.

Een speelfilm met als motto: Wie haat zaait, gaat eens ten onder aan de gevolgen daarvan.

Een omvangrijk exposé, veelal vanuit het perspectief van de jonge vrouw, geeft de kijker inzicht in de historie en de verhoudingen tussen de karakters.

De jonge vrouw raakt geobsedeerd door de mystieke man en zijn wolf.

Vervolgens ontwikkelt zich het verhaal waarin verdachtmakingen, verleden, dreiging, verliefdheid en moord elkaar in hoog tempo opvolgen.

De afwikkeling van het verhaal wordt een beetje afgeraffeld en is niet echt spannend.

De mystieke man kwam, zag, nam wraak en verdwijnt op een wijze zoals dat in een lokale sage thuis hoort.

Moet de kijker zich identificeren met de jonge vrouw of met de mystieke man en zijn wolf? Het script had hierin duidelijker moeten zijn.

De rol en de functie van de agenten zijn overbodig en werken soms lachwekkend, zoals de scène waar de agent voortdurend op zijn bureau slaat. Ook de dialogen van de agenten zijn heel mager van inhoud.

De verstaanbaarheid is soms matig, enerzijds vanwege het gesproken dialect en anderzijds door de matige geluidsopnames via de cameramicrofoon.

De begintitel is heel lang en heeft voor de kijker geen functie, omdat er nog geen herkenning/kennismaking is geweest. Het eindshot is heel mooi.

Zeer fraai steadycam camerawerk, met heel goed toegepaste functionele special effects in de montage. Zoals in het ouderlijke huis van de jonge man.

De muziekkeuze past heel goed bij de film.

Met veel enthousiasme is deze omvangrijke productie opgezet, waarbij de hoofdlijn een beetje uit het oog is verloren. De jury adviseert hierop bij de volgende speelfilm beter te letten.

Waardering:                                   ZILVER