest worden, kent de film veel totalen en half-totalen. Enkele close-ups zijn waar dit mogelijk was goed toegepast.
Aan het begin van de film zijn overvloeiers gebruikt; was dit om springers te vermijden?
De gebruikte muziek past bij de film. De set-noise was echter te sporadisch hoorbaar.
De documentaire had iets ingekort moeten worden.
Goed punt van de maker is dat in deze documentaire het wel en wee van het ree niet opgehangen is aan de cyclus van de vier seizoenen, maar vanuit het ree gekeken is naar zijn leefsituatie.
Waardering: BRONS
Film nr. 4
SJEF POTTERS & DIRK WILLEM WONNINK
De documentaire over de bedreigingen van de zeespiegelstijging is door zijn eenvoud goed te volgen.
Na de introductie van de klokkenluider volgen diverse probleemsituaties, ondersteund met historische en recente beelden van de opspelende natuur.
De inhoudelijke boodschap van de film wordt mooi ondersteund met duidelijke animaties en komt daardoor geloofwaardig over.
In de filmische vormgeving zijn er tekortkomingen.
Het interview staat veel te lang en heeft een camerastandpunt dat vrijwel “en profil” is. Bovendien is de interviewer deels in beeld.
Filmen op de actielijn verhoogt de betrokkenheid van de kijker.
De maker maakt wel gemakkelijk gebruik van materiaal van derden.
Het signaal van deze klokkenluider dreigt onder te sneeuwen in de hype rondom de klimaatveranderingen.
De boodschap is helder, de verpakking maakt het flets.
Waardering: BRONS
Film nr. 10
LEO VAN EMMERIK
Vakmanschap is vereist bij de restauratie van de zo kenmerkende vakwerkhuizen in het Limburgse landschap.
Na een introductie van historie en situatie wordt de restauratie gedetailleerd gevolgd.
Met een Limburgs accent geeft een vertellende voice-over de nodige aanvullende informatie.
Van het eindresultaat blijft de kijker verstoken.
Het camerawerk is over het algemeen verzorgd met mooie sfeerbeelden. De camera zit vaak goed op de handeling en biedt mooie close-ups.
De pans zijn hakkelig.
De stofshots zijn mooi genomen.
Sommige scènes staan te lang in beeld, zoals het leggen van de dakpannen.
De muziekkeuze is vervreemdend van het onderwerp: blues-muziek en synthesizer-muziek.
Een waardevolle reportage van een cultureel stukje Limburg.
Waardering: BRONS
Film nr. 27
TOVERLINT WERKGROEP “TANTE”
Deze speelfilm volgt in een lineaire structuur de worstelingen van een dame op leeftijd die haar toekomst, maar ook die van haar bedrijf zeker wil stellen.
In een aantal scènes worden relaties en situaties op de boerderij neergezet.
Het vertrek van de huidige werkster en de komst van de nieuwe werkster brengt de plannen voor de toekomst van tante in een stroomversnelling. Ze kiest ten slotte voor zichzelf en laat de boerderij de boerderij.
Het probleem van tante, maar ook van de personages op de boerderij, worden onvoldoende geïntroduceerd.
Waarop is de spanning tussen de neven gebaseerd?
Ook de mate van handicap van tante blijft lang onduidelijk.
De set-up van het landschapsbeheer wordt niet goed uitwerkt.
Pas later wordt duidelijk dat tante, mede daarom, afstand wil doen van de boerderij, maar aan wie en wanneer?
Het verhaal en de ontwikkelingen daarin verlopen traag.
Afgezien van de ruziescène met Willeke zijn de acteerprestaties netjes. Tante speelt haar rol overtuigend!
We zien in de dialogen prima gekozen camerastandpunten, veelal goed op de actielijn, daardoor ontstaan mooie actie en reactie patronen.
De montage is mooi, we zien veel découpages.
Het draaiboek is keurig gevolgd; aan het scenario had echter meer aandacht besteed moeten worden.
Waardering: ZILVER
Film nr. 23
RVSL-TEAM
Hoe zou Henk mijn dood hebben verwerkt?
Met deze gedachte wordt het eerste deel van de speelfilm gevuld.
Van achter de jaloezieën in de slaapkamer maken we kennis met Henk, die troosteloos zoekt naar een teken van leven van zijn vrouw.
Henk was filmer en heeft nog opnames gemaakt van de laatste picknick samen.
Het vertelperspectief wordt geopenbaard als de camera wegrijdt van Henk.
Hij wordt getroffen door een hartaanval tijdens het filmen van de picknick. Vervolgens, ook van achter de jaloezieën, zien we Henk’s vrouw bezig zijn met afscheid nemen.
Ze ruimt zijn filmpjes op en doet de doos voor altijd dicht.
Zeer subtiel verhaal, waarin in een flash-forward de rouwverwerking van Henk overgaat naar de daadwerkelijke situatie.
Beelden vertellen het verhaal: de zoektocht, het geluk en het voelbare verlies.
Uitstekend scenario, met veel aandacht voor sfeer en mystiek.
De camera wordt steeds indringender in scherp gestoken beelden en komt steeds met closere uitsnedes.
Prachtige shots van achter de jaloezieën; we zien schaduwen lopen, van wie..?
Geloofwaardig acteerwerk van beide acteurs.
De belichting krijgt een minpuntje in de scène in de huiskamer met de projector.
De geluidsband is uitstekend verzorgd, met onder andere een verdubbeling in het volume.
Mooie titels!
Waardering: GOUD
Film nr. 30
JEF CAELEN
‘Soms zijn de dingen zoals je ze niet had bedoeld’.
Deze uitspraak van zijn vader spookt voortdurend bij David door zijn hoofd.
