Film nr. 1
JO SELEN
De reportage geeft een bondige inleiding over het hoe en waarom van het Panamakanaal.
De uitleg over de historie van dit gigantische project is kort.
In de daarop volgende beelden zijn we aan boord van een passagiersschip, dat doorlopend geschut gaat worden in het Panamakanaal.
Omdat de maker tijdens het schutten niet van boord mag/kan, zien we het schutten alleen vanuit zijn positie op het schip. Deze beperking in bewegingsvrijheid heeft impact op de registratie; immers de grootte van het schip en de sluis komen niet geheel tot hun recht. Daarbij zouden beelden afwisselend van wal en schip de reportage meer body geven.
Het schip gaat door diverse sluizen, maar waar we ons bevinden in het Panamakanaal is niet duidelijk.
De cameravoering biedt veelal totaalshots, hetgeen ook niet zo verwonderlijk is vanuit de positie van de cameraman.
De muziekkeuze is niet passend bij de film. Zo ook eigenlijk de commentaarstem. Commentaar inspreken is echt een vak apart; daarin investeren betaalt zich altijd terug!
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
Film nr. 2
ERSA PROJECTTEAM
Dat niet iedere bus een brievenbus is in het script heel mooi gebruikt om een eenzame man weer hoop te geven op een teken van leven.
Met twee imposante camerabewegingen komen we bij Louis in zijn tehuis uit. De opening is daarnaast nog voorzien van stevige muziek.
Louis is verstandelijk beperkt, de eenvoud zelve en blijft dat ook.
Grotesk binnenkomen tegen de eenvoud van Louis, dat rijmt niet lekker.
Louis is gecoacht in deze rol en dat is zeer verdienstelijk gedaan; immers alle handelingen worden door hem netjes uitgevoerd.
De begeleidster (zij voelt zich tot het lot van Louis aangetrokken) en de buschauffeur zijn ook eenzaam en verstaan hun rollen goed. Zo ontstaat een hele aardige film met hoop voor Louis en een glimlach van de kijker.
De overgangen in de scènes zijn keurig in de montage verwerkt.
We zien vlot camerawerk.
De muziek is wel te hard ingemonteerd.
De spelregie zal onder deze omstandigheden niet eenvoudig geweest zijn, maar dat zie je aan het eindresultaat niet af.
Het mooie zit ‘m in kleine dingen!
Waardering: BRONS
Film nr. 3
SANDER LOOIJENGA
De metamorfose van zwart-wit naar een open kleurige bloem voltrekt zich wel heel snel. En laat dit nu het enige grote punt van kritiek van de jury zijn, maar wel één die weegt.
Jammer, want de film heeft veel te bieden, neem alleen maar het prachtige openingsshot!
De hoofdrolspeelster speelt haar rol met overtuiging. Ook de andere acteurs spelen hun rol goed.
Het camerawerk is uitstekend, met veel indringende close-ups en mooie shots, zoals op straat waar met de sfeerverlichting wordt gespeeld.
Het scenario is doordacht, met veel wendingen die de continuïteit net niet schaden.
De montage is mooi, met prachtige geluidsovergangen.
De film is voorzien van mooi gedoseerde muziek en een goed ingesproken voice-over, die het verhaal duidelijk begeleidt.
De scéne van de man op ‘tv’, die uitlegt dat geluk hem in kleine dingen zit, leidt door zijn vormgeving af omdat dit duidelijk geen tv-opname is. Terwijl dit moment wel een belangrijke wending in de film markeert.
Nog een minpuntje dus, zeker als je kijkt naar alle andere goed in beeld gebrachte details van deze mooie speelfilm.
Waardering: ZILVER
Film nr. 4
ERIC GEERLIGS
Een reportage van een bezoek aan de San laat zien in welke omstandigheden dit volk leeft of leefde.
Een lange inleiding, met mooie natuurbeelden afgewisseld met een animatie over waar we ons bevinden, brengt ons bij het eigenlijke doel van de reis: de San, een bijzondere stam met een bijzonder primitieve levenswijze.
Een goed ingesproken voice-over verschaft nadere informatie.
Het is een mooie vertelling, al is het leven van de San wel wat snel en oppervlakkig benaderd.
De goede cameravoering met mooie close-ups mist soms een goede belichting. Vaak is op de automaat belicht. De belichting in de te lang ingemonteerde scène bij het kampvuur laat ook te wensen over.
De inleiding staat in verhouding tot het eigenlijke thema te lang.
In het commentaar wordt gesproken over een supermarkt….….Die hadden we daar graag willen zien!
Waardering: BRONS
Film nr. 5
TAEKE BOSCH
Een emotioneel verslag over aan kanker lijdende kinderen uit Wit- Rusland die een viertal weken in Nederland verblijven.
De reportage geeft een treffend kijkje in het hoe en waarom van het verblijf van deze kinderen uit de buurt van het besmette Tsjernobyl naar het schone Friese land.
In een lineaire opbouw van aankomst, opvang en verblijf en ten slotte vertrek en afscheid wordt een mooi beeld geschilderd van de kinderen, gastouders, activiteiten en de organisatoren. De passie van alle betrokkenen is oprecht en voelbaar.
De reportage verslapt nergens en is voorzien van een nette geluidsband.
Interviews met de voorzitter van de Stichting Rusland Kinderhulp onderbreken de emotionele verhaallijn met feitelijkheden die meer het karakter hebben van informatievoorziening voor belangstellenden.
Een mooie reportage met het wervende karakter van een voorlichtingsfilm.
Waardering: BRONS
Film nr. 6
HUUB BERVOETS
Bloem raakt je.. Bloem vervoert je.. Bloem heeft een boodschap.. Bloem wordt gedragen.
Gedragen door een fascinerende acteur in de hoofdpersoon Ber.
Bloem als tegenspeelster heeft in het begin moeite om aan te klampen in haar rol en bij het spel van Ber. Maar naarmate het verhaal vordert ontluikt Bloem en komt beter in haar rol en tegenspel met Ber.
Het script heeft een mooi gegeven: Ber wil voorkomen wat voor Bloem dreigt en wat zijn zoon overkomen is: volledige overgave aan de drugs. Tegenstellingen worden overwonnen en maken plaats voor wederzijdse sympathie.
Spek met eieren als vervanger voor hallucinerende middelen, een getekende bloem als teken van dank en ‘Let it be’ als ondertoon. Dat de bloem toch eens zal verwelken is onvermijdelijk, maar dan heeft ze inmiddels wel al een metamorfose ondergaan.
De regie had gerust voor nog meer emotie in beeld kunnen kiezen; nu zijn vooral teksten nodig om de emotie te plaatsen.
De cameraregie is uitstekend met een doordachte découpage.
De rustige montage geeft een mooie aanloop naar een ongekend mooi in beeld gebrachte apotheose.
Een schitterende film! Hulde van de jury.
