|
.
De ervaringen
van een artsenechtpaar, hun emoties en de strijd tegen aids
structureren de film.
Hun
gedrevenheid in het bestrijden van aids komt mooi tot uiting op het
moment dat ze de poort van hun kliniek moeten sluiten, ofschoon er
nog vele slachtoffers wachten op opname.
Naast de
grilligheden van lokale medicijnmannen en tegenstrijdige politieke
belangen, is de tijd hun grootste vijand.
De
probleemstelling is duidelijk.
De voice-over
is veel op de voorgrond. Wie is hij? Ook bij de interviews is hij
nadrukkelijk aanwezig. Door zijn nadrukkelijke aanwezigheid gaat het
vertelperspectief mank.
Is dit
perspectief nu vanuit zijn positie of vanuit de positie van het
artsenechtpaar?
Soms zien we
beelden die het commentaar niet ondersteunen,
zoals de scčne in de bakkerij.
De patiënte
(zij fungeert als een rode draad van het moment van bloedafname tot
en met de diagnose) heeft wel heel snel Nederlands geleerd.
De
cameravoering is actief in die zin dat deze ‘boven op het
nieuws’ zit.
De kadrering
is niet sterk.
Film is
emotie en van veel emotie is in deze documentaire zeker sprake. Maar
is de emotie ook filmisch ingelost? De jury constateert hierin
enkele tekortkomingen.
Waardering:
BRONS
|