Het kruis dat David moet dragen omdat zijn ouders in scheiding liggen valt hem heel zwaar.
Verteld vanuit het perspectief van David wordt in een overzichtelijke chronologische verhaallijn kennis gemaakt met David en zijn ouders, die buitenbeeld ruzie maken. David raakt in paniek.
De bijbel bij oma inspireert David tot een boetedoening.
Moeder en David trekken bij een vriend in, waar David een behulpzame huishulp treft. Samen maken ze het kruis voor David. Maar het kruis is zwaar, heel zwaar. Het kruis verlost weliswaar zijn moeder van een verkrachter, maar met de vraag van David bij het beeld van Jezus ‘Is ook bij jou alles zoals je hebt bedoeld?’ trekt David zijn boetedoening in twijfel.
In het scenario worden de karakters goed geïntroduceerd en ze maken ontwikkelingen door.
De ingetogen woede van vader en moeder en hun teleurstelling over de situatie is voelbaar door de hele film.
David speelt zijn rol prachtig. Gevoed door impulsen zoekt hij naar een uitweg. Zeer degelijke casting. De scènes zijn mooi uitgelicht.
Het buitenbeelds geluid is functioneel toegepast.
De montage blijft boeien door de diversiteit in camerastandpunten met een aanvullende muziekkeuze.
De beelden vertellen het verhaal.
Een zeer verzorgde productie, waarbij aan alles is gedacht en perfect is uitgewerkt.
Waardering: GOUD
Film nr. 20
HUUB BERVOETS, PETER KEIJSERS & JEF CAELEN
(SELECTIEF 05)
‘Het is jouw weekend’.
Met een zichtbare worsteling stapt de man in zijn tweede wereld.
Hij twijfelt, zoekt, maar vindt ook in deze wereld niet zijn geluk.
Al snel in de film zien we zijn neiging tot travestie.
Een breuk in het gezin is onvermijdelijk.
De aanranding, poging tot zelfmoord, mislukte contact met het hoertje en de dichte deur bij zijn eigen huis maken van de man een triest hoopje mens zonder uitzicht.
Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit de man.
Toch zien we ook vanuit zijn vrouw haar worsteling, met als conclusie kiezen of delen.
Mooie scène is die als hij in de spiegel kijkt en denkt: “Wie ben ik?” en “Wat wil ik? Vader of…?”
De scène thuis bij het raam is vreemd; een panische vader tegenover een stoïcijnse moeder en een emotieloze dochter.
De muziek komt meerdere malen terug – een mooie symboliek van de gemoedstoestand.
Een film vol emotie gedragen door mooie belichting, sterke mimiek en geloofwaardig geacteerd door de hoofdpersoon.
Waardering: ZILVER
Film nr. 17
TOBIAS STOKHOF
Als een duveltje uit een doosje (eigenlijk kistje) brengt een computer een klas op hol.
In een mooie enscenering van de dertiger jaren ondervinden kinderen van de lagere school de zegening van de moderne ‘Aap Noot Mies’ leesplank. De tweede verhaallijn tussen de jongen en het meisje lost mooi op in de andere verhaallijn als het muisballetje als knikker wordt teruggeven.
Mooi authentiek zowel in de props maar ook in zwart/wit beeldtechniek. Zwijgende film, maar met een goede geluidslaag met projectorgeluid en ‘slapstick’ muziek.
De regie was bij de brand niet alert genoeg: spuiten met een platte brandslang, kinderen kijken in de camera, de scène is rommelig afgerond. We horen opeens lachende kinderen in een stomme film als de meester natgegooid wordt.
Een leuk idee, met veel aandacht voor de mise-en-scène.
Waardering: BRONS
Film nr. 15
JEF CAELEN
Het bed en de keuken, in menig huis zijn dit de arena’s voor een gelukkig huwelijk.
Echter niet in dit huwelijk.
De relatie zit klem; gevisualiseerd door het vastzitten onder het bed en háár mijmeringen over het huwelijk dat vooral zijn huwelijk is geweest.
‘Domme gans’ doet voor de vrouw de emmer overlopen en ze ziet zichzelf opbloeien tot een zelfbewuste vrouw met karakter.
In haar keuken trekt ze haar plan.
Hij daarentegen wordt kleiner en kleiner, zijn hemelbed dreigt een hel te worden.
Het tragi-komische verhaal is voortreffelijk in beeld gebracht met prachtige camerastandpunten.
De kikvorsperspectieven zijn zeer functioneel; hij moet opeens naar haar opkijken.
Het lange shot in de woonkamer, die eindigt als zij met een glas wijn op de bank gaat zitten, is prachtig.
Subjectieve shots scherpen het verhaal aan.
Zowel vanuit de man als vanuit de vrouw wordt het verhaal verteld.
De muziek van André Hazes zet nog eens extra druk op een ontwikkeling in het verhaal.
Waardering: GOUD
Film nr. 38
BEN TRAGTER
De film is naar de mening van de jury meer een promotiefilm dan een documentaire over een mooi stukje natuur.
Dit wordt met name ingegeven door het laatste deel van de film, waarin excursies en activiteiten uit het jubileumjaar getoond worden.
Dit deel van de film wordt ook als overbodig gezien.
We zien heel mooi en stabiel camerawerk; goed op de actielijn met goede afwisselingen in totalen, mediums en close-ups.
Goede passende muziek.
De set-noise is goed gebruikt, zoals bij de libel die op het takje landt.
Mooie commentaarstem, die aanvullende informatie verstrekt.
De maker heeft een mooi beeld gemaakt van het Vragenderveen en had zich eigenlijk daartoe moeten beperken.
Waardering: BRONS
Film nr. 33
KLEAR KIMEN (LEEUWARDEN)
De eindscène is cruciaal in menig speelfilm, zo ook hier.