Waardering: GOUD
Film nr. 7
JOREN MOLTER
Vincent overwint na een lange strubbeling binnen de vier muren van zijn huis zijn vrees om buiten te zijn. Hij helpt zichzelf ongewild door de deur achter zich dicht te laten slaan. Hij geniet intens van de vrijheid maar er doemt een niet verwacht ander gevaar op.
Wordt het geweld aan het einde van de film gebruikt om de harde werkelijkheid van deze wereld in te brengen? Of wordt een ander probleem (dat van ‘extreem geweld’) opeens opgevoerd als een volgend fenomeen? Afgaande op de gesproken eindtekst is het laatste het geval.
Maar twee heftige, totaal verschillende onderwerpen zonder samenhang in dergelijk kort tijdsbestek is te kort door de bocht.
Extreme camerastandpunten en close-ups bepalen de sfeer.
De situatie en worsteling waarin Vincent zich bevindt wordt goed opgebouwd. Het manipuleren met licht en kleur geven veranderingen in Vincent’s gevoelsleven weer.
Compliment voor het spel van Vincent.
De montage is in het deel totdat de voordeur dichtklapt aan de trage kant.
De muziek past goed bij de sfeer.
Waardering: BRONS
Film nr. 8
NIEK VAN OOSTENBRUGGE
Na een korte inleiding over de streek met haar beroemde wijnen volgen we in een lineaire structuur het fabricageproces van de zo kenmerkende houten vaten. Immers, in deze vaten rijpt de zo bekende en geliefde cognac.
In het verdere verloop van de film blijft commentaar achterwege en vertellen de beelden het verhaal. En dit heeft de maker met verve gedaan.
We zien een mooie, vlotte montage.
Ook het camerawerk is met zijn decoupage mooi en afwisselend. Het benodigde vakmanschap rond de fabricage van de vaten wordt mooi in beeld gebracht.
De maker heeft gekozen voor informatie via beeld.
Gesproken informatie waarom cognac nu juist in deze vaten moet rijpen is ondergeschikt gemaakt aan de beelden en wordt daarmee overgelaten aan het kennisniveau van de kijker.
De film is mooi gemaakt, maar voorspelbaar in zijn ontwikkeling en afloop.
BRONS
Film nr. 9
VIDEOFILMERS GSA (VOORHEEN)
In een soapachtige setting (alles wordt verteld via dialogen) ontwaren we een driehoeksverhouding en een al dan niet gewenste kinderloosheid.
De karakters, relaties en situaties worden goed neergezet; ze worden mooi uitgesponnen in het verloop van het verhaal en komen tot een ontknoping op een precair moment. De ‘cliffhanger’ laat het einde mooi open.
De regie heeft zijn werk goed gedaan.
De acteerprestaties en dialogen zijn aannemelijk, hoewel de zus het er meteen wel dik bovenop legt.
Afgezien van de 'houseparty', zijn de overige scènes mooi uitgelicht.
Het camerawerk is stabiel en volgens de soapwerkwijze: vanuit één shot, met weinig decoupage.
Er is mooie eigen muziek gemaakt, die goed aansluit bij de stand van zaken op dat moment.
De soap is mooi vormgegeven, maar het tempo in de overigens verzorgde montage had wel wat sneller gekund.
Waardering: ZILVER
Film nr. 10
WILLEMIEN ROTTEVEEL
Deze verhuizing kent twee fases: de verhuizing naar het plekje in de serviceflat wordt al ras een mooi plaatsje in een nog beter ‘tehuis’.
Het verlangen daarnaar wordt mooi uitgebeeld door de hoofdrol-speelster.
De kinderen leven in hun eigen wereld en zijn alleen maar bezig om de deur zo snel mogelijk achter zich in het slot te gooien.
De engel is de metgezel van de hoofdrolspeelster en neemt de zorg over.
Er zit naar de mening van de jury een inconsequentie in de film op het moment dat de vrouw de compleet ingerichte serviceflat binnentreedt en ze toch overstapt naar een andere wereld; een in dit geval kale flat. Waar bevinden we ons nu eigenlijk?
Een mooie muzieklaag ondersteunt het verweesde effect dat door de meer en meer overbelichte beelden wordt gegenereerd.
Waardering: BRONS
Film nr. 11
JEF CAELEN
‘Mijn vader zei altijd…’ Meerdere malen komt deze zin, aangevuld met een wijze uitspraak, terug in de speelfilm.
Samen met de personage van de collectant en de droomscène van de vrouw in de wijnkelder, zijn het duidelijke, maar wel veel verwijzingen naar bijbelse vertellingen en dito normen en waarden.
De collectant is zonder schroom en neemt flamboyant bezit van de woning.
De vrouw des huizes is en blijft heel gereserveerd; ze is welhaast vastgenageld door de verschijning van de collectant.
De personages zijn heel mooi en consistent gespeeld.
De camera laat prachtige fotografie zien; alle shots zijn uitstekend gekadreerd. Speciale aandacht voor de overgang in gewijde muziek naar ‘How many roads’.
Alle denkbare lagen van de filmische vormgeving zijn prachtig gecombineerd!
Een echte Jef Caelen film: een origineel script, doorspekt met symboliek maar met een knipoog.
Waardering: GOUD
Film nr. 12
TON polman
De film als documentaire schiet in deze vorm tekort omdat de maker geen bijzondere eigen invalshoek kiest of stelling neemt; immers het pleidooi voor bermbehoud zal weinig protest
ontmoeten.
Heel kort wordt toegelicht dat de bermen van nu het effect zijn van actief beheer door de wegbeheerders.
De film is een reportage die verschillende bermen laat zien.
Deze kleine stukjes natuur vormen een dankbare biotoop voor allerlei insecten.
We zien mooie rijdende opnames langs de bermen, waarbij in de achtergrond auto’s of mensen zichtbaar zijn.
Bloemen en insecten worden netjes in beeld gebracht.
Een duidelijk ingesproken voice-over en goed gekozen muziek begeleiden de beelden.
De jury heeft waardering om een dergelijk onderwerp te portretteren.
Waardering: BRONS
Film nr. 13
PETER GODDIJN & FRITS DE STERKE
De reportage laat het ontstaan van een kunstwerk in al haar facetten zien. Dit begint met een filosofische inleiding door de kunstenaar over het hoe en waarom van zijn schilderijen. Daarin vertelt de kunstenaar dat hij door een toeval op dit ontwerp is gekomen. Foto’s blijken het vertrekpunt te zijn voor een artistieke benadering van zijn creatie.
De film toont de groei van het werk in al haar details, afgewisseld met toelichtingen door de kunstenaar.
Door de subjectieve benadering raak je als toeschouwer betrokken bij het getoonde.
Als er dan ook nog sprake is van een mooie vlotte montage, waarin mooi camerawerk zit dat goed laat zien hoe de technieken hun werk doen, kun je spreken van een geslaagde productie.
