Film nr. 1
Henk Koster
In een caleidoscopische beeldenreeks krijgen we allengs inzicht in de denkwereld van Gaudi en de architectonische gevolgen daarvan.
De documentaire laat ook aspecten zien van de sociale ontwikkeling van Spanje maar ook van Gaudi’s levenshouding in die tijd.
De film is daardoor heel informatief en geeft een helder beeld van Gaudi’s denken over de natuur in zijn architectuur. De titel verwijst hier dan ook luchtig naar.
De beelden zijn netjes en zonder opsmuk geschoten en dito gemonteerd.
De montage met passende muziekkeuzes is aan de lange kant geworden; er is immers ook zoveel wat kennelijk verteld moet worden. De maker had hier eigenlijk keuzes moeten maken.
De animatie is heel verhelderend en mooi in zijn uitvoering.
De mevrouw als reisleidster komt te vaak in beeld, waardoor het idee kan ontstaan van een reisverslag. Maar dat is het zeker niet.
De informatieve teksten zijn duidelijk door de mevrouw ingesproken, maar hebben een leestoontje die naarmate de documentaire vordert wat tegen gaat staan.
Aan deze film is veel research voorafgegaan en staat didactisch op een hoog niveau. We zien dat terug in het mooie eindresultaat maar het schiet wel een beetje door in het alles willen laten zien en horen.
Waardering: BRONS
Film nr. 2
René Roeken
De reportage laat in een vierluik (landschap – flora – fauna – mens) de onverwachte veelzijdigheid en doorzettingsvermogen van het leven onder moeilijke omstandigheden zien.
In een rustige montage laten afwisselende beelden met totalen en close-ups, begeleid door informatief en goed verstaanbaar commentaar, het leven op de Altiplano zien.
De niet al te opdringerige lokale muziek is mooi gebruikt.
De openings-shots zijn heel mooi.
De fotografie is door de hele reportage van een prima niveau.
Bij enkele panoramabeelden zien we een aarzeling in de camerabeweging.
Het commentaar zou meer emotie hebben gekregen als het in de ik-vorm was ingesproken.
De film heeft een wat snel en aangezet einde.
Waardering: BRONS
Film nr. 3
Videoclub Zaanstreek Noord
De makers van deze speelfilm hebben bewust gekozen voor een speelfilm in de soapstijl.
Bijna alle soap (stereotypische) stijlkenmerken zitten in deze speelfilm verwerkt.
Het scenario, de plot, de personages en aanvullende korte verhaallijntjes worden in een vlotte stijl aaneen gesmeed tot een nauwelijks geloofwaardig verhaal, met losse of open eindjes en toevalligheden hetgeen deze soap een onderhoudende maar vooral een vermakelijke signatuur geeft.
De ontwikkeling van de huisvrouw naar eigenaresse van de wijnhandel wordt mooi opgebouwd. Zij acteert ook heel mooi, is zelfs geloofwaardig in haar rol!
De verhaallijnen worden mooi ingeleid en laten een constante ontwikkeling naar een passende afloop zien.
De slotscène is heel leuk, maar wordt al een beetje weggegeven in het voorafgaande telefoongesprek.
We zien doorlopend ‘rood’ in veel attributen, maar ook in de titel terugkomen. Ook dit is doeltreffend doorgevoerd in de film.
De geluidsband is netjes afgewerkt.
De toegepaste muziek onderstreept de handeling.
De cameravoering kun je als slordig ervaren, maar is consequent slordig en dat past eigenlijk wel in het stereotype beeld van een soap.
De jury complimenteert de crew met dit resultaat en moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat de vrouwen in deze soap de bovenliggende partij zijn!
Waardering: GOUD
Film nr. 4
FAÏENCE PAR PASSION; LA FAMILLE LALLIER
Niek van Oostenbrugge
Via een kennismaking met de familie Lallier komt de kijker veel te weten over de vervaardiging van een speciaal soort aardewerk.
In de reportage vertellen verschillende familieleden hun passie voor het aardewerk en en passant vertellen de beelden het vervaardigingproces.
Steeds staat een andere persoon centraal met monsieur Lallier als anchorman.
Er is mooi dichtbij gefilmd, goed van belichting, met soms leuke camera-standpunten.
We horen een mooi klankbeeld van de stemmen en we horen toepasselijke muziek.
Daar waar de familie Lallier duidelijk een eigen stijl heeft, missen we in de reportage de gravure van de maker.
De film is weliswaar keurig verzorgd, maar louter volgens de bekende paden. Dynamischer cameravoering, belichting en dito montage kunnen dergelijke statische processen een aardige facelift geven.
Waardering: BRONS
Film nr. 5
Peter Brouwers
Laten we maar meteen met de deur in de montagestudio vallen: een groots opgezet portret van hoge kwaliteit, maar te lang uitgesponnen.
In een grote hoeveelheid van filmfragmenten wordt het rijke levensverhaal van Renée Derks opgebouwd.
Allerlei locaties en omstandigheden zijn keurig aaneengesmeed, waarbij Renée in beeld en haar geliefde pianomuziek de verbindende factoren zijn. Ofschoon Renée veel in beeld is, zijn er ook genoeg fragmenten om haar gesproken informatie in beeld te ondersteunen.
Renée vertelt haar verhaal met veel passie maar ook eerlijk en onderhoudend. Wellicht heeft de maker zich hierdoor laten verleiden en is al het materiaal in de montage opgenomen.
Ook bestaat de indruk dat de muziekstukken mede bepalend zijn voor de lengte van de film.
Is de omgekeerde zonsopgang een verwijzing naar haar carrière in retrospectief?
De jury is van mening dat er een prachtig portret gemaakt is dat qua research en montage op een hoog niveau staat. Echter het principe ‘kill your darlings’ is, wellicht uit respect voor Renée, van de montagetafel gevallen.