In een eerdere set-up horen we de man spreken over een ‘notaris opzoeken’ en zien we ook wel de verwisseling van bril, maar een dermate heftig slot past niet bij de karakter van de man en ook niet met de veelal humoristische scènes in het eerdere deel van de speelfilm.
Op de eindscène na is het op-en-top genieten.
In een mooi gevonden verhaalstructuur leren we het tweetal al winkelend kennen. Zittend op een bankje in de winkelstraat met een sigaretje ontrolt zich in een flash-back het hoe en waarom van de relatie.
In daarop volgende scènes wordt de irritatie tussen beide personen subtiel opgebouwd.
De karakters worden prachtig neergezet en ontwikkelen zich in hun rol naar een wanhopige man en een hebzuchtige vrouw.
De film kent vele set-ups, die allemaal keurig ingelost worden, zoals het stiekem roken, discussie over nieuw meubilair – vrachtwagen in volgend shot op de stoep, het terloopse gesprekje van de buurvrouwen, in de kroeg waar zijn maatje hem waarschuwt voor deze vrouw.
Deze laatste scène is ook goed gedaan omdat het perspectief met een camerabeweging verplaatst wordt.
De ‘sprechhund’ scène mag niet onvermeld blijven: Hij spreekt zijn frustraties tegen het rund en dat gaat over in een monoloog interieur.
Er is keurig op de actielijn gefilmd. In de kledingwinkel is een mooie rijer gemaakt.
De scène in de auto is uitgekiend gedaan. We zien mooie close-ups van de spelers.
Prima acteerprestaties, met een pluim voor de hoofdrolspeler.
De ontmoetingsscène is heel treffend gespeeld.
De Friese taal doet het goed.
Een mooie speelfilm, waarin de regie zichtbaar de touwtjes in handen heeft gehad (behalve in de slotscène!).
Waardering: ZILVER
Film nr. 32
LEO BAETEN
De documentaire kent drie informatieve lagen welke verweven zijn in een fictie deel en in een non-fictie deel.
De informatieve, objectieve laag, wordt door een vrouwenstem begeleid. De beleving, de subjectieve laag, horen we van de mannenstem/pelgrim. De historische verhaallijn wordt verteld door de monnik van Cluney.
Het fictie gedeelte is de enscenering in het klooster. De non-fictie is de tocht van de pelgrim.
Een pelgrimstocht kenmerkt zich door soberheid.
Dit zien we ook terug in het camerawerk – statisch, registrerend, ingetogen.
Het beeldmateriaal is matig van kwaliteit.
Er is met set-noise gewerkt, maar het geluid van de voetstappen van de pelgrim missen we.
De beelden zijn mooi op de muziek gemonteerd.
De scènes in het klooster zijn heel statisch gespeeld.
De pelgrimstocht met zijn historische wetenswaardigheden zijn door gebruik te maken van de verschillende lagen mooi uitgewerkt.
Heden en verleden volgen hetzelfde pad.
Waardering: BRONS
Film nr. 35
VIDEOCLUB BEST
Je moet niet alleen je sollicitatiegesprek goed voorbereiden, maar ook de reis er naar toe...
De speelfilm begint met een parallel tussen moeder en zoon.
Hierdoor ontstaat verwarring; wiens point-of-view is leidend?
Allerlei hindernissen, soms wat voorspelbaar aangeboden, brengen de sollicitant toch nog op tijd.
Of je ook echt al deze tegenslagen in anderhalf uur kunt overwinnen…?
Het gehaaste gedrag van de hoofdrolspeler, gevoed door actie en reactie, wordt goed in beeld gebracht.
Eenvoudig camerawerk – we missen het toepassen van de découpage; de film had hierdoor nog meer tempo kunnen krijgen.
Sommige shots staan wel heel lang, zoals bij het station en de renscène. De muziek zweept het tempo op.
Een mooi detail: Als de jongen voor het bedrijf staat is het autootje schuin achter hem te zien in de spiegeling van de ruit.
Door de voorspelbaarheid van de hindernissen weet de kijker meer dan de sollicitant; de plot werkt daardoor niet lekker.
De beelden vertellen teveel het verhaal.
De film duurt 10 seconden te lang; het eindshot staat haaks op het verhaal.
Waardering: BRONS
Film nr. 36
NIEK VAN OOSTENBRUGGE
Achter de façade van ‘Hooggeëerd publiek’ geldt het credo: Overleven!
In drie delen zien we het circus komen, optreden en weer vertrekken.
De opbouw van het circus is met dynamisch camerawerk vastgelegd, met mooie close-ups, dicht op de personages en goede beeldvariëteit.
Terloops maken we kennis met de leden van het circus.
We zien grote delen van de voorstelling van het circus en komen steeds dieper op het leven van de circusartiesten: passie en saamhorigheid.
De interviews bieden rust in de hectiek van de circusbeelden.
De interviews met de pater familias en zijn vrouw zijn heel mooi.
Mooie opnames van kijkende oma en vader met zijn kind op de hand.
Er zijn wel erg veel introducties van leden van de familie.
Het opruimen en het vertrek vormen het slotdeel van de documentaire.
De grootte van het circus komt wel mooi tot uiting in het slotshot, maar het shot staat natuurlijk veel te lang.
De emotie en de overlevingsdrang komen goed naar voren in camerawerk en in de montage.
Er is mooie muziek gebruikt van de componist Nino Rota.
Tijdens de circusdag is heel veel mooi materiaal geschoten.
De maker heeft te veel van dit materiaal gebruikt in deze documentaire: teveel introducties, te lange opbouw en het veel te lange slotshot.
Waarom niet de hele film in het Frans met Nederlandse ondertiteling?