Zoals één van de juryleden opmerkte: Een kijkgrage reportage.
Waardering: ZILVER
Film nr. 14
UrBAIn APPELTANS
De film is een mooi voorbeeld van het magische realisme. Is het een realistisch of een fictief verhaal?
Kerkelijke personages dingen niet alleen naar het bezit van de levenden, maar ook naar dat van de doden.
Het magische realisme neemt de overhand bij het herleven van de vrouw die, tot haar ontzetting, zelfs ontdekt dat de priester ten prooi gevallen is aan bezitterigheid.
Het verhaal is omkleed met een zoektocht in archieven en wordt door een voice-over keurig begeleid.
De gehele mise-en-scène is voortreffelijk verzorgd, waarbij de karakters ook goed uit de verf komen.
De animeerdame in de nachtclub is wat ‘te braaf’ neergezet.
De geluidsfragmenten bij het oude kerkhof zijn te dik aangezet.
In de vlotte montage zijn ook de special effects effectief verwerkt.
De vrouw speelt haar rol overtuigend.
Een pluim voor de toegepaste belichting, maar zeker ook voor het camerawerk met zijn vele mooie close-ups!
Een mooie film met suspense, humor en zelfspot.
Bij wie de gouden medaille in vertrouwde handen is ….
Waardering: GOUD
Film nr. 15
tIMO HENSEN
De mise-en-scène speelt zich af op een camping.
Een hallucinerende jongen ziet de wereld om zich heen kleiner en kleiner worden.
Waarom nu juist voor een camping gekozen is wordt niet duidelijk.
De introductie met de beelden van de diverse bewakingscamera’s is mooi gevonden. Deze beelden komen ook verder in de film functioneel terug.
De toenemende gekte van de jongen blijft een gebeuren dat uiterlijk, in beeld, spannend gepresenteerd wordt, maar het verhaal er omheen blijft onduidelijk.
De cameravoering is beweeglijk; er zijn functionele en mooie toegevoegde effecten in de montage opgenomen.
De voice-over is een dankbare kapstok voor het verhaal.
Je kunt al hallucinerend veel filmische registers opentrekken, maar het verhaal moet wel enige logica bevatten.
Het blijft dus gissen; vanwaar de angst, verwoesting in plaats van wording, de aarde overleeft maar de mensheid niet, gaan we terug naar Genesis?
“Don’t worry, be happy” lijkt de onderliggende muzikale boodschap.
Tja, was het maar zo gemakkelijk ….
Waardering: BRONS
Film nr. 16
anNELIES HEESAKKERS
Hoe krijg je de belevingswereld van vier totaal verschillende dames van boven de zeventig op het scherm?
Deze documentaire over de vier dames laat zien hoe mooi dat gelukt is.
Er ontwikkelt zich een hecht vlechtwerk van levensverhalen, verkregen door interviews, beelden van toen en nu en heldere verklaringen/meningen van de dames.
Diverse thema’s, zoals huwelijk, kinderen, sport, vrijwilligerswerk, hobby’s en de dood worden subtiel en mooi gerangschikt neergezet.
Het mooie van deze totaal verschillende kijk op het leven van de dames is dat, door die verscheidenheid, ze elkaar in totaliteit juist versterken.
Om dit te bereiken moet er wel een zorgvuldige casting uitgevoerd zijn.
Mooi stabiel camerawerk, wat in het begin neigt naar teveel ‘talking heads’.
De camera-standpunten bij interviews zijn mooi ingesteld, zodat een afwisselende kadrering ontstaat en de dames net niet in de camera kijken.
De interviewster blijft buiten beeld en geluid, maar is er wel in geslaagd om bijzondere ontboezemingen binnen te halen.
Waardering: ZILVER
Film nr. 17
ARIE HEERkeNS
Aan het einde van je leven moet je echt die ene deur door.
Vol symboliek wordt een afscheidsdiner voorbereid als bekend wordt dat ook de laatste vriendin uit het levensgezelschap van de hoofdrolspeler is weggevallen.
Een uitbundig gedekte tafel met lege stoelen is het decor voor een afscheidsrede met geciteerd werk van Erasmus.
Vervolgens sluit de hoofdrolspeler zijn graf met een deur, die in de volgende scène wordt geopend door een klein meisje. Dit symboliseert het aardse leven: de tijd van het graf is aanstaande en het jonge leven klopt op de deur.
De kijker blijft in het ongewisse waarom de man zo snel kiest voor zijn einde; hier worden geen aanwijzingen voor gegeven dan alleen een tafel zonder vrienden.
Is de vondst om een voordeur als grafdekking op een graf in de tuin te laten dienen wel geloofwaardig?
De toespraak voor een lege tafel komt ook wat geforceerd over, met als resultaat dat je als kijker niet de stap maakt van realisme naar symboliek.
Aan de mise-en-scène is voldoende aandacht besteed en keurig vastgelegd in beeld en geluid.
De deur ‘scharniert’ niet lekker; realisme en symboliek zitten elkaar wat in de weg in deze film.
Waardering: BRONS
Film nr. 18
FILMGROEP SKOEP
(ROB NIJHOLT, LOUIS SMITS, KEES VAN DRIEL,
GERARD LAUCK & TON VAN KAN)
Deze korte speelfilm scoort hoog vanwege zijn vormgeving. In korte tijd is een beklemmende situatie neergezet die wel veel verklaart, maar niet alles vertelt.
De zelfmoord is de ultieme uitweg, als gevolg van een verleden dat maar niet kan rusten.
Twee flashbacks verklaren de troosteloze positie van de hoofdpersoon in zijn huidige situatie.
De scène met de inval van de bezetters is heel aangrijpend geregisseerd, met vlot camerawerk geschoten en met veel binnen- en buitenbeelds geweld gemonteerd.
De opening met de angst in de ogen maakt al dat je op het puntje van de stoel gaat zitten.
Het script voorziet niet in een verdieping van de hoofdpersoon; de kijker moet zijn doodlopende weg maar aannemen vanuit de slaapkamer-scènes.
Wie is deze persoon?
Er is geen tijd om sympathie te verzamelen voor zijn situatie, met als effect dat alleen de scène met de bezetters echt blijft hangen.
Waardering: ZILVER
Film nr. 19
PETER BROUWERS
Een lokale rapgroep rept en rapt zich door Maastricht.
De muziek slaat terug op het verleden, gelet op het gebruikte effect van de strepen uit de 16 mm films.
Ook zien we vaak terugkomende beelden van straten en markten die kennelijk een rol hebben gespeeld in het verleden en wellicht nog steeds een rol spelen.
De tekst is voor niet-Maastrichtenaren niet te volgen.
Maar zij zijn ook niet de doelgroep geweest voor deze clip.
Leuke lokale clip.
Waardering: BRONS
Film nr. 20
EMILE DE GRUIJTER, BOB WEMMERS & CEES LE BRUIN
Het script van de speelfilm Twee rode rozen heeft een leemte die zich doet voelen naarmate de film vordert: er wordt een wisselende introductie van de reeds overleden vrouw afgegeven.