Waardering: ZILVER
Film nr. 6
TON SALA
Aan de hand van totalen en half-totalen en enkele close-ups wordt veel beeldinformatie over de flamingo’s verstrekt.
Een prettige commentaarstem vult de beelden aan met aanvullende informatie.
Soms zien we in beeld niet hetgeen de voice-over nadrukkelijk aangeeft.
De fotografie is heel mooi.
De intro is een dissonant tussen de mooie beelden van de flamingo’s.
We komen veel te weten over de flamingo’s.
Jammer dat de epiloog de sfeer van de reportage naar beneden haalt.
De montage had ingekort kunnen worden met meer variatie in beelden van de locaties.
Waardering: BRONS
Film nr. 7
HUUB BERVOETS
In een lineaire vertelling, met een flah-back in zwart-wit aan het slot, wordt het kloeke besluit van moeder over de erfenis aan haar kinderen onthuld.
In technisch goed verzorgde beelden en met een redelijke geluidsregistratie wordt in een traag tempo het verhaal verteld.
Het openingsshot is tevens het eindshot – dit is mooi gevonden.
Sommige scènes zijn overbodig, zoals het huis van de notaris, of te lang, zoals de scène bij de kledingkast.
De acteerprestaties beantwoorden niet aan de eisen die het scenario stelt.
Het contrast tussen de zussen is goed gezocht, maar had met een betere spelregie meer emotie opgeleverd.
De spreektaal in de dialogen is te gekunsteld.
Het halfbroertje wordt een beetje terloops geïntroduceerd.
Het shot van de geëmotioneerde moeder is heel mooi in beeld gebracht.
Een paar zaken die de geloofwaardigheid in twijfel trekken: de bewegende vinger bij de dode moeder, er wordt gesproken over een begrafenis daar waar we een urn zien en de urn is wel heel snel beschikbaar voor de nabestaanden.
De speelfilm is in zijn techniek goed verzorgd maar schiet tekort in de regie.
Waardering: ZILVER
Film nr. 8
AUKE DE WITTE
De kracht van deze documentaire zit in het gegeven dat we vanuit verschillende perspectieven de kunstenaar Klaas Koopmans leren kennen: vanuit een geënsceneerde Klaas, zijn dochter die uitbundig over hem vertelt en via een verbindende voice-over.
In beeld zien we de locaties die een grote rol hebben gespeeld in het leven van Klaas.
De verhaallijnen zijn mooi opgebouwd: de persoon Klaas, zijn passie – het tekenen – en de zoektocht naar tekeningen worden heel mooi naar een afrondend slot gebracht.
Een verzorgde productie in beeld en geluid.
Er is voor een belangrijk deel (‘de geënsceneerde Klaas’) gebruik gemaakt van geleend materiaal. Dit doet een beetje afbreuk aan de eigen prestatie.
De jury waardeert dat de Friese taal onverkort is gebruikt en is van mening dat deze gespeelde documentaire een document is met veel regionale waarde.
Waardering: BRONS
Film nr. 9
FRANÇOIS AELBRECHT
We zien een dag uit het leven van een mantelzorger.
In chronologie van de dag zijn we getuige van een aantal dagelijks terugkerende handelingen, toegelicht door de man en via een voice-over omlijst met poëtische aandoende teksten.
De reportage is sober, doeltreffend en redelijk close gefilmd.
De reportage wordt nergens sentimenteel, maar appelleert wel sterk aan het gevoel van de kijker.
Het uitstapje uit het isolement wordt niet verder uitgewerkt, evenzo de aanleiding voor deze situatie van dit echtpaar.
Ritmisch sluit de film wel aan bij het gedwongen, maar tevens ook geaccepteerde leefpatroon van het echtpaar.
De missionaire moraal doet wat afbreuk aan het getoonde.
Wat bijblijft is de grote liefde die de man zonder enige wanklank aan zijn vrouw geeft.
Waardering: BRONS
Film nr. 10
Jeroen de Groot
In een chronologische vertelling met flash-backs zien we een vader - zoon relatie die helemaal dreigt te ontsporen. Een déjà-vu ligt op de loer.
De slechte relatie tussen vader en zoon, zo wordt duidelijk uit een van de flash backs, komt voort uit de schuldvraag van de plotselinge dood van echtgenote en moeder.
De flash-backs zijn gebruikt als set-ups of parallellen naar de huidige situatie. Al deze facetten zijn zeer verdienstelijk in het scenario verwerkt.
We zien heel mooi acteerwerk van met name Johannes en de lerares.
De vader heeft moeite met zijn rol als vader/alcoholist.
Een speelfilm met vele goede kwaliteiten: het scenario, de spelregie, de cameravoering, de opbouw van de spanning en details zoals de bal uit een van de flash-backs die we terug zien in de kamer van Johannes.
Helaas verstoren enkele technische onvolkomenheden de euforie van de jury. Met name de belichting en de verstaanbaarheid komen technisch gezien en gehoord niet goed uit de verf.
We zien ook enkele opnames die niet scherp staan.
In de scène met de lerares en haar man zien we, afgaand op de dialoog, de verkeerde persoon in beeld.
Een prima speelfilm is de som van scenario, regie, montage, spel en techniek. Helaas scoort de techniek in deze film het minpunt.
Waardering: ZilveR
Film nr. 11
ARIE VAN LOOPIK – mEEsTER-GLASBLAZER
TON VAN KAN, HERMAN BAKKER, KEES VAN DRIEL
& GERARD LAUCK
De internationaal bekende glasblazer Arie van Loopik wordt in het zonnetje gezet.
Uit interviews met vele deskundigen blijkt dat de kennis en kunde van de glasblazer van een uniek niveau is.