Waardering: ZILVER
Niet vertoond *
PETER JANSEN
De titel van dit document dekt de lading niet. Wat we zien is meer van vóór 50 jaar samen.
Peter neemt de kijker mee naar allerlei plekjes in Nederland, waar zijn ouders cruciale tijden hebben doorgebracht.
Interviews en binnen- en buitenbeelds commentaar vullen deze film verder aan met familiewetenswaardigheden.
De film geeft tevens een aardig tijdsbeeld van toen.
De muziek doet het goed bij de beelden.
Als familiedocument is de film zeker geslaagd; de objectieve kijker ervaart naast weinig betrokkenheid, een aantal tekortkomingen. Zo is Peter op te grote afstand geïnterviewd, zien we voornamelijk totalen en zijn de opnames niet altijd even scherp.
De montage is mooi.
De doelgroep voor deze film is de familie. Daar zal deze film ongetwijfeld hoog scoren.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
CHina, EEN REIS LANGS SteDEN EN DOrPeN
DIRK SCHILP
Een reisverslag door delen van China.
De reis en reportage wijken af van de al bekende toeristische reisverslagen; er is een eigen route gevolgd.
Sommige observaties zijn interessant, zoals bij de kaarters, de rijstmolen en de straatzangers. We zien dan China en haar bewoners van dichtbij.
De cameravoering is veelal met half-totalen en totalen; we missen close-ups.
De muziek is te hard gemixed, we missen het echte geluid van China.
De tekst is op ‘huiskamer’-niveau zoals ‘Pfoei, China is wel groot zeg’, of bij op het station ‘zoals je wel kunt lezen’.
De maker heeft alles willen laten zien in dit verslag.
Wat voor de camera kwam is vastgelegd en de verleiding is ook erg groot als je een dergelijke reis maakt.
De objectieve kijker vraagt in zo’n verslag meer diepgang of keuzes in onderwerpen, die je van te voren moet maken.
Voor de kennissenkring van de maker is dit beslist een mooi verslag.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
LEO SIJTSMA
Sint Petersburg en een theater-dansvoorstelling vormen het eerste deel van deze vakantiefilm.
Veel shots zijn genomen vanuit boten en autobussen, waardoor deze vaak onrustig ogen.
Ook de regelmatige switch van de theater-dansvoorstelling naar kerken, kathedralen en andere bezienswaardigheden in Sint Petersburg geven een rommelige indruk.
Na de beelden van de stad Sint Petersburg worden nog beelden getoond van de metrostations en het Rode Plein.
De filmmaker is duidelijk onder de indruk van de twee steden en laat dat blijken door het gebruik van veel superlatieven in het commentaar. Laat de kijker zelf beoordelen of iets mooi, prachtig of fascinerend is!
De film bevat daarnaast zoveel informatie, met namen en jaartallen, dat het voor de kijker niet te bevatten, laat staan te reproduceren is.
De voice-over heeft vaak niet genoeg aan de hoeveelheid beelden om zijn tekst onder te zetten, waardoor hij sneller gaat praten. Dit komt de verstaanbaarheid niet ten goede.
Het algemene advies voor deze film is te selecteren in beeldmateriaal en vooral veel overbodige informatie weg te laten.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
GROENE ENERGiE EN BlaUWE STROOM
PAUL GOEDHEER
Na een introductie over IJsland en de hoofdstad Reykjavik blijkt de film zich te ontwikkelen tot een oproep aan de wereld om gebruik te maken van duurzame energiebronnen. In de afronding van de documentaire wordt afgeweken van de beelden van IJsland. Deze beelden en de wat verplichte oproep doen afbreuk aan het voorafgaande.
Aanvankelijk lijkt de film een reisfilm, met toeristische beelden die op een toeristische manier tot ons komen.
Het camerawerk laat te wensen over in scherpte. Bewegingen zijn niet afgemaakt, er zijn schokkerige pans en er wordt gebruik gemaakt van verkeerde filters op bepaalde momenten.
Er zijn verschillende, wellicht onervaren, camerateams aan het werk geweest. We zien dit terug in de beelden die veelal uit totalen bestaan.
Het commentaar tijdens de wandeling door Reykjavik is niet in overeenstemming met wat we zien. Ruziemakende inwoners zien we niet. Het regelmatig herhalen van de in de stad veel voorkomende bedorven eierenlucht is onnodig.
De informatie over het gebruik van de waterkracht en het warme geiserwater wordt gehaast opgelezen met gebruik van veel jargon.
Hoewel de mooie grafische ondersteuning een verheldering geeft over een aantal ‘groene’ processen, is de presentatie over aluminium moeilijk te volgen. Dit stuk had ook weggelaten kunnen worden.
De boodschap hoe IJsland omgaat met haar energie is goed (mooie titel!), maar blijft hangen in een reisverslagsfeer. Dat zal niet de bedoeling zijn geweest van de energieke IJslandbezoekers.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
MICHAEL VINK
Een mooie, doch fotografische, impressie van enkele landen in Indo-China.
In een willekeurige volgorde van voor de camera bewegende beelden maken we kennis met de vier landen. De beelden zijn per land gegroepeerd, maar staan net te kort op het scherm om er ook echt van te kunnen genieten.
Tweemaal is in de film een stijlbreuk gepleegd. De westerse toeristen breken namelijk de oosterse sfeer en de cross-overs zijn een dissonant op de gekozen structuur van de harde lassen.
De muziekkeuze is goed en de beelden op zich zijn heel mooi, maar het is veel meer een diashow dan een film.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
JOOP MODDERKOLK
Een reisverslag naar Dharamsala.
Een dubbele introductie van plaats brengt de kijker in deze Noord-Indiase plaats. In twee hoofdstukken wordt het dagelijks leven uitgebeeld en door een voice-over nader toegelicht.