Slechts in flashbacks worden enkele flarden aangereikt; ogenschijnlijk gelukkig afgaande op de scène in de tuin, maar in feite doodongelukkig.
De kijker krijgt geen grip op de situatie van de overleden vrouw en dus ook niet op het waarom van haar onverwachte dood.
De overleden vrouw komt terug in een aantal verschijningen bij een vriendin en een vriend, die duiding willen hebben voor deze verschijningen.
Een medium, in een naar de mening van de jury niet overeenkomstig pand voor deze professie, verschaft de duidelijkheid.
De enscenering bij het medium, maar ook in de kapel als daar twee donkere figuren verschijnen, is niet geloofwaardig geregisseerd.
Daarentegen is de flashback van de zelfmoord indringend gefilmd.
De zoektocht van de vriendin en de vriend is zorgvuldig gespeeld en gefilmd; de vrouw die zelfmoord pleegde had dergelijke aandacht qua personaliteit ook moeten krijgen.
Waardering: BRONS
Film nr. 21
TON KRAAYENVANGER
Een bijzondere vakantiefilm, dat is het zeker! Ingeleid door een verrassende clip met een nagenoeg kloppende synchronisatie tussen muziek, rap en beeld. Prachtig gemonteerd!
Na dit pareltje volgt één grote vertelling over het vele, zeer vele van het dagelijks leven in Kathmandu.
De maker kiest voor willekeur in onderwerpen overeenkomstig het leven in deze Nepalese stad.
Een autochtone interviewer reist mee en dient als dankbare intermediair om plaatselijke wetenswaardigheden te ontfutselen van de lokale bevolking.
Een kapstok of routeplan herkennen we niet in deze film; wat langs komt wordt vastgelegd door de camera. Maar wel zo vastgelegd dat de kijker echt bovenop het onderwerp zit en niemand in Kathmandu die zich aan het spiedende oog stoort.
Verdieping in een onderwerp vindt ook nauwelijks plaats, want de camera is nieuwsgierig en zoomt alweer in op een volgende bijzonderheid. Zo worden ongemerkt prachtige plaatjes geschoten van een verwarde student, mensen op straat, bezoekers van tempels, lijkverbranding, scholieren, etc.
De cameraman beheerst het decouperen uitstekend.
Maar het wordt allemaal net teveel.
De vele indrukken van deze stad en zijn bewoners vragen veel kijkenergie; dit ebt op den duur weg.
De lijkverbranding neemt een onevenredig deel van de montage in beslag.
Zoals al eerder opgemerkt: een bijzondere vakantiefilm die de stad in al zijn facetten open en eerlijk laat zien.
Waardering: ZILVER
Film nr. 22
HERMAN RAMMERS
Het exposé met de ‘big boss’ voor zijn vakantiehuisje doet afbreuk aan de bloedstollende achtervolging en de daarop volgende impact als de ‘3 minuten opdracht’ niet succesvol is uitgevoerd.
Het ‘jammer’ van de jager krijgt wel een bijzondere betekenis als hij zelf als prooi gaat dienen.
Een zeer dynamische camera, met muziek die bij de beelden past en een verrassende ontknoping.
Rappe actieve montage.
Het niet beschikbaar hebben van close-ups van de prooi is een misser. Dit had nu juist de verstikkende emotie moeten versterken.
Waardering: BRONS
Film nr. 23
NIEK VAN oOSTENBRUGGE
Het jaarlijkse hoogtepunt in het Franse stadje Ribeauvillé is een grootse optocht met daarin allerlei verwijzingen uit de Middeleeuwen.
We zien een korte inleiding over dit stadje; kort want de optocht komt er aan! Enkele voorbereidingen van de deelnemers vormen de aanloop naar een dynamisch cameraverslag van deze optocht.
Het is maar goed dat de huidige bevolking zich nu toelegt op het maken van heerlijke witte wijnen, want in het verleden werd meer bloed vergoten dan wijn geschonken. Zoveel wordt duidelijk uit de beelden van de optocht.
De maker heeft zich geheel toegelegd op het vastleggen van de optocht en zijn figuranten. Wij zijn het publiek en we zitten op de eerste rij.
Waar soms toelichting nodig is op het getoonde kiest de maker voor registratie en laat het getoonde over aan de fantasie van de kijker. Dit is goed doorgevoerd.
Maar ofschoon de registratie in filmisch opzicht geslaagd is, wordt toch de wisselwerking met het publiek ter plekke gemist. De dimensie van de emotionele betrokkenheid is van belang, ook voor de neutrale toeschouwer.
De film eindigt met een blik in het heden en we zien de tevreden hoofdrolspelers zich laven aan het goede van het leven.
Waardering: BRONS
Film nr. 24
TOBIAS STOKHOF
De millenniumdoelstellingen leiden de reportage nadrukkelijk in. Zijn zij bedoeld in deze film als ijkpunt of als checkpunt voor een stand van zaken nu in 2010?
Ofschoon het onderwijs in het latere deel van de film uitgebreid aan bod komt horen we nagenoeg geen waarde-oordeel van de maker. Het neigt een beetje naar een goed-nieuws reportage ten behoeve van de NDA.
Desalniettemin zien we een zeer boeiend verslag uit Nepal.
Naarmate de reportage vordert komen we bij het echte doel uit: de kinderen van Nepal en hun onderwijs.
Na een zeer uitgebreide inleiding, met veel zijwegen op de algemene situatie in Nepal, en met name in Kathmandu, verplaatst het verhaal zich naar een bergdorp. Hier wordt heel mooi stilgestaan bij het dagelijkse leven van de bevolking in dit deel van Nepal.
Een prachtige ‘uit de hand’ cameravoering laat ons veel details zien en zit nagenoeg op de huid van de kinderen, die zich daar ogenschijnlijk niet van bewust zijn. Heel mooi gedaan!
Een heldere voice-over begeleidt de beelden met aanvullende informatie.
Er is dermate veel informatie beschikbaar dat het lijkt alsof al het beschikbare beeldmateriaal gebruikt moest worden. Dat is in dit geval geen bezwaar, immers het beeldmateriaal is van hoge kwaliteit, met daaronder een prima verzorgde geluidsband.
De jury heeft een heel mooie sfeertekening uit Nepal, en specifiek van de kinderen, gezien.
Zij is echter van mening dat de inleiding te lang is in relatie tot het eigenlijke onderwerp en dat een stellingname duidelijker moet zijn als je pretendeert een documentaire gemaakt te hebben.
Waardering: ZILVER
Film nr. 25
PETER BrOUWERS
En met een voldaan knipoogje zag de poes dat het goed was en sloot het sprookjesboek.
De poes had een vooruitziende blik: ook de jury spint van genoegen bij het zien van deze film.