Arie is zichzelf en blijft heel bescheiden onder deze superlatieven.
In dit portret wisselen de vele sturende interviews, opnames in de werkplaats, procesbeschrijvingen en shots van het werk van Arie elkaar in rap tempo af. De verhaalstructuur is daardoor onrustig en dit wordt versterkt door de sterk wisselende kwaliteit van opnames in beeld en geluid.
Het werk van Arie is zeer de moeite waard, maar wordt ons louter getoond op een draaiplateau.
Hier had de maker meer creativiteit in kunnen brengen.
Ook de productie van het werk van Arie komt te summier in beeld.
De prachtige kunstwerken smeken om meer zendtijd.
De film geeft veel informatie over Arie, maar mist de kunstzinnigheid van Arie.
Waardering: BRONS
Film nr. 12
MARK KAPTEIJNS
In een oogstrelend document schilderen sublieme natuurbeelden het kwetsbare Brabantse landschap.
De maker neemt de kijker mee door duizenden jaren van natuurontwikkeling waarin de mens, wie anders, de grootste bedreiging is voor dit mooie gebied. Maar de mens keert tijdig terug op zijn schreden.
De stellingname van de maker is niet indrukwekkend, de filmische vormgeving des te meer.
De schets van de oertijd tot het leven van heden wordt met kwalitatief hoog beeldmateriaal ingekleurd.
Maar ook het aanvullend commentaar, met een wat kritische ondertoon, is zeer to-the-point.
De film blijft van begin tot het einde boeien en dat niet alleen door zijn beelden, maar ook vanwege de nieuwsgierigheid die geprikkeld blijft.
En gelukkig wordt die nieuwsgierigheid voortdurend beloond met prachtige beelden die geen detail onbelicht laten.
Chapeau voor dit harmonieus document!
Waardering: GOUD
Film nr. 13
JEF CAELEN
De zoektocht naar genegenheid van twee mensen komt in een stroomversnelling als bij een toevallige ontmoeting een vonk overslaat bij beide personen.
Deze positieve energie maakt het leven opeens weer een stuk zinvoller.
De film heeft twee delen die ook in stijl erg verschillend van elkaar zijn.
De lange intro met de poëtische dubbelbeelden en de gezongen teksten.
En het tweede deel, waarin het eigenlijke verhaal zich afspeelt tussen de twee personen.
De intro lijkt er een beetje bijgesleept te zijn.
De mise-en-scène is klein gehouden maar daarin zijn wel alle mogelijkheden volledig benut: het mooie spel van de acteurs start schichtig, afstandelijk, maar wordt allengs opener en ze groeien naar elkaar toe. Dit is symbolisch mooi vormgegeven door samen af te dalen naar de vloer met een fles wijn als katalysator.
Er is mooi close en sfeervol gefilmd met mooie camerastandpunten.
De dialoog wil maar geen gesprek worden, het blijft teveel boekentaal, maar ja de man is tenslotte schrijver……
Het scenario laat wel heel simpele voorvallen elkaar in rap tempo opvolgen.
De uitkleedpartij van de man is overtrokken en is ook te nadrukkelijk in beeld gebracht.
Het mooie van deze speelfilm is dat je de vonk echt ziet overgaan.
Minder geslaagd is de geloofwaardigheid van enkele scènes.
Waardering: ZILVER
Film nr. 14
TON KRAAYENVANGER
De maker doet zich tekort door deze productie een reisfilm te noemen.
Deze productie heeft duidelijk meer te bieden dan alleen een reisverslag.
De film begint met een indrukwekkende proloog over de onlusten in Myanmar.
Dit zet gelijk de toon voor het verdere deel van de film waarin het land en zijn bevolking op het doek verschijnen.
Deze twee uitersten maken het voor de maker moeilijk een juist gevoel voor dit land af te geven: hoe spiegel je je kritiek in al het moois en bijzondere dat dit land biedt?
Als pareltjes aan een snoer verbindt de maker de bezoekjes en wetenswaardigheden van dit land.
De directe en soms ongegeneerde cameravoering en standpunten bij de diverse onderwerpen brengt de kijker heel dicht op de mensen en hun omgeving.
Het licht, en met name het tegenlicht, in de fotografie wordt honderd procent benut.
De geluidsmontage is prima verzorgd; we horen ook een passende muziekkeuze.
De maker toont ons een bijzonder land, dat schijnbaar hunkert naar meer Westerse invloeden en schuwt daarbij kritische uitspraken niet.
De film blijft boeien, maar is wel lang geworden.
Waardering: ZILVER
Film nr. 15
FRED BOERÉ
De reportage kent twee verhaallijnen die in elkaar verweven zijn: de registratie van het concert bij de ingebruikname van het gerestaureerde orgel en de restauratie van het orgel op zich.
Dit is goed gevonden en leuk gedaan, maar brengt niet veel nieuws meer na het einde van de muziek van Astor Piazolla.
Als reportage is het een geslaagde poging omdat de beelden het verhaal vertellen.
De schijnbaar terloops opgevangen informatie, die hier en daar is toegevoegd, informeert aanvullend.
De wisselwerking met de restaurateurs als aandachtig luisterend publiek is leuk gevonden.
We zien goede en informatieve close-ups die zijn verwerkt in een rustige montage.
De complexiteit van de restauratie is mooi in beeld gebracht.
De keuze om geen extra voice-over toe te passen maakt de film directer en boeiender.
Blijft dat bladgoud echt 20 jaar zitten..?
Waardering: BRONS
Film nr. 16
RENÉ ROEKEN
Over de titel en de impact daarvan is lang gefilosofeerd. Dat zien we al in het openingshot, maar wordt de kijker geheel duidelijk in hetzelfde shot aan het einde van de reportage.