De cameravoering is redelijk; we zien vooral totalen, afgewisseld met enkele close-ups. Het dagelijks leven van de bevolking is goed in beeld gebracht. De teksten zijn informatief, maar zeggen soms wat we al zien. Het deel over de residentie van de Dalai Lama is boeiend.
Het verslag is beknopt, het blijft wat oppervlakkig en had meer diepgang verdiend. Nu is het een registratie gebleven.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
Gerard LEHMAN DE LEHNSFELD
De film is meer een reisverslag dan een documentaire. Weliswaar wordt de bouw van de koepel netjes uitgelicht met historische informatie, maar dat maakt het geheel nog niet tot een documentaire.
Dit is ook het manco aan de film: De mooie toelichting op de bouw van de koepel en een toeristisch verslag van enkele bekende plekjes in Florence.
In zijn enthousiasme over de locatie Florence heeft de maker vergeten keuzes te maken en de onderwerpen te ordenen en evenwichtig in beeld te brengen. Het stukje over de Ponte Vecchio is daar een voorbeeld van: we gaan van links naar rechts en omgekeerd.
De reportage is ‘overbelast’. Er zijn te veel beelden, te veel toeristen, te veel foto’s en wisselingen in de tijd.
Dat de maker weet hoe het wel moet, wordt bewezen met het gedeelte over de bouw van de koepel. Dit is zorgvuldig gedaan en prima gedocumenteerd in beeld gebracht.
De muziekkeuze past niet (met Que serra, serra) en filmmuziek van de Godfather roept heel andere associaties op.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
ANNELIES HEESAKKERS
Werken in een circus is het mooiste op de wereld. Maar kan dit circus blijven?
Clown en spreekstalmeester Didi toont ons zijn familiebedrijf: Circus Rigolo.
De circustent wordt
opgebouwd terwijl we door clown Didi worden geïnformeerd over het heden en de
geschiedenis van Circus Rigolo. Het familiegevoel en het plezier dat de familie
beleeft aan het werken in het circus worden duidelijk in beeld gebracht met
beelden van nu en toen.
De interviews met Didi zijn en profil in beeld gebracht, hetgeen afstandelijk werkt. Houd de actielijn in acht met interviews.
We zien veel totaalshots en halftotalen. De close-ups van de kinderen in het publiek zijn goed en laten het enthousiasme en de betrokkenheid van de maker zien.
Door uitsluitend de cameramicrofoon te gebruiken is de verstaanbaarheid in het circus niet goed. De geluidsmix is onrustig; gebruik juist de set noise als sfeermaker.
De film begint nogmaals met de opbouw van het circus op een andere plaats.
De indruk ontstaat dat er terloops is gefilmd, een draaiboek of shotlist kan hierbij van dienst zijn.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
EDWARD SNIJDERS
In deze documentaire missen we een stellingname van de maker. In ieder geval missen we de handtekening van de maker.
In een veelheid van beelden maakt de kijker zeer uitgebreid kennis met het onderwaterleven rond het rif-atol in de Rode Zee.
De intro verklapt de rest van de film al. De beelden worden begeleid door zeer gedetailleerd commentaar. De film is onderverdeeld in hoofdstukken, maar deze zijn onderling weinig verschillend, uitgezonderd het deel dat in de nacht gefilmd is.
De cameravoering is mooi. Fotografisch is het voortdurend smullen, maar in een dergelijke omgeving is dat niet moeilijk. De cadeautjes liggen voor het oprapen.
De muziek in het begin van de film staat te hard. Waarom is de filmmuziek van Ben Hur gebruikt?
De film heeft voor de neutrale kijker geen aanknopingspunten. Met wie of wat kan hij zich identificeren? Wat wil de maker met deze film?
De film kan eindeloos doorgaan, er zit geen ontwikkeling in, het blijft bij kijken naar mooie beelden en luisteren naar te gedetailleerd commentaar.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
AWAKENING – EEN VROUW STELT VRAGEN
CINE LEUSDEN
Op de eindstrip van de film wordt vermeld dat de film niet vertoond mag worden buiten de doelgroep waarvoor de film is gemaakt.
De jury respecteert dit, maar zal dan ook niet een juryrapport kunnen samenstellen.
Deze film had niet ingezonden moeten worden naar de NOVA.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HOE EVERT VERSCHEEN in KOLdERWOLDE
LEO HARLAND
De reportage kent twee verhaallijnen.
De ontwikkeling van Evert van Hemert en hoe hij over zijn materiële status denkt, komen uitgebreid aan de orde in dit filmisch verslag over deze frivole kunstenaar.
De kijker krijgt een mooi kijkje in de kunstfabriek van Evert, waarbij het in brons gieten van zijn werk speciale aandacht krijgt. Het is eigenlijk een verhaal in het verhaal.
De film eindigt met de expositie. De expositie voegt niets toe aan het levensverhaal van Evert; we zien veelal alleen maar de bezoekers.
Deze kunstenaar heeft veel te vertellen en dat doet hij dan ook uitgebreid…in beeld. En juist hier had de maker zijn kunstje moeten laten zien door in de montage inserts over Evert te monteren.
Om tijdsverdichting te creëren zijn veelvoudig overvloeiers gebruikt, zoals bij het maken van de schilderijen. Deze oplossing is niet goed en is gekozen om het gebrek aan reactieshots (cut aways) te camoufleren.
De camerapositie bij de interviews is niet goed, d.w.z. hiet op de aktie-as en op afstand.
De montage is traag omdat shots, veelal ook nog vanuit dezelfde positie, te lang staan. De ontwikkelingselementen van Evert zijn hoofdstukken, de verbinding ontbreekt. De muziekkeuze past bij de persoon Evert.