De sleur slaat meer en meer toe, wat mooi in geluid en beeld gebracht is door de geschilde aardappelen die (dagelijks) in het water plonzen.
Steeds meer persoonlijke voorwerpen verdwijnen uit het huis, net zolang totdat haar huis leeg is.
Een heel mooi script, waar de vrouw zich langzaam lijkt terug te trekken uit haar huis.
De poes geeft hoorbaar haar mening over de situatie.
De nieuwe bewoner lijkt zijn draai maar niet te kunnen vinden in zijn nieuwe woning; hij mist de vrouwelijkheid in het huis en start een geslaagde zoektocht om de huiselijkheid terug te brengen onder de niet te missen impulsen van ‘I put a spell on you’.
Beider eenzaamheid in hetzelfde huis is treffend neergezet en wordt prachtig omgezet naar verlangen.
Het happy end van het sprookje, maar ook van een heel mooi script.
Het sprookje is zeer sfeervol maar vooral subtiel in beeld gebracht, de filmtaal vertelt het verhaal prachtig. Het maakt het commentaar van de poes soms overbodig.
De effecten van verdwijning en verschijning en de versnelling van sequenties zijn functioneel.
Prachtig camerawerk, met veel mooie close-ups en treffende standpunten.
De jury gelooft in dit sprookje!
Waardering: GOUD
Film nr. 26
HET GEHEIM VAN HET KRUIS TE RUMPT
MARTIN PEL
Een groots opgezette speelfilm vertelt de kijker over de geheimzinnige dood van Otto van Scherpenzeel.
Bij het wendingpunt, de verschijning van de geest van Otto, begint de film in feite.
Het exposé had achterwege kunnen blijven, temeer ook omdat de film ook niet eindigt met een vervolg op het exposé.
Een verteller in en buiten beeld begeleidt het verhaal dat zich in de middeleeuwen afspeelt.
De jury heeft veel waardering voor de enscenering en dan met name de kostumering en locaties; hier zijn alle registers opengetrokken. Maar let wel op dat dit niet te dik wordt ingezet.
Over de regie is het volgende op te merken: het acteren komt toneelmatig over; de dialogen worden opgezegd, ze vertellen wat we zien. Bovendien horen we op een aantal plaatsen ‘moderne woorden’ die misstaan in deze film. Ook zijn sommige scènes te lang zoals bij het huwelijk in de kerk. Deze scènes halen het tempo uit de film.
Als we kijken naar het camerawerk, dan is dit statisch vanuit veel dezelfde standpunten, maar wel met mooie close-ups.
De toegevoegde muziek is in verhouding met de teksten te luid gemonteerd.
Het script mist de verdieping in het waarom en de motieven van de geheimzinnige dood van Otto van Scherpenzeel en dus blijft de kijker in het ongewisse.
Hier lag een mooie kans om het karakter van Otto en het verhaal meer body te geven om de spanningsopbouw en daarmee het kijkgenoegen te vergroten.
Een mooie productie met veel leerpunten.
Waardering: BRONS
Film nr. 27
TOn KRAAYENVANGER
De maker schotelt de kijker een zeer beladen onderwerp voor.
Reeds vele reportage- en documentairemakers hebben over dit diepgaande twistpunt, waar maar geen oplossing voor in het verschiet ligt, bericht. Is deze documentaire dan de zoveelste die je in dat rijtje zou moet scharen? Het
antwoord op deze vraag vraagt een analyse naar inhoud en vormgeving.
De jury is van mening dat de maker al snel met zijn stellingname op de proppen komt. Deze stellingname wordt voortdurend getoetst via interviews met direct betrokkenen die een eigen heldere kijk op de situatie geven.
De genuanceerde benadering via de Palestijnse slachtoffers en Israëlische hulpverleners maken de documentaire heel sterk in zijn boodschap.
In het verloop van de documentaire zien we veel afwisseling: de interviews worden afgewisseld met beelden van Jeruzalem, het tonen van de checkpoints, het
Bijbeltoerisme, de religiositeit aan beide kanten en de hulpverlening. Ze geven allen een mooi dynamisch emotioneel afgewogen beeld. Af en toe kiest de maker in woord te expliciet partij.
In de filmische vormgeving zien we een indringende cameravoering met een heel mooie kadrering waarbij de decoupage voortdurend is toegepast.
Geluid, muziek, beeld, binnen- en buitenbeeld commentaar zijn heel mooi in dit document verweven.
Deze documentaire hoort in het rijtje waar maar één kwalificatie voor geldt: Goud.
Een groot compliment van de jury voor deze film.
Waardering: GOUD
Film nr. 28
JEF CAELEN
De klok tikt, ze tikt de tijd naar het verleden en staat niet stil bij het heden, laat staan bij de toekomst.
Ze tikt als een onderhuidse tijdbom bij de familie Grashoek en wel in het bijzonder bij de oude Grashoek.
Het script voorziet in diverse verhaallijnen, waarin ieder familielid worstelt met zijn of haar situatie. Al de lijnen komen vroeger of later uit bij de oude Grashoek die in zijn gemoedstoestand geen uitweg meer ziet en kiest voor een vroegtijdig einde van zijn leven.
Met zijn verloren jeugd op het netvlies en indachtig aan zijn lijfspreuk ‘niets laten merken, gewoon doorgaan’ sterft Grashoek. De familie intriges en relaties komen kort daarvoor ook tot uitbarsting.
We zien en horen uitstekend gecaste acteurs, die ieder in hun rol geloofwaardig acteren waardoor de verschillende karakters goed naar voren komen.
Aan de cameravoering en de belichting is veel aandacht besteed.
Er is mooie sfeervolle muziek gebruikt.
De flashbacks zijn goed toegepast als toelichting op het waarom van nu.
Een pluim voor de regie om dergelijk zwaar stuk tot een goed eindproduct op film te krijgen. Ook de kijker zou een pluim moeten krijgen, want dit drama vereist alle kijkaandacht.
Waardering: ZILVER
Film nr. 29
JOREN MOLTER
Er is veel tijd, maar we hebben er niet veel van.
Tegenstellingen in tijd maken tijd broos, tijdloos, kort en tegelijkertijd eeuwig.
Een heel mooi gedicht laat het leven passeren.
Of je nu kort of lang leeft, happy of depri bent, let op: tijd wacht niet.
In een cyclus zien we leven aan ons voorbij gaan.
In de wachtkamer van de tijd fluistert een oudere vrouw tekst in het oor van een jonge man. Allerlei handelingen die met tijd of tijdsgeest te maken hebben komen in flarden voorbij en komen in ‘reverse action’ weer uit in de wachtkamer, waar een jongere vrouw nu in het oor van de jonge man fluistert.
Het gedicht. Het is een mooi gedicht. Maar heeft de film dit gedicht nodig? Had het beeld alleen het verhaal niet kunnen vertellen? Immers de beelden hebben voldoende associatieve zeggingskracht.