De effecten van de klimaatverandering brengen niet alleen de lokale bewoners tot wanhoop, maar ook de ijsberen. Wie overleeft in dit natuurgeweld?
De reportage is één lange flash-back, vanaf het moment dat we de hotelkamer verlaten op zoek naar ijsberen.
In chronologie van de zich opeenstapelende klimaatfeiten en de effecten daarvan, leidt het echtpaar de kijker door de materie.
Het informatieve commentaar wordt beurtelings ingesproken.
Een interview met een natuurfotograaf en beelden van de leefomgeving complementeren het verhaal.
We zien een rustige opeenvolging van meestal mooie beelden die langzaam aan de kentering in de beleving van het echtpaar onthullen. Dit is mooi gedaan.
De ware gevoelens van de lokale bevolking worden in beeld mondjesmaat gestaafd.
De indruk bestaat dat er meer tekst beschikbaar was dan dat er beelden voorhanden waren; op een paar plaatsen zien we shots die al eerder voorbij kwamen of gespiegeld gemonteerd zijn.
In het geval van deze reportage maken de teksten de film te lang.
De opnames van de ijsberen bij nacht zijn bijzonder.
De geluidsband is goed verzorgd en er is mooie muziek gebruikt.
Waardering: BRONS
Film nr. 17
JEF CAELEN
Een man en een vrouw in een onttakelde huiskamer volvoeren in beklemmende zwijgzaamheid een ritueel waarvan zij alleen de betekenis kennen.
In ‘real time’ volgen we de man en de vrouw in enkele handelingen, waarbij in een bijna surrealistische setting zich een onontkoombare confrontatie voltrekt. De twee verschillende wegen moeten wel verwijzen naar gebeurtenissen uit het verleden.
De betekenis van het voortdurend en nadrukkelijk druppelen van water wordt niet weggegeven.
In tegenstelling tot het openingshot zijn de scènes in het huis in zwart-wit en plaatst ons daarmee terug in de tijd hetgeen versterkt wordt door het buitenbeelds geluidsfragment.
De acteerprestaties zijn consequent van een heel goed niveau. Een goede spelregie werpt hier zijn vruchten af. Het shot van de vrouw bij de trap is heel mooi genomen.
Aan deze productie is in alle opzichten veel aandacht besteed, maar laat ook veel vragen onbeantwoord. Dat is de vrijheid van de maker, maar wel met gevolg dat de acceptatiegraad van de kijker danig op de proef gesteld wordt.
Waardering: ZILVER
Film nr. 18
DIRK SCHILP
Vanuit het gezichtspunt van één van de drie reisgenoten zien we een mooi opgebouwd en uitgevoerd reisverslag.
Maar hoe word je als toeschouwer ook deelnemer aan een dergelijke tocht? Dit element is helaas niet ingevuld terwijl het wel voor het oprapen lag: de tijdsdruk. Immers, hoe kom je in relatief korte tijd in moeilijke omstandigheden ongeschonden over dit bergplateau?
De mooi geschoten beelden laten de tocht wel mooi zien, zo te zien in een rustige sfeer en over weidse witte velden, maar ze vormen geen verhaal.
De spanningsboog ontbreekt ondanks alle geleverde inspanningen.
De film eindigt abrupt na de beklimming van een berg op het plateau.
De muziek van Miles Davis doet het goed.
De cameraman schiet mooie plaatjes en heeft daar zelfs bevroren vingers voor over. Zegt ie… ook die set-up wordt niet afgemaakt.
Waardering: BRONS
Film nr. 19
VIDEOFILMERS VELSEN
Aan deze speelfilm ligt een goed scenario ten grondslag: de verschillende verhaallijnen worden uiteindelijk allemaal netjes met een mooie spanningsboog naar het eind geleid.
Het verhaal wordt in een lineaire structuur verteld, waarbij alle ingrediënten voor een luchtige speelfilm aan de orde komen.
De scène in de kinderkamer en die in het ziekenhuis, waar met het infuus gerommeld wordt, worden als overbodig ervaren.
Het portret dat van de muur valt is een mooi symbolisch einde.
We zien goed geschoten beelden in een prettige montage die het aankijken van de speelfilm meer dan waard maken.
De acteerprestaties zijn over het algemeen goed, maar er wordt wel netjes op elkaar gewacht in de dialogen.
De slotscène had wel heftiger ingezet mogen worden.
De spelregie had meer vrijheid moeten geven in het gebruik van spreektaal.
Een goed verzorgde speelfilm met mooie titels en goede muziekkeuze.
Waardering: ZILVER
Film nr. 20
HENK ROBBERS, QUIRIN CALIS, MARIO MAZZACANI,
REMY VAN DER LOO & WOUT DE BRUIJNE
Via een soort stadswandeling leidt de hoofdpersoon/verteller ons langs een aantal markante plaatsen in zijn geliefde Leiden.
Deze plaatsen zijn voor de verteller van persoonlijk belang geweest; dit wordt door de hoofdpersoon helder in woord en beeld toegelicht.
De film is dus veel meer een zelfportret dan een documentaire.
Op steeds een andere locatie in chronologie van de tijd neemt de innemende voormalig huisarts de kijker mee door het Leiden van toen en nu.
In de montage zijn enkele mooie historische fragmenten toegevoegd.
Er zijn rustige heldere beelden geschoten, goed van kwaliteit maar ook veel in herhaling (dezelfde soort beelden).
Het eind van de film, waar de hoofdpersoon als hobbyschilder wordt geportretteerd, werkt verrassend.
Deze kant van de huisarts was nog onbekend.
Een gedegen mooi persoonlijk verhaal, dat eigenlijk nergens bijzonder wordt: noch qua inhoud, noch qua filmische vormgeving.
Waardering: BRONS
Film nr. 21
HUUB BERVOETS
In een lineaire verhaalstructuur zien we tot in detail hoe een archeologische vondst wordt gerestaureerd met een verbluffend resultaat.