De maker heeft een boeiend persoon in doen en laten gespot, maar heeft verzuimd dit compact en met zijn filmische handtekening te presenteren.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
EN EEN GROTE VISSERSSTAD
TON en NEL REEKERS
Het is een leuk gegeven om in een reportage de visvangst door mensen en de visvangst door vogels naast elkaar uit te werken. Helaas is de film in onbalans omdat de nadruk komt te liggen op de vogels tijdens de visvangst, het broeden en hun leefgebied.
Bij de introductie worden shots getoond van een bus, een geldpinnende man, een bar en toeristen die niets met het thema van de film te maken hebben. Dit had evengoed weggelaten kunnen worden.
Het camerawerk is verzorgd, met prachtige shots van vliegende vogels op het eiland Farn.
Hoewel je gefascineerd kunt raken door de natuur, moet bij de montage vlotter gewerkt worden.
Er worden te veel beelden getoond van vogels met vissen in de bek en die beelden staan vervolgens ook te lang.
Het commentaar door de voice-over is verzorgd, maar wordt vlak en monotoon uitgesproken.
Het einde van de reportage komt wel erg plotseling.
De reportage had zeker aan kracht gewonnen met een vlottere montage. Nu is dit onderwerp te lang uitgesponnen omdat er te veel beeldmateriaal is gebruikt.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
SANKT MORITZ, TOP OF ThE WORld
FRANÇOIS AELBRECHT
Sankt Moritz getoond in zomer en winter. De superrijken en de iets minder gefortuneerden houden hier onder meer hun vakantie. Zeg je Sankt Moritz, dan zie je luxe en weldaad. Dit uit zich in enkele beelden van een diner in een luxe hotel, met champagne, mooie brillen en luxe uurwerken.
Deze beelden tonen echter niet aan dat ze exclusief genomen te zijn in Sankt Moritz.
De maker presenteert Sankt Moritz als ontmoetingsplaats voor rijken en als schouwspel voor andere bezoekers.
Ook de natuur in de omgeving van Sankt Moritz komt aan bod, evenals een bezoek aan een openluchtconcert.
Het is de jury wel duidelijk welke vakantiegangers dit gratis concert bezoeken. Dit sluit echter niet aan bij de titel en het onderschrift van de film; hier komt een ander thema om de hoek kijken. Het onderliggende thema ‘luxe’ wordt losgelaten als we medereisgenoot worden in een vakantiefilm.
De winterbeelden uit Sankt Moritz hadden achterwege gelaten kunnen worden, aangezien hier in het commentaar niets wordt toegevoegd. Het maakt de film onnodig langer.
Het camerawerk bestaat uit veel in- en uitzooms, pans en tilts.
Hoewel sommige inzooms slordig en zoekend zijn (bij het hotel en het concert) zijn de pans en tilts wel kaarsrecht genomen.
De voice-over heeft een prettige stem, waardoor de soms wat “gebeeldhouwde” zinnen minder storend overkomen.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
THE GRAND TETONS en YELLOWSTONE NATIONAL pARK
LEO VAN DE VEERDONK
Een reisverslag van twee bekende parken in de Verenigde Staten.
De twee parken komen uitgebreid aan de orde.
De maker is goed bij de les gebleven. Weliswaar zien we het park zoals we het kennen, maar er is sprake van selectie: het niet alles willen laten zien.
De voice-over vertelt veelal wat we zien.
Eenvoudig camerawerk met te weinig close- ups en geen verrassende camerastandpunten. Leg meer diepte in de fotografie.
De set noise, zoals bij de geisers en watervallen, is bijna geheel weggedraaid. De voice-over klinkt als ingeblikt.
De film geeft een aardig beeld van de parken, maar heeft filmisch te weinig te bieden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
TURF, HET BRUiNE gOUd VaN RoOseNDAAL
HENK HEINEN
De film vertelt ons over de turfwinning in Zuidwest Nederland in vroeger tijden.
In een lineaire lijn wordt verteld hoe turf ontstaat en op welke wijze deze ontgonnen is. De gevolgen voor het landschap vormen het slot van de film. Het geheel wordt ondersteund door een bijzonder enthousiaste voice-over die de kijker van veel informatie voorziet. Animaties en oude prenten verluchtigen het een en ander.
De cameravoering is erg afstandelijk; we zien vooral veel totalen.
De montage mixt animaties, prenten, tekeningen en live-beelden tot een geheel.
De trukendoos komt er aan te pas als we een turfschip door de lucht zien zweven. Deze scène doet afbreuk aan de film, evenals de stills. Het commentaar is aanvullend, maar geeft te veel informatie.
De film heeft een tekort aan eigen goed geschoten beelden, het leunt teveel op ander materiaal.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
BEILER VIDEO CLUB
De makers van deze speelfilm hebben het zich niet gemakkelijk gemaakt.
De moeilijkheidsfactor van dit script is niet zozeer de geloofwaardigheid van het verhaal, maar of het verhaal wel geloofwaardig in beeld gebracht is. Met dit laatste heeft de jury veel moeite.
Een paar voorbeelden om dit te onderschrijven:
De ruzie op straat als Olivier thuiskomt. Deze ruzie kent geen opbouw naar de ruzie en het spel van de vrouw begeeft zich al direct ver in het rode.
Een paar scènes, bijvoorbeeld het schrijven in het dagboek, wordt meer dan eens gebruikt.
De dokter blijft maar hangen in zijn gepuzzel met de formule, dit wordt ook te vaak herhaald.
Elke handeling wordt uitvoerig in beeld gebracht.
Overduidelijk zien we een niet draaiende, maar wel geluid producerende zaag op de schedel. Andersom was beter geweest.