Er is sprake van heel mooi gekaderd camerawerk met een prima verzorgde geluidslaag. Goed gekozen muziek!
Waardering: ZILVER
Film nr. 30
RENÉ ROEKEN
Er is veel tijd, maar we hebben er niet veel van.
De film laat uitvoerig de bruiloft van een Nepalese vrouw zien, maar dan wel gezien door haar ogen. Dit effect wordt bereikt door een persoonlijke monoloog interieur die een prachtig mooie emotionele laag toevoegt aan deze indringende film.
In chronologie van de gebeurtenissen van de huwelijksdag volgen we welhaast iedere stap in de ceremonie.
Af en toe zijn flashbacks ingevoegd om het verleden ook mee te laten spreken.
De maker zit heel dicht in de ceremonie en daardoor de kijker ook; we maken alles mee van binnenuit. Dit is zeer verdienstelijk gedaan!
Het prachtige camerawerk, met de vele decoupages en indringende close-ups, is veelal uit de hand geschoten en dat in soms benauwde omstandigheden. Het lange shot bij het afscheid is niet te lang, het is de onomkeerbare ommekeer in het leven van de vrouw, daar kun je niet lang genoeg bij stil staan.
De muziek is ook goed gekozen.
Een, naar de mening van de voltallige jury, uitzonderlijk mooi en indringend document, door prachtig camerawerk, maar vooral ook door de vondst om de bruid de film in te laten spreken.
Waardering: GOUD
Film nr. 31
DIRK WILLEM WONNINK
Een komedie vraagt om een luchtig script, typetjes die hun rol lekker uitvergroten en voorspelbare grappen en grollen binnen bijna onwaarschijnlijk situaties. Aan alles wordt voldaan in deze klucht.
De spelers zijn uitstekend gecast.
De locaties, kleding van de spelers en de goed gekozen chansons versterken het verhaal, alles komt geloofwaardig over. Let wel, we hebben het over een klucht….
Het einde van de klucht mist een knipoog, daardoor zakt het einde in.
De cameravoering mag ook niet onvermeld blijven. Met name de shots tijdens de autoritten zijn heel mooi geschoten.
De regie heeft de klucht goed aangevoeld en mooi op film laten zetten.
De geluidsband is het mindere deel van de film, met name de dialogen zijn soms moeilijk te volgen, waarschijnlijk als gevolg van het gebruik van de cameramicrofoon. Maar ja, in een klucht luistert dat toch niet zo nauw…? Zeker wel!
Waardering: ZILVER
Film nr. 32
QUADRIGA
(VlaDIMIR MURTIN, TONY TORN, EMILE DE GRUIJTER &
WILLEMIEN ROTTEVEEL)
Het markante van deze productie is dat het begin en het einde naar een thriller neigt en dat het grote middenstuk een komedie is. Dus een trouwreportage in drie bedrijven met een lach en een beetje kippenvel….
In het exposé zien we een aanvankelijk zeer gelukkige echtgenote in spé die, ondanks toespelingen van haar aanstaande, blijft geloven in een ‘happy marriage’. De frustratie over het toch mislopen van het huwelijk brengt het uiterste in haar boven.
Het middendeel laat een nerveus gezelschap zien, wachtend op het paar. Het wachten wordt vooralsnog niet beloond, dus bouwt het gezelschap haar eigen feestje en gooit daarbij alle remmen los.
Met het ontkurken van de ‘chateau mygréne’ wordt het noodlot getart.
Aan de mise-en-scène is veel, zo niet alle aandacht besteed:
Mooie locaties, karakters die prachtig uit de verf komen, de aankleding op de set, een bijzondere sfeer en het spel is prachtig geregisseerd.
Kijkend naar de filmische vormgeving zien we een cameravoering die zeer soepel is maar vooral ondersteunend aan de handeling en met duidelijke accentverschillen in de drie delen van de film.
Nog een goed aspect aan de film is de ‘livemuziek’ op de bruiloft en de pianomuziek die wel speciaal voor de film gemaakt lijkt.
In het middenstuk dreigt het verhaal iets in te zakken.
Maar dat laat onverlet dat dit een gouden bruiloftfeestje is.
Waardering: GOUD
Film nr. 33
AUKE DE WITTE
In het exposé worden plaats en relatie tussen de personen al direct goed neergezet.
Een toevallige ontmoeting tussen twee oude rivalen in het tehuis brengt dan vervolgens de juiste spanning in de film.
Via mooi getekende flashbacks en de monoloog interieur van de hoofdrolspeler ontspint zich een mooi opgebouwd verhaal met een verrassend charmant slot.
De karakters van de beide mannen worden door de tijd heen heel mooi opgebouwd.
De scène in de lift, waar Jelle in de spiegel kijkend zijn spijt betuigt, is heel sterk maar staat te lang.
De spelende kinderen hebben voortdurend wel erg schone kleren aan; dit valt in negatieve zin op.
Een boeiende speelfilm, met goed afwisselend camerawerk in close-ups en standpunten.
Bovendien is er mooie muziek gemaakt voor de film.
De regie heeft goed werk afgeleverd door de karakters mooi op te bouwen en het vervolgens ook nog eens gevoelig digitaal vast te leggen.
Waardering: ZILVER
Film nr. 34
DE EINDHOVENSE INDUSTRIE 1800 – 1950
PHOCAS KROON
Een degelijk filmisch document over de industriële bedrijvigheid rond Eindhoven in de periode 1800 tot 1950.
De jury heeft waardering voor de gedegen aanpak van dit project.
Het historische materiaal is zorgvuldig bij elkaar gezocht, gerangschikt, in een vlotte montage gemonteerd en is bovendien voorzien van uitstekende aanvullende ingesproken informatie.
De voice-over moet de hoeveelheid informatie af te toe een beetje proppen onder het beschikbare beeldmateriaal.
De diverse bedrijfstakken komen goed toegelicht in beeld en commentaar voorbij: van hoedenmakers tot en met de sigarenbandjes.
Het gespeelde deel in de lampenfabriek is mooi verfilmd.
De link naar het heden wordt gelegd door nog een blik te werpen op resterende woonhuizen van de oud industriëlen.
De film kan voor de gemeente Eindhoven uitgroeien tot een document met grote betekenis, waarin in ambachtelijke stijl een deel van haar historie is gevisualiseerd.
Voor diegenen die niet tot de doelgroep behoren, duurt de stroom aan informatie te lang.
Bovendien, en dat is een keuze van de maker, is het grootste deel van de film afkomstig uit diverse bronnen, wat overigens keurig vermeld is.
En dat beïnvloedt de waardering wanneer je je film op dit podium laat beoordelen.
Voor diezelfde doelgroep (de niet-Brabanders) moet het een openbaring zijn dat Eindhoven niet alleen in Philips en DAF zijn industriële oorsprong heeft.
De jury beoordeelt deze interessante voorlichtingsfilm met Brons.
Waardering: BRONS
Film nr. 35
MIENEKE MEIJ
Goud!!
De verleiding is groot om alle superlatieven over deze speelfilm tot in detail voor het voetlicht te halen. Dat zou een lang rapport worden; maar in dit geval niet, al was het alleen om het verdienstelijke script.
Hier ontdekken we één verhaallijn en die wordt vanuit het perspectief van de hoofdrolspeler zeer consequent uitgerold.
Alle aandacht kan zich richten op de ontwikkeling van de personages in het verhaal.
Het is de regie uitstekend gelukt om zich te beperken tot dit gegeven.
Er ontspint zich een fascinerend spel met uitstekend gecaste acteurs voor de rollen.
De locaties zijn prachtig, ze dragen het verhaal.
In filmtechnische zin is aan alle facetten maximale aandacht besteed.
De film doet in zijn verschijningsvorm denken aan producties van Van Warmerdam.
Vlaardingervaart: Deze film verdient een plekje op het Werelderfgoed van de Amateurfilm.
Waardering: GOUD
Film nr. 36
RENÉ ROEKEN
De opening geeft helder aan welke drie onderdelen van de Pantanal behandeld zullen worden.
Twee lokale gidsen verstrekken de nodige lokale informatie en een helder ingesproken voice-over vertolkt de gedachte van de maker.
De schoonheid van flora en fauna wordt via mooi camerawerk en découpage aantrekkelijk getoond en ten gehore gebracht.
We zaten eigenlijk te wachten op nog meer mooie close-ups.
De mooie muziekkeuze ondersteunt de beelden.
Ofschoon in de inleiding al melding gemaakt wordt van een bedreiging, komt het derde deel over die bedreiging met de epiloog wat vreemd binnenvallen na een zo mooie natuurvertelling. De oproep blijft niet hangen en verdient een andere setting.
Een goed gemaakte film die het hart net niet raakt.
Waardering: ZILVER
NIET VERTOOND
Niet vertoond *
MARGREET SCHAAFSMA
De film geeft een mooi tijdsbeeld over de ontwikkeling en betekenis van de bouwstijl van Dudok aan de hand van voorbeelden van gebouwen in de omgeving van Velsen en IJmuiden. De film wordt speels ingeleid door beelden uit Madurodam, waar enkele producten van andere Nederlandse bouwmeesters te bewonderen zijn.
Een heldere voice-over vertelt het verhaal op een rustige evenwichtige manier. Deze vertelt soms wat we zien en draagt de film, die verder gekenmerkt wordt door een sobere, rustige cameravoering. De geluidsband is netjes verzorgd; daarbij wordt wel opgemerkt dat het enige muziekfragment niet bij de bouwperiode past zoals deze getoond wordt. Er zitten geen verrassende wendingen of diepgang in de film; we blijven de gebouwen van een afstand zien. De sobere cameravoering, vaak vanuit dezelfde standpunten en pan na pan, lijkt in overeenstemming met de bouwstijl: recht, hoekig, vaste lijnen en zonder opsmuk . Het shot van de wenteltrap is mooi uitgevoerd en is een welkome afwisseling tussen de vele statische shots.
De jury mist betrokkenheid bij het onderwerp. Deze komt maar niet over bij de kijker. Het eigene van Dudok is niet belicht. We zien beelden die willekeurig gemonteerd lijken te zijn. We zien een ‘en, en, en’ montage daar waar rangschikking in tijd en stijl van toegevoegde waarde zou zijn.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
RECHTVAARDIGE ONDER DE VOLKEREN
GERARD VAN SCHIE
Een indringend verhaal dat qua vertelspanning goed is opgebouwd, maar waar aan het filmische aspect te weinig aandacht is geschonken.
Over het lange interview/monoloog zijn zeer bekende oorlogs-beelden gemonteerd die we kennen van andere oorlogs-documentaires. Ze zijn te zwaar voor de sfeer van deze film. De tragiek er niet minder om is.
De vertelster is voortdurend in beeld en gefilmd vanuit veelal dezelfde standpunten. Een tekort aan ander (archief-)materiaal zal hieraan ten grondslag hebben gelegen. Haar verhaal is meer een luisterreportage dan een film.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HAN VAN DER STOK
In een vlot tempo presenteren twee binnenbeeldse presentatoren de verschillende succesvolle ontwerpen van de interieurontwerper. Dit wordt onder andere gepresenteerd in de typerende stilistische ontwerpen van de ontwerper.
Tussendoor wordt nog enige achtergrondinformatie over vorm, materiaal en de kenmerkende stijl verstrekt.
De strakke geometrische vormgeving van de ontwerpen vormen mede de mise-en-scène. De teksten zijn helder en bijna zonder hapering in de presentatie opgenomen. De camera staat vast en bekijkt het gepresenteerde van een afstand.
Een vlotte ‘cleane’ voorlichtingsfilm, die qua stijl consequent is.
Maar de film is eendimensionaal; het lijkt een catalogus. We komen niet binnen in de wereld van Verner Panton.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
DE LEMSTERAAK EN HET GEHEIM VAN DE SMID
Leo Harland
Een enthousiaste Lemsteraak-kenner en bouwer begeleidt de kijker bij het bouwen van een Lemsteraak en de bijzonderheden die daarbij komen kijken. Terloops leren we de historie van de werf kennen. In een eerder deel van de reportage wordt de geschiedenis van de Lemsteraak toegelicht. Tussendoor steken enige stuurlui aan wal hun voorliefde voor de Lemsteraak niet onder stoelen of banken.
De bijzonderheden van de Lemsteraak worden goed toegelicht, maar de bouw van de boot wordt wel snel weggemonteerd in het geheel. Bij de shots op het water zien we veelal dezelfde opnames, maar horen vooral niet het water en de wind. Waarom geen shots vanaf de boot met een trotse schipper?
De maker heeft veel willen laten zien, daardoor wordt het totaal nogal fragmentarisch. De cameravoering mist afwisseling in totalen en close-ups. De muziekkeuze is niet gelukkig, ook de geluidsopnames bij de interviews hadden met een hengelmicrofoon een beter resultaat opgeleverd.
De LE 51 is een uniek schip en heeft zijn geheim onthuld, maar dit had filmisch spannender gekund; aan de passie van de maker en bouwer heeft het niet gelegen!
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
Dr. KOLFF, VADER DER KUNSTORGANEN
HenK DE KoNING
De film geeft een historisch overzicht over de uitvindingen van diverse medische apparaten. Dr. Kolff stond aan de wieg van deze revolutionaire en soms levensbesparende hulpmiddelen. De film heeft een chronologische opbouw waarbij historie, andere medische ontdekkingen, een congres met veel toespraken (Dag van de Kolffstichting), tentoonstelling en persoonlijke ervaringen door elkaar worden getoond. De ontdekking en ontwikkeling van de nierdialyse krijgt veel aandacht. De ontdekking van het kunstoog lijkt er een beetje bijgesleept te zijn.
De waardering van patiënten is mooi in beeld gebracht en benadrukt het waardevolle werk van deze bijzondere man die, zoals hij zelf zegt, ‘graag mensen helpt’.
De montage is rommelig. De kijker wordt van het ene naar het andere gebracht. Tussendoor zijn meerdere historische fragmenten gemonteerd om het belang van de vindingen te onderstrepen. De eigen cameravoering is eenvoudig, met veelal dezelfde standpunten. De film is voorzien van duidelijk commentaar en Dr. Kolff licht ook zelf veel toe; van dat element is goed gebruik gemaakt.
De makers hebben veel in deze film geïnvesteerd; research gepleegd, oude beelden opgezocht, animaties gemaakt, interviews gehouden etc. Het onderwerp leent zich daar ook voor. Maar het werk en belang van de uitvindingen van Dr. Kolff verdient een zorgvuldigere montage en rangschikking. Er is materiaal genoeg om enkele reportages te maken van deze bijzondere man en zijn belang voor de globale medische wetenschap. Nu ervaart de jury de film als dat te veel onderwerpen in één film gestopt moesten worden; gaat het nu over het festival ter ere van of over zijn ontdekkingen? Er ontstaat dus een fragmentarisch geheel en dat doet aan het idee en het onderwerp tekort.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HET ONTSTAAN EN DE ONTWIKKELING VAN HET KAMPEREILAND
COR VAN DIJK
De film laat de historie, ontwikkeling en hedendaags gebruik van het Kampereiland zien.
Dit begint met een mooie grafische inleiding over het ontstaan van dit bijzondere natuurgebied. Andere mooie historisch beelden van dit gebied laten het leven van toen zien en zijn de opmaat naar het heden. Een voice-over vult de beelden aan met informatie over leven en welzijn van dit gebied.
Hoewel de film heden en historie lijkt te willen onderscheiden door kleur tegen zwart/wit wordt het er daardoor niet echt helderder door. Er wordt wel heel veel aandacht geschonken aan het boerenleven en dan met name hoe de boeren nu hun bedrijf uitoefenen. Dit is overigens mooi in beeld gebracht.
De muziekkeuze is te algemeen bekend en dat leidt de kijker af. Bovendien is de geluidsmix met muziek en de commentaarstem onrustig.
De film zou aan kracht winnen door in de structuur te kiezen voor een heldere opbouw in onderwerpen en deze evenwichtig in de montage te verwerken.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
JOSÉ BIBIÁN & JEROEN KLUTS
Een zeer verdienstelijke poging van een aantal jeugdige filmers en spelers om een achtervolgingsfilm te maken. De film is ongetwijfeld geïnspireerd door films met James Bond of de tv serie The A-team. Wat de film gemeen heeft met the A-team is dat er veel geschoten wordt zonder consequenties en dat we humor zien en horen in de teksten. Fantasieën hebben tot de verbeelding gesproken, sterker: ze zijn tot beelden omgezet. Er wordt leuk gespeeld door de jongens. Het ‘domme’ vriendje blijkt uiteindelijk de slimste te zijn. Een oom als professor met deze leeftijd is niet goed gevonden.
De spelsituaties volgen elkaar in snel tempo op. Daarbij valt op dat de camera registreert wat er gebeurt, ze maakt geen deel uit van de actie.
De film is een jeugdfilm in al zijn facetten. Op dat podium zal het zeker met applaus begroet worden. Het NOVA-podium erkent en waardeert de gedrevenheid van de makers, maar stelt tegelijkertijd hogere eisen aan het scenario, spelregie en acteren.
Dat wil niet zeggen dat de jury niet nieuwsgierig is naar de volgende uitvinding van de professor!
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
JOREN MOLTER
Tegen elkaar gesneden fragmenten van een jongen die het water uit de mond loopt, met als tegenstelling de schaarste van water elders op deze wereld.
De verhouding in de montage tussen overvloed (veel shots) en schaarste (enkele shots) loopt parallel met de feitelijke boodschap.
De boodschap komt niet over omdat de tegenstelling niet hard genoeg in beeld gebracht is; immers bij schaarste zien we een rivier vol water.
De productie leunt teveel op de zelfgeproduceerde shots. Het laatste shot is daar een voorbeeld van. Het is zeker een mooi shot maar het draagt niet bij tot de boodschap.
Als de synopsis niet was afgegeven dan hadden we een heel andere film gezien.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
DINY KROON
Een mooie vakantiefilm, dat door zijn inhoudelijke vormgeving geen documentaire is.
Weliswaar worden er diverse wetenswaardigheden verteld, maar dat maakt de film nog geen documentaire.
De reportage laat diverse plekjes in de Dolomieten zien, waarbij de kenmerkende grillige stenen reuzen voortdurend mee lijken te kijken.
De jury adviseert de maker een andere muziekkeuze voor deze film. Een andere tip is om vooraf een plan te maken welke opnames je wilt maken om te laten zien wat je zo imponeert en bezighoudt. Nu lijkt het alsof al het beschikbare materiaal gebruikt is in de montage.
Probeer een kortere montage te maken met als doel alleen de indrukwekkende grillige Dolomieten. Dan verschijnt een mooi natuurgebied dat de kijker nieuwsgierig maakt.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HENK VAN DE MEEBERG
Doodgaan is een ondoorgrondelijke beleving. Heeft de maker ons dit willen laten zien?
We zien een meisje bij het sterfbed van haar moeder zitten Ze vraagt zich af: ‘Hoe beleeft zij dit?’ De beleving wordt uitgebeeld door een verplaatsing naar het licht. Dit is kennelijk ook de daadwerkelijke beleving want het resulteert in het levenseinde.
Mooie muziek en dito close-up opnames zijn de hoogtepunten qua filmische vormgeving.
Een hele korte speelfilm over een zwaar thema, maar waarvan de duiding moeilijk te achterhalen is.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)
Niet vertoond *
HENK VAN DE MEEBERG
De introductie en de daarop volgende beelden doen vermoeden dat er een reportage komt over het in werking brengen van een molen. Dit is ook mooi gekaderd in beeld gebracht. Maar niets is minder waar: het wordt een korte speelfilm waarin een molenaar de hulp van Aeolus inroept om de molen van de broodnodige wind te voorzien zodat er weer brood op de plank komt. De molen draait op volle toeren om in de volgende scène plots stil te vallen.
De verschijning van Aeolus (met kunstbaard) in de droom van de molenaar is wat lachwekkend, zo ook het spel van de molenaar die veelal lachend zijn rol speelt.
We zien en horen het probleem van de molenaar, maar de oplossing komt uit de lucht vallen en is door de enscenering ongeloofwaardig.
Waardering: EERVOLLE VERMELDING
* Niet vertoond op de Nationale NOVA Manifestatie van 2010 (niet behorend tot de
36 best gewaardeerde films)