De film is zeer informatief en boeit van begin tot het eind.
De voice-over maakt het wat afstandelijk; enige gesproken toelichting door de restaurateurs had de betrokkenheid met de restauratie kunnen vergroten.
In goed geschoten beelden wordt het proces in beeld gebracht.
De montage is aangepast aan het tempo, maar er is voldoende afwisseling in beelden om de film boeiend te houden.
Het geheel ziet er verzorgd uit – een leerzame reportage.
Waardering: ZILVER
Film nr. 22
FILMCLUB DR. NASSAU COLLEGE
Kennelijk zijn vrouwen die alleen thuis zijn een dankbaar gegeven voor een film met suspense. Zo ook voor deze film.
Maar zijn de makers hierin ook geslaagd?
In een lineaire verhaallijn met enkele flash-backs volgen we een vrouw die alleen thuis is en een aantal merkwaardige momenten meemaakt.
Ofschoon het openingshot mooi is en al het genre film inluidt, wordt de vrouw verder niet geïntroduceerd. Dit is wel nodig om je als kijker in de belevingswereld van de vrouw te kunnen verplaatsen. En pas dan ga je als kijker mee in de suspense. Hier laat het scenario dus een steekje vallen.
De film is in zwart-wit, passend bij het tijdsbeeld van interieur (behalve bij het fornuis en de radio uit die tijd die wel heel snel geluid produceert), kleding en attributen.
Op zich is er wel sprake van een redelijke cameravoering, maar we zien te weinig close-ups.
De muziek past in de sfeer van de film.
De film kent geen dialogen en moet het dus echt hebben van acteren, suggestieve cameravoering en dito belichting en een spanningsboog, die zorgvuldig tot het einde wordt opgebouwd.
Aan al deze facetten is helaas net niet genoeg aandacht besteed.
De makers hebben zeker talent voor dit genre maar moeten en kunnen voor een volgende film de genoemde punten aanscherpen.
Een compliment voor de aftiteling.
Waardering: BRONS
Film nr. 23
TON polman, ger hollands, piet last & jOEP reijntjens
In de introductie zien we enkele dames de kerk binnen gaan en zij slaan met veel bewondering de herstelwerkzaamheden gade.
In het tweede deel van de film zien we de dames niet meer terug. Daarentegen worden we in dit tweede deel getrakteerd op mooie opnames van de restauratie, informatief ondersteund door een prettige maar vooral betrokken voice-over.
Geheel in overeenstemming met het onderwerp is de cameravoering rustig, evenals de montage.
Doordat de dames later in de film niet terugkomen, bestaat de film uit twee delen.
De reportage kan ingekort worden.
De reportage eindigt met stevige muziek als blijk dat de omvangrijke klus succesvol geklaard is.
Er is zeker passie bij de makers voor dit onderwerp, maar de verhaalstructuur wordt in beeld niet goed aangehouden.
Waardering: BRONS
Film nr. 24
Video-filmgroep saenden
De snelle loop van de gebeurtenissen rondom een valse beschuldiging van een leraar is de bepalende factor van deze speelfilm.
In een lineaire vertelling ontwikkelt zich het verhaal rondom de leraar naar een dramatisch slot.
De dunne verhaallijnen en de voor de hand liggende snelle ontwikkelingen brengen het aspect geloofwaardigheid aan de orde. Enkele voorbeelden: van kleding is niet of nauwelijks gewisseld, de leraar wordt wel heel snel op non-actief gezet, de wel zeer eenvoudige acceptatie van de dood van de leraar door zijn omgeving maar voornamelijk door zijn vrouw.
Het script is weinig uitgediept in verrassende wendingen en de personages maken geen ontwikkeling door.
De speelfilm is in recordtempo opgenomen, wat ten koste gegaan is van een goede belichting.
De camera staat op de automaat en van spelregie is eigenlijk geen sprake.
De teksten missen spontaniteit en diepgang; ze worden opgezegd door de acteurs die niet in hun rol groeien.
Als deze productie ingezet is als soap, dan zijn veel onvolkomenheden in de verhaalstructuur en mise-en-scène te verklaren en te accepteren.
De jury heeft deze productie als speelfilm beoordeeld en is van mening dat de speelfilm qua geloofwaardigheid echt tekort schiet.
Waardering: BRONS
Film nr. 25
Joren MOltEr
Deze film toont een minder conventionele aanpak en borrelt van creativiteit – vooral jeugdige creativiteit.
De makers en acteurs zijn op hun eigen wijze bezig geweest met het medium film en dat is lovenswaardig.
Deze speelfilm toont een stijl die wars is van de gangbare conventies.
De gekozen opzet laat zien dat conventies niet persé als keurslijf hoeven te dienen.
Het surrealistische verhaal wordt goed ondersteund door de gekozen kleurstelling, het spel, de geluidsbewerking, stemmen en creatief camerawerk. De gekozen muziekkeuze van Philip Glass kleeft als het ware aan de film.
De typische karakters worden door de acteurs behoorlijk en zonder schroom neergezet.
De aftiteling is wat lang.
De jury vond de film verfrissend maar te ambitieus opgezet.
Waardering: ZILVER
Film nr. 26
ton & nel reekers
De film toont drie historische plaatsen in Noord Duitsland die tijdens het nazi-regime een belangrijke rol hebben gespeeld, of in het geval van het beoogde vakantiecentrum, had moeten spelen.
Via rustige en heldere beelden, ondersteund door een duidelijke verstelstem, wordt informatie verstrekt over deze drie markante gezichten van het nazi-regime.
Het zijn eigenlijk drie korte films die hun samenhang ontlenen aan dezelfde geschiedenis.