Het verhaal is lineair verfilmd. De ontwikkelingen in de film zijn traag, mede ook omdat kennelijk alle handelingen in de scène gefilmd moesten worden zodat de kijker maar niets mist.
Vanuit wiens perspectief wordt het verhaal verteld?
De regie had hier moeten ingrijpen door keuzes te maken in (kortere) scènes en point of view te bepalen.
De special effects zoals de hersenen onder stroom zijn mooi uitgewerkt.
Het camerawerk is netjes, we zien mooie close-ups.
Mooi uitgewerkt is het ‘Sprechhund’ principe: De schedel van het everzwijn als praatpaal. Creativiteit en werklust kunnen dit team niet ontzegd worden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
RIK VAN DE VEEN en LEDEN NOMILLENS
Een speelfilm waarin Sanne in de handen valt van een heks. Wie kan haar redden?
In een chronologische vertelling zien we dat Sanne plots verdwenen is. Zoekacties van familie, vrienden en de plaatselijke Hermandad leveren niets op dan alleen maar ergernis die zich toespitst op de politie.
Totdat de jongens op witte scooters Sanne komen verlossen uit de handen van een heks.
Verwikkelingen genoeg in de film, maar ontwikkelingen niet.
De personages maar ook het verhaal worden niet geïntroduceerd.
De indruk is dat er zonder spelregie, maar ook zonder een uitgewerkt scenario is gewerkt.
Scènes duren heel lang; het verhaal komt maar niet tot ontwikkeling.
Het camerawerk is matig, omdat we alleen maar totalen en half-totalen zien, vrijwel geen close-ups.
De scène in de heksenhut is goed qua sequenties en mooi uitgelicht.
Het maken van de film zal zeker bij betrokkenen veel plezier hebben losgemaakt en er is een schat aan ervaring opgedaan.
De jury wil als leerpunt meegeven dat, om een dergelijk project ook voor een groot publiek aantrekkelijk te maken, er vooraf beter moet worden nagedacht over verhaalstructuur, casting, regie en draaiboek.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
JAN KUITERT
De reportage over de houtzaagmolen kent een hele korte en snelle introductie. Dat maakt het voor de kijker moeilijk om zich direct met het onderwerp te identificeren. Het proces van het boomzagen en het in gereedheid brengen van de molen daarvoor is vervolgens uitgebreid in chronologie van het proces in beeld gebracht.
De houtzaagmolen is een mooie locatie vanwege zijn karakteristieke verschijning en een hoog ‘oude ambachten’ gehalte. Dat is een uitdaging voor menig filmer. De maker van deze film is daarin maar gedeeltelijk geslaagd.
Een goede vondst is om de molenaar het commentaar zelf in te laten spreken. Maar de fragmentarische tekst is soms moeilijk te volgen. Zijn de beelden bij de tekst gezocht of is achteraf een en ander ingesproken? De weinige close-ups zijn mooi, maar verliezen hun kracht omdat ze matig uitgelicht zijn.
De set-noise is goed meegenomen, daarentegen is de toegevoegde, te bekende muziek niet passend bij de film.
In de montage is vaak een overvloeier gebruikt om een filmtechnisch onvolkomenheidje te verdoezelen.
Een dergelijke reportage wint aan kracht als in de voorbereiding meer is nagedacht over hoe en welke opnames er gemaakt dienen te worden. Aan de locatie ligt het niet.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
TON en NEL REEKERS
De reportage kent twee verhaallijnen.
Ze begint met informatie over Charles Edward Stuart en zijn poging Schotland te bevrijden van Engeland.
De geschiedenis met Bonnie Prince Charlie, zoals hij in de volksmond werd genoemd, vormt het begin van de film. Met de slag van Culloden eindigt de film en zijn we weer terug bij het standbeeld van Charlie.
Het middengedeelte luidt de tweede verhaallijn in, waarbij we een registratie zien van de natuur en dieren in de Schotse Hooglanden.
Hierbij zien we veel mooie staande shots met slechts enkele afgewerkte camerabewegingen.
De opbouw in totalen – half totalen – close-ups is verzorgd. Camerabewegingen zien we heel weinig.
De film zou in kwaliteit toenemen als veel soortgelijke beelden in een zelfde scène zouden worden weggelaten, zoals het tonen van de herten vanuit verschillende standpunten.
Het commentaar is informatief, met een enkel humoristisch gegeven maar wordt over het algemeen monotoon en traag uitgesproken.
De kijker raakt niet betrokken bij de film omdat we wel een mooie registratie zien maar filmisch is het te statisch, te voorspelbaar, met te weinig camerabewegingen.
In de montage had meer gebruik gemaakt moeten worden van overvloeiers in klank.
De titels zijn mooi.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HENK ROBBERS, QUIRIN CALIS en ELS VAN DEN DRIES
Aan het begin van de film zien we een aantal vrouwen in rijke middeleeuwse kleding. Aangezien het hier een film betreft over een hofje met aalmoeshuisjes staan deze rijk-geklede dames daarmee in schril contrast.
Vervolgens neemt een bewoonster, die tevens rondleidingen verzorgt, ons mee door het hofje.
Helaas krijgen we van de huisjes niet meer te zien dan de buitenkant.
Wel betreden we het kapelletje dat tijdens de beeldenstorm buiten schot is gebleven. Het kapelletje herbergt enkele waardevolle schatten, zoals een oud altaar.
De bewoonster vertelt over het ontstaan van het hofje en de geschiedenis daarvan. Ze wordt hierbij niet altijd mooi in beeld gebracht, vaak te statig. Soms kijkt ze uit beeld en het meeste is afstandelijk gefilmd.
Het camerawerk mist hier en daar een goede kadrering en close-ups worden gemist. Bijvoorbeeld: een blik in het aantekeningenboek van de pastoor in zijn slaapkamer zou een mooi shot zijn geweest.
Zo is ook de belichting van het drieluik matig te noemen.
De gebruikte middeleeuwse muziek past mooi bij het onderwerp.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
GERARD DE B0ER
Kennelijk is uit een reisverslag een gedeelte geknipt over een stukje cultuur uit China, te weten de knipkunst.
Naar de mening van de jury is er te weinig aandacht besteed aan het uitwerken van dit onderwerp.
Wat zou het een vondst geweest zijn indien ook de titel daadwerkelijk zou zijn geknipt.
Grotendeels ontbreekt ook set-noise. De muziek is erg hard ingemixed en als er tekst wordt ingesproken, wordt het muziek-volume abrupt weggedrukt.
Wel leuk is de parallel met de knipkunst en de werkelijkheid.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HANS VAN WOERKOM
Een enthousiast verslag van een reis door Venezuela. De deelnemers aan de reis zullen dit zeker beamen. Het zal een feest van herkenning zijn.
Voor de objectieve kijker ligt dit echter anders.
In sneltreinvaart crossen we door dit mooie land, waarbij de diverse onderwerpen of locaties snel, maar ook niet afgemaakt, worden vertoond. Er is hier duidelijk sprake dat de beschikbare beelden dienden voor een film. Eigenlijk moet dit net andersom zijn: bereid hetgeen gefilmd gaat worden goed voor in een draaiboekje, zodat je genoeg materiaal hebt om een onderwerp goed in beeld te kunnen krijgen.
Neem totalen, half totalen en close-ups van een onderwerp, zodat de montage een mooie opbouw en afwisseling in beelden krijgt.
Beperk het aantal onderwerpen; beter een afgerond onderwerp dan van alles maar wat.
Ook het commentaar bij de beelden moet aanvullend zijn en niet een herhaling van wat we al zien.
Verplaats je als maker van een film in de positie van de objectieve kijker, om zo vast te kunnen stellen of mijn informatie ter zake doende is.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
TON VAN KAN
De reportage laat de fotograaf Axel aan het werk zien, waarbij hij vertelt over zijn werkwijze en zijn doelstellingen.
De film kent een mooie introductie, waarbij de fotograaf steeds dichter bij de kijker komt.
Daarna volgt een clipachtige fotopresentatie van zijn foto’s.
Een fotosessie met een jonge dame dient als kapstok waaronder hij zijn verhaal vertelt.
Over het algemeen is het camerawerk verzorgd.
De filmmaker wil hier en daar de fotografische creativiteit ook bij het filmen volgen. Dit is niet op alle momenten even goed gelukt. Zo richt de fotograaf speciale aandacht op de belichting, terwijl de filmmaker tijdens een aantal filmopnamen niet of slecht uitgelichte beelden toont.
Het live geluid, het interview en de muziek worden tot een goed geheel gemixed, waarbij toegevoegd babygeluid goed is gebruikt.
Fotograaf Axel prijst zichzelf aan en wordt door de filmmaker aangeprezen, waardoor het idee ontstaat dat dit een promofilm is voor Axel.
De film lift mee op de creativiteit van Axel; filmisch is er, afgezien van de opening, weinig creatiefs te bespeuren.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HOME MADE PRODUCTIONS
Een speelfilm waarbij het kijken in het verleden eenvoudiger gaat dan naar de toekomst.
De speelfilm leunt op de special effects (zoals de reis in het verleden), daar waar personages en situaties eigenlijk uitgediept hadden moeten worden naar een geloofwaardig slot. Hier gaat de speelfilm mank.
Er is wel een script (verhaal) maar geen scenario herkenbaar om te laten zien hoe personages zich ontwikkelen, zich ten opzichte van elkaar verhouden en hoe in het verhaal wendingspunten zijn ingebracht en vormgegeven. Vanuit welke persoon wordt het verhaal verteld?
De special effects zijn leuk gevonden en leuk uitgevoerd.
De gespeelde scènes kennen weinig variatie in camerastandpunten. Daardoor zien we in de montage geen découpage – het snijden in de beweging. Dit filmische aspect is van belang om tot een gevarieerde scène-opbouw en dus aantrekkelijker kijkspel te komen.
Toegevoegde geluidseffecten, zoals het hijgen bij het hardlopen, moeten wel in overeenstemming zijn met met het beeld.
De jury ziet graag een volgend project van Home Made Productions waarbij meer tijd is genomen om het scenario uit te werken. Een storyboard is daarbij ook een handig middel om de cameraposities in een scène te bepalen. Nu ontstaat het beeld dat een en ander in enkele uren is verwezenlijkt, waarbij het slot al helemaal uit de lucht komt vallen.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
MARIO MACLEAN
Parachutespringen vereist een goede voorbereiding. Zo ook het filmen van de tandemsprongen.
In Skydive ontbreekt de chronologische structuur die nodig is voor een geslaagde sprong én film.
We zien afwisselend het parachutespringen, het oefenen op de grond, informatie over een met parachute en met noodparachutes gevulde rugzak, interviews en diverse sprongen.
Het camerawerk in de lucht lijkt van een andere, betere, kwaliteit dan de grondopnames.
De ervaren parachutespringer weet de vragen van de interviewster op een dusdanige manier te beantwoorden dat het enthousiasme voor de sport wordt overgedragen. Dit interview is grotendeels in beeld; hier waren inserts een mooie filmische oplossing geweest.
De beelden van een geslaagde eerste landing door een tandempassagier en het plezier dat hij hierbij ervaart zijn een promotie voor de sport.
De film kan niet gezien worden als een promotiefilm, maar het enthousiasme van de deelnemers is wel goed in beeld gebracht.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2008 (niet behorend tot de
39 best gewaardeerde films)