Een sterfgeval is de oorzaak van een toevallige ontmoeting tussen een man en vrouw die elkaar lang uit het oog hebben verloren. Dat hun gezamenlijke verleden ernstig beïnvloed is door de wederzijdse ouders blijkt pas nu, 25 jaar later.

Wacht de dochter van de vrouw hetzelfde lot?

Dit gegeven ontwikkelt zich in een lineaire parallelvertelling zodat duidelijk wordt hoe destijds de ouders van de man en vrouw al het mogelijke gedaan hebben om de opbloeiende relatie te doen strandden. De wens van de dochter om te mogen verhuizen naar haar vriend in het buitenland wordt aanvankelijk afgewezen. Maar stukje bij beetje wordt het verleden van de oud-geliefden ontrafeld en zo krijgt de dochter toestemming om haar hart te volgen. Het kortstondige weerzien laat de nodige sporen achter en trekt een wissel op de toekomst van de oud-geliefden.

De introbeelden van Australië worden als overbodig ervaren. In de dialogen is de découpage goed toegepast. Afgezien van de bosscène is de verstaanbaarheid prima. De film heeft veel dialogen en een film die door dialogen gedragen wordt, is filmisch minder interessant. De spanningsopbouw in sommige scènes wordt door de rommelige opbouw van de uitsneden in de shots, niet goed vertaald. Bijvoorbeeld bij de scène met de foto van de vader en de scène op het bospad.

Het duet is heel mooi gezongen maar de scène past niet in deze film. De montage is netjes. De locaties (o.a. de bakkerij en het ziekenhuis) zijn goed gebruikt in de film.

Het praten tegen een foto kan filmisch beter opgelost worden door gebruik te maken van een voice intérieur. De regie had de acteurs meer moeten coachen in hun acteerprestaties. Het thema is mooi uitgewerkt met de symboliek van de rails en het station als verwijzing naar de reis naar het verleden maar ook een reis naar een positieve toekomst.