De lijn van vriendelijk ontspannen via destructie op afstand naar vernietiging in eigen land is goed neergezet.
Er is rustig en afwisselend gefilmd waarbij slechts een enkele keer ‘publiek’ in beeld is.
Zonder de toeristen had de film nog meer aan kracht gewonnen.
De filmische vormgeving is sober, in overeenstemming met het onderwerp.
De maker komt net niet dicht genoeg op het onderwerp en maakt in die zin ook gebruik van de veronderstelde aanwezige kennis over het nazi-regime.
Het is dus ook meer een gedocumenteerde reportage geworden dan een documentaire.
De film is goed gedoseerd en sober in zijn vertoning.
De maker beheerst een mooie fotografie, maar heeft verzuimd net die momenten te vangen die de reportage meer lading zouden hebben gegeven.
Waardering: BRONS
Film nr. 27
urbain appeltans
De ingrediënten voor deze speelfilm lijken een beetje bijeengeraapt:
Een doof meisje, de gehandicapte moeder, een niet beantwoorde liefde, misverstanden, een jaloerse vriendin en een ontluikende liefde.
In het scenario vormen deze ingrediënten een verhaal dat al heel snel zijn afloop weggeeft.
Als dan de jaloerse vriendin ook nog met een geweer verschijnt op een locatie die ze niet kon weten en buiten beeld een schot lost, maakt dat het verhaal niet alleen een dunne verhaallijn heeft, maar ook ongeloofwaardig overkomt.
In tegenstelling tot de matige verhaallijn zien we degelijk camerawerk met onder andere een mooie rijder bij het zwembad.
Ook is de belichting prima verzorgd.
Jeroen en Marijke leveren mooi acteerwerk af.
Ook de verzwegen reactie van Jeroen’s moeder op zijn mededeling dat hij een vriendin heeft, is mooi neergezet.
Voorkom wel dat dialogen als boekentaal uitgesproken worden.
De gebarentaal en het alternatief ‘chatten’ is wel mooi uitgewerkt in de speelfilm.
De roofvogel is mooi als metafoor gebruikt.
De jury is van mening dat de film technisch goed is uitgevoerd, maar tekortkomingen heeft in de verhaallijn.
Waardering: zilveR
Film nr. 28
JOHN MEIJER & henk Op der heijde
Een flitsende reportage over een bijzondere sportieve bezigheid.
Energiek in beeld gebracht en stuwend ondersteund door muziek van The Prodigy.
Enthousiast komen trainers en beoefenaars beurtelings aan het woord om hun keuze voor en bijzonderheden over deze sport toe te lichten.
De interviews zijn recht-toe-recht-aan in een levendige ambiance in beeld gebracht.
Het jargon is lekker aanwezig.
De reportage mist de dynamische cameravoering.
De flitsende acties zijn vaak op afstand gefilmd, terwijl de jumps op een spectaculaire manier in beeld gebracht hadden moeten worden.
Is er sprake van pleinvrees bij de cameraman?
Conclusie: Een geslaagde promo.
Waardering: BRONS
Film nr. 29
jef caelen
Op een prachtig ingehouden manier brengen de spelers het verhaal over de moeder, Edith.
Zij heeft in haar jeugd een misstap begaan, waardoor haar dochter een andere vader heeft.
Het scenario wordt dusdanig krachtig neergezet dat je er volledig door wordt meegesleept.
De overtuigingskracht van de cast is groot, de emotie is dermate levensecht dat het onmogelijke niet door deze film geraakt lijkt te worden.
Er is van zeer dichtbij en indringend gefilmd.
De muziekkeuze is in die zin knap, dat er nauwelijks muziek te horen is, we genieten van de spanningsvolle stiltes.
De belichting is mooi.
De regie verdient, nee nog sterker, krijgt een pluim!
De shot op het strand met handen in het zand is heel sterk.
Ook de gefileerde vis die een aantal malen terugkomt, is een mooie metafoornaar van het verleden, dat langzaam maar zeker blootgelegd wordt.
De jury heeft een geweldige sfeervolle speelfilm gezien!
Waardering: goud
Film nr. 30
annelies heesakkers
Drie krasse zeventigers vertellen in deze documentaire over hun levensloop en strooien terloops met ontwapenende levenswijsheden.
Het beeld van zielige zeventigers wordt met humor en visie gelogenstraft.
In een parallelmontage komen we steeds dichter bij de persoon.
Zeventig is een getal, geen eindstreep, maar meer een “new way of thinking and living”; zo beschrijven de drie mannen deze fase in hun leven.
We zien mooi-geschoten beelden en een rustige montage, met onder elke persoon een ‘eigen muziekje’.
De kijker krijgt de tijd om zich vertrouwd te maken met de mannen en hun optimistische levensvisie.
De documentaire blijft boeien, al zitten er wel verschillende eindes aan de film. Het is alsof er steeds naar nog mooiere apotheosen gezocht wordt.
De mannen brengen hun portret met veel humor; dat moet dus wel de basis zijn voor deze stralende mannen.
Waardering: zilver
Film nr. 31
Johan zielstra & bernt middelthon
Via veel interviews, tv-beelden uit diverse archieven en eigen filmmateriaal leren we de geschiedenis van Estland begrijpen, waar het sluimerende conflict tussen Esten en Russen om draait.
Dit is een goed gevonden standpunt en wordt gedurende de documentaire uitstekend doorgetrokken.
Afgezien van de interviews, is er wat onrustig gefilmd.
In deze documentaire is het camerawerk ondergeschikt gemaakt aan het onderwerp. In de antwoorden van de geïnterviewden zit de vraag opgesloten, dit is consequent en goed gedaan.
In de verzorgde montage is veel, heel veel informatie uit de diverse bronnen opgenomen, zodat het soms wel eens lastig is om te bepalen waar we nu zitten in het conflict.
In het vele beschikbare materiaal hadden keuzes gemaakt moeten worden; de documentaire duurt daardoor te lang.
De muziekkeuze is sfeervol.
De titel is mooi gevonden en dekt zowel in historisch als toekomstig perspectief de lading.
Dit is een in veel opzichten zorgvuldig gemaakte documentaire, waarbij het onderwerp de boventoon voert, maar net te lang is uitgesponnen.
Waardering: BRONS
NIET VERTOOND
THEO SLAGTER
We zien een verslag van de sportbeleving van mensen met een verstandelijke beperking.
De film is een reportage maar geen documentaire; er wordt immers geen stelling of visie ingenomen of verdedigd.
De film begint met een introductie van enkele personen met een verstandelijke handicap en daarmee wordt de indruk gewekt dat we deze personen gaan volgen in hun plezier met judo. Maar na de lange busreis raken we deze personen kwijt en volgt een verslag van een training, catering en een internationale wedstrijd. Dit alles in een eenvoudige lineaire structuur.
De trainers en juryleden komen in beeld goed aan bod, onze hoofdpersonen echter duidelijk te weinig. Het enthousiasme zal er zeker zijn, maar de kijker mist het. Slechts eenmaal zien we een vreugdedansje. Ook verdriet had in deze reportage niet misstaan. De reportage had vanuit één hoofdpersoon gefilmd kunnen worden; dit zou de betrokkenheid van de kijker zeker hebben vergroot.
De busscène aan het begin van de film is strak gemonteerd, de overige elementen lijken terloops gefilmd te zijn.
Er is veel op de automaat gefilmd en zooms worden niet goed afgemaakt.
Aan de geluidsopnames en geluidsmix is te weinig aandacht besteed.
De vele overvloeiers in de montage maken de film traag.
De combinatie van teksten, live-geluid en ondertiteling werkt onrustig.
Let ook op de juiste ondertiteling: houdgreep in plaats van houtgreep.
De jury adviseert om een dergelijke klus goed voor te bereiden met behulp van een draaiboek, verhaallijn, shotlist en research vooraf.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
JAN VAN HOUTEN
Diverse vertellende medewerkers leiden de kijker door het hele proces van het verzorgen van de rietlanden.
De reportage wordt erg rommelig door de steeds wisselende ‘talking heads’. Wel komen alle aspecten van de rietcultuur aan de orde, maar het wordt geen geheel. Het is te fragmentarisch; onderwerpen worden niet afgemaakt.
Zo zien we te weinig van het dakdekken met riet.
Het gedicht van Guido Gezelle aan het einde van de reportage wordt als stijlbreuk ervaren.
De jury adviseert om één voice-over te gebruiken en meer van het riet in al zijn facetten te laten zien.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
HANS LENSSEN
We zien een mooie sfeertekening van het landschap in het Geuldal tijdens de winter.
De beelden volgen elkaar in één tempo op.
Een dame is de gids door het mooie landschap.
De winterse sfeer wordt mooi in beeld gebracht.
Een verhaallijn is er niet, anders dan opeenvolgende beelden.
De rol van de vrouw is niet duidelijk en leidt de kijker af van de mooie winterse beelden.
De muziekkeuze is merkwaardig voor deze beelden.
Let in de montage op dat je bij stille beelden geen stromend water moet horen.
De fraaie winterse beeldcadeautjes zijn fotografisch mooi in beeld gebracht, de filmische vormgeving laat echter te wensen over.
Het is geen film geworden maar meer een aaneenschakeling van mooie plaatjes.
De titel is niet mooi vorm gegeven.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
LEO BAETEN, HUUB BERVOETS & GERT-LEON VANLIER
De dans verbeeldt de fases: beschermen, dromen en loslaten in de relatie moeder – dochter.
Dit ballet speelt zich af in drie gedeeltes.
Het ballet op het toneel is netjes geregistreerd, maar af en toe verdwijnen de danseressen uit het kader.
Het middengedeelte met de marionet is mooi uitgelicht.
Het laatste deel wordt als een stijlbreuk ervaren vanwege de toepassing van achtergrondkey.
De productie is meer een (multicam-) registratie dan een genrefilm.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
AN VAN NORREN
Vanuit een afwisselende focus wordt de kijker geïnformeerd: wedstrijden, interviews met dochter en moeder, trainingsbeelden, een kampioenschap en enkele foto’s van Nadja.
met dochter en moeder, trainingsbeelden, een kampioenschap en enkele foto’s van Nadja.
De jeugdige schoonspringster moet echt af zien om haar prestaties te leveren.
Dat kunnen we helaas niet van de cameraman zeggen. Te vaak zien we de acties op afstand; dat is jammer, want de beleving van Nadja komt niet aan bod.
Ook het interview met Nadja is matig qua standpunt en belichting.
In de montage zien we veel herhalingen of bijna identieke opnames.
De eetscène is matig geënsceneerd.
De eindresultaten van het kampioenschap wordt de kijker nauwelijks gewaar; we zien ook geen reactie van Nadja.
Jammer dat de maker er niet in geslaagd is om de grote tijdsinvesteringen van de ouders en bij Nadja in beeld te vatten en daar ging het toch om.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
ALBERT VAN DER ZWAAG
De vraag stellen is hem beantwoorden.
Dit spel van vraag en antwoord is in deze reportage niet goed in de hand gehouden.
Het enthousiaste verhaal van de ecoloog meandert zich oncontroleerbaar door de reportage. De indruk ontstaat dat er weinig voorbereiding getroffen is voor deze reportage, zodat we voornamelijk de ecoloog in beeld zien op plekjes waar de Grift stroomt.
De film ontbeert een structuur/verhaallijn. Deze is nodig om duidelijk te maken wat en waarom de maker dit natuurschoon aan de kijker wil laten zien. Aan mooie locaties ontbrak het zeker niet.
Bepaal ook van tevoren camerastandpunten hoe shots en interviews in beeld gebracht kunnen worden.
Een interview in een rijdende auto met de te interviewen persoon achter het stuur is niet alleen slecht te filmen maar ook nog eens heel gevaarlijk.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
RIKA HOUTHUYSEN
Een hoofdpersoon legt uitgebreid uit waarom hij zijn passie verkiest boven uiterlijke schijn.
Een zelfportret, waarin af en toe een uitstapje wordt gemaakt naar het werk waarvoor de hoofdpersoon een passie heeft.
De filmmaker heeft er niet voor gekozen die passie echt te verbeelden.
Dat is jammer, want nu kijken we voornamelijk naar het hoofd van de hoofdpersoon dat ons toespreekt.
Zijn passie wordt duidelijk uitgelegd, maar de filmmaker had meer actie in deze productie kunnen stoppen. Daarmee zou het geheel als film beter uit de bus zijn gekomen.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
AUKE DE WITTE
In een ondeugende clip wordt de tekst van een liedje goed gevolgd door ‘passende’ beelden.
Blauwtong als actueel onderwerp in de veeteelt is leuk ingebracht. Een leuke clip waar de wending in de tekst de goede vondst is en een goede manier om bijzondere liedjes te verbeelden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
ASSER FILM CLUB
Aardige, vlotte, korte speelfilm.
In een lineaire vertelling, gemonteerd in een parallelmontage, volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.
Het fietsende jongetje speelt heel leuk; het echtpaar duidelijk minder.
De man is moeilijk te verstaan en acteert overdreven.
Goede camerastandpunten.
De terreur van het altijd bereikbaar willen zijn is goed weergegeven, maar wordt qua geloofwaardigheid aangetast als het mobieltje achteloos op een motorkap gegooid wordt.
Waarom is de titel met een vraagteken?
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
OVER LEER, RISPELEINDE EN KEERSCHOEN
JAN VAN DER SCHANS
De reportage is een lineaire vertelling van oude ambachten en in het bijzonder van het maken van schoeisel.
Op de locatie Archeon is in een middeleeuwse setting dit proces gevolgd. Opgebouwd in een klant-leverancier spel laat de schoenmaker zien hoe schoeisel gemaakt werd.
Dit proces is mooi en dicht op de handeling in beeld gebracht.
Een voice-over geeft aanvullende informatie.
De spanningsboog is er niet omdat we weten hoe het afloopt.
Het spel is qua tekst van deze tijd.
Wel een nette film, maar gemaakt op reeds platgetreden paden.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
JOHN DE BROCK
De titel doet vermoeden dat het over de gitaarbouwer gaat.
We zien hem ook wel in beeld maar het feitelijke onderwerp is toch de bouw van een gitaar. Dit geschiedt in een lineaire beeldenreeks.
De gitaarbouwer verklaart de handelingen die hij verricht en een te grote ondertiteling verklaart nog het een en ander. Hier was een voice-over een betere keuze geweest.
De camera staat voortdurend op de automaat en de belichting is niet zorgvuldig uitgelicht.
Let ook op het kader bij de interviews – deze staat verkeerd.
De spreker zit laag in het beeld en kijkt naar linksboven in plaats van naar rechts.
De bouw van de gitaar is mooi in beeld gebracht, maar de maker is er niet in geslaagd de echte passie van de gitaarbouwer over te brengen.
Het is een registratie gebleven.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
COR VERMEULEN, SUZAN LAGRAND,
LYANA VAN ASTEN-VAN WIJK, TINE MARKIES,
HENNY MÜLLER & JILLES KOOPMANS
In een zelfportret kijkt de grimeur/kledingverhuurder terug naar zijn leven van dit moment.
In het exposé ziens we een 17e eeuws tafereel met een schilder… en terloops belanden we bij Hoppezak.
De gepassioneerde kledingverhuurder/grimeur vertelt enthousiast over zijn verleden.
We zien beelden van zijn zaak, het grimeren en zijn hobby: schilderen.
De film is vlot gemonteerd, ondersteund met barokmuziek.
Er zijn mooie close-ups geschoten van vooral het grimewerk.
De kledingzaak met maar liefst 40.000 kledingstukken komt er echter bekaaid vanaf. Kennelijk zijn de grime-anekdotes met bekende Nederlanders talrijker dan die in de kledingbranche. Zo ontstaat een beetje het beeld dat de heer Hoppezak het middelpunt is. De maker had hier voor meer evenwicht moeten zorgen.
De ‘Rembrandt’ is een mooie vondst!
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)
JAN HOUTMAN
Een enthousiast reisverslag van een vakantiefietstocht op het eiland Sri Lanka.
De tocht leidt de kijker langs een scala van wetenswaardigheden, lokale gebruiken en toeristische plekjes.
Bijna alles lijkt te zijn gefilmd en dat zien we dus ook terug in korte verhaaltjes, die terloops aan elkaar geplakt zijn. Hierbij geeft de vrouw in beeld of via de cameramicrofoon aanvullend commentaar op wat we zien.
De geschoten beelden zijn uit de hand genomen. Deze stijl van vertellen en filmen wordt door de hele film goed vastgehouden. De stijl heeft wel zijn beperking in die zin dat de verstaanbaarheid niet altijd goed is en dat de camerabewegingen minder gecontroleerd zijn.
We zien in de montage wel een mooie afwisseling in totalen, half totalen en close-ups. In camerastandpunten zien we te weinig creativiteit.
De epiloog is zwaar ingezet en doet afbreuk aan het merendeels luchtige reisverslag.
Een mooie vakantiefilm voor een klein, eigen publiek.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2009 (niet behorend tot de
31 best gewaardeerde